Zwarte jeans, blauwe sokken en geruit hemd

De timing is slecht. Ik ging deze week van 654 naar 219 Facebookvrienden. Net op het moment waarop Facebook Timeline aankondigt waardoor je zal kunnen zien wie je heeft gedefriend. Maar niemand hoeft boos op mij te zijn. Ik heb niet gedefriend, maar wel gedefacebookt.

Ik beken. Ik wilde het niet, maar het kwam er wel van. Ik verspeelde te veel tijd op Facebook. Ook al plaats ik nooit fotoalbums van familiefeestjes, vakantie-uitstapjes, jubilea, vriendenweekends, mijn huiskat of mijn goudvis. Ook al bekijk ik geen foto’s uit het rijkgevulde en altijd zonnige privé-leven van FB-vrienden. Ook al word ik geen vriend van kinderen van vrienden en ga ik als overbezorgde vader niet op zoek naar wat mijn zonen bekokstoven door hun onthullingen en foto’s uit te vlooien. Goede vrienden met wie ik vaak optrek, wil ik ook niet nog eens digitaal te vriend houden (‘Koen ging gisteren op café met Jan en vond dat heel leuk’… Wedden dat Jan zal antwoorden met ‘Vind ik leuk’?) Ook al verhuizen alle verzoekjes voor spelletjes, verjaardagskalenders, horoscopen en kwisjes bij mij onverwijld naar de prullenbak. Eén keer heb ik voor de Farmville-koe van een vriendin gezorgd, maar dat was omdat ze het me in real life heel mooi had gevraagd en ik van haar een real pint kreeg als tegenprestatie. Maar Facebookboer ben ik er niet door geworden.

Ik neem verder ook nooit deel aan diepgravende onderzoeken, enquêtes en peilingen. Het antwoord op de vraag of vrouwen er met weinig make-up leuker uitzien, zal er niet komen dankzij mijn input. Ik hoef ook niet te weten of ik nichterig ben en wat ik zou doen als mijn vrouw overspel zou plegen. Ik ben ook niet echt geïnteresseerd in wat het rooksignaal voor brand zou zijn bij de indianen. En het interesseert me absoluut niet om te weten wat ik zou doen als ik weet dat de aarde maar 24 uur meer bleef rondcirkelen of wat ik zou doen als ik 10 miljoen euro won.

Toch was het tijd voor een kritisch onderzoek van mijn FB-gedrag en ik vond het best tijdrovend maar wel prettig om te doen. Zo vind ik het niet langer leuk om de 15.438.251ste fan van Pink Floyd, de 12.865.756ste fan van Nirvana, de 9.5878.654ste fan van The Doors en een van de 3.5487.369 vrienden van Janis Joplin te zijn. Trouwens, die is toch al lang dood?

Arno heeft een evenement gemaakt en nodigt mij hiervoor uit. Laat me niet lachen. Arno heeft geen fucking verstand van Facebook en vindt alle FB’ers dezer wereld strandjanetten. En als hij 50.824 vrienden heeft, kan het hem geen reet schelen of Koen D’haene op dat evenement, dat hij dus niet heeft aangemaakt, zal aanwezig zijn. Trouwens, Arno organiseert ook geen evenementen, maar rockconcerten. Laatst nog in Québec en ik vond het behoorlijk stom dat hij mij uitnodigde voor een concert in het verre Canada op een dinsdagavond. Als hij dan toch mijn vriend is en me persoonlijk uitnodigt, zou hij moeten weten dat ik op dinsdagavond tot 20 uur ’s avonds werk en dus niet op tijd in Québec kan raken.

Een Nederlandse jeugdschrijfster die ik niet ken laat een foto zien van haar jongste aanwinst: een hondje voor haar zieke ouders. De volgende dag heeft diezelfde schrijfster met haar wit paard een rustgevend ritje gemaakt op een verlaten strand naast de onstuimige zee en ze heeft daar nu zitvlakpijn door. Goed dat ze me dat even liet weten. Een leraar uit Gent is klaar voor een prettige namiddag in zijn tuin. Een Vlaamse schrijver is niet te beroerd om zijn eigen status leuk te vinden, een schrijfster haar eigen foto (en ze heeft nog gelijk ook). Een jonge moeder laat weten dat ze pannenkoeken gaat bakken voor haar kinderen. Een ijverige family man is blij dat ze morgen komen met zijn nieuwe ramen en garagepoort. Ik zie al uit naar de foto van die garagepoort die ik ongetwijfeld binnenkort op mijn tijdlijn ga vinden.

Het is allemaal heel boeiend wat je via Facebook over de wereld kan leren. Zo krijg ik de laatste tijd steeds meer verzoekjes om reclame te maken voor een muziekgroep die ik niet ken. Hoeft ook niet, gewoon op vind ik leuk klikken please. Ik werd op de hoogte gesteld van het feit dat iemand ziek is van een vliegtuigreis naar Oekraïne. Mij werd ook medegedeeld dat een collega-schrijver is gaan eten met een andere schrijver en dat het heel lekker was. Een dichter maakte wereldkundig dat hij zijn gedichten niet meer in poëziebundels zal publiceren, maar voortaan enkel nog op zijn tijdlijn. Iemand laat mij en zijn vele andere vrienden weten dat hij een nieuwe computer gekocht heeft. Een verre vriend informeert mij erover dat hij een FB-kamer in een FB-hotel in een FB-stad heeft gekocht. Een documentatiecentrum laat weten dat het tijd is voor zijn derde kopje koffie van de dag. Bianca maakt er gewag van dat ze zich vanavond onder een rood dekentje zal zetten om goddelijk te monsteren. En Stefan vertelt dat hij gaat werken met een zwarte jeans, blauwe sokken en een geruit hemd. Iemand informeert mij er ook nog over dat hij een foto gedeeld heeft met een vriend. Een boekenkast deelt mee dat ze een foto van een schrijver leuk vindt. Er wordt ook druk gecommuniceerd over het groeiproces van uitgewisselde kittens. En iemand die ik niet ken vertelt dat ze de link van iemand anders die ik niet ken leuk vindt.

Nu ben ik in het echte leven wel hevige fan van bibliotheken en heb ik in veel Vlaamse bibliotheken bevriende collega’s, maar te bont moet ik het nu ook weer niet maken. Ik ben fan van 57 bibliotheken en vriend van 23 andere. Zo krijg ik elke dag tientallen uitnodigingen voor leuke activiteiten, lezingen en tentoonstellingen all around Nederland en Vlaanderen. Zo kan ik vanavond, als ik daar zin in heb, naar een lezing van hersenwetenschapper prof. dr. Dick Swaab in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam. Aanvang om 19u.30. En de bibliotheek van Beringen nodigde me onlangs uit op de koffie, die van Wevelgem op een ontmoeting met haar medewerkers.

Maar niet alleen bibliotheken behoren tot mijn intieme kennissenkring. Ik ben ook vriend of fan van uitgeverijen, cultuurcentra, boekhandels, voetbalclubs, een kubbteam, een braderie, een veerman, een wereldfestival, drie heemkundige kringen, twee (!) nationale visserijmusea, een literatuurfonds, een ons erfdeel, twee erfgoedcellen, twee literatuurfondsen, drie elfen, één café (en dan nog een heel klein), een drempel, diverse fuiven, een gelukkige lezer, Pinksteren, van Joe Speedboot en van De helaasheid der dingen, drie toneelgroepen, een zetelblues, een beweging tegen armoede en, last but not least: vele politici. Wees gerust: op al te nadrukkelijk geel na, hebben die alle kleuren. Burgemeesters, ministers, senatoren en volksvertegenwoordigers: ze behoren allemaal tot mijn vriendenkring. En dat op een zucht van nieuwe verkiezingen. Owee mijn inbox.

Ik heb ze (bijna) allemaal weg gekieperd, de dingen en mensen die tot één van bovenstaande categorieën behoren. Ze zullen het heel jammer vinden, maar onder meer Jan Becaus, Christophe Deborsu en Kevin Major zijn mijn vrienden niet meer. Mijn vriendenlijst is gereduceerd van 654 tot 219. Fanpagina’s heb ik nauwelijks nog. Maar toch blijf ik Facebooker, er blijft nog genoeg over. Goede vrienden die ik veel te weinig ontmoet en via FB niet uit het oog verlies. Voor vrienden met wie ik samen activiteiten organiseer is Facebook een uitstekend communicatiekanaal. Enkele bibliotheken zijn inspiratiebron voor mijn eigen bibliotheekwerk - Facebook om te spieken dus. Sommige auteurs zijn prima informatiebronnen of houden mij op de hoogte van hun nieuwe werk en activiteiten. Neefjes en nichtjes die het land en de wereld rondtrekken: ik volg ze graag. Enkele FB-vrienden loodsten me naar hun mooie weblog en houden mij ervan op de hoogte als ze iets gepost hebben. Halve en nieuwe kennissen werden dankzij Facebook goede vrienden en heel soms echte soulmates met wie het tot digitale tooggesprekken komt. Leuk toch?

Er zijn ook heel rare dingen. Ik ging twee jaar terug in op een vriendschapsverzoek van een middelbare school-vriend die twintig jaar geleden is overleden. Iemand die ik niet ken bracht hem weer tot leven op Facebook en post foto’s, muziekjes en evenementen ter ere van Peter. Het is best luguber, er is leven na de dood. Maar in de echte Geverfde Vogel komt Peter niet meer.

Sommige berichtjes kan en wil ik niet laten voorbijgaan. Als een FB-bevriende jeugdschrijfster verontwaardigd post dat een bibliothecaris haar heeft gezegd dat hij wel eens een échte auteur wou uitnodigen, dan móet ik wel antwoorden. ’Ach, die bibliothecarissen... Ze weten niet wat schrijven is...’ http://www.youtube.com/watch?v=0VFctmbb5C0