tag:blogger.com,1999:blog-27719088989303235282024-03-27T06:42:43.332+01:00Uit mijn hoofdKoen D'haene schrijft nu en dan eens wild om zich heenKoen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comBlogger89125tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-68606211242097024882024-02-12T20:21:00.009+01:002024-02-27T15:07:30.017+01:00Mijn immense meester Malfait<p style="line-height: 115%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;"></p><div style="text-align: justify;"><b>Onlangs
werd ik onverwachts zo’n vijftig jaar terug in de tijd geworpen. Opeens zat ik
weer in het vijfde leerjaar bij mijn immense meester Malfait. Hij was zo groot en
sterk dat hij van de directeur verbod had gekregen om leerlingen te slaan. Het
verbod werd overigens te laat uitgevaardigd, want het schooljaar voor dat
waarin ik zijn klas betrad, had mijn immense meester een leerling zo hard geslagen
dat hij op de speelplaats was overleden.</b><br /><br /></div><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Dat
bleek al snel een schoollegende te zijn en met meester Malfait viel het allemaal heel erg mee. Meer zelfs. Ik was gefascineerd door wat hij allemaal kon
met krijtjes op het bord. Hij tekende staatkundige en geografische kaarten van alle werelddelen en van Wevelgem met de precisie van Google Maps. Zijn
kruiswoordraadsels waren fenomenaal, net als zijn <i>speurdertjes</i> en
<i>uitpluizertjes</i>. En van de historische plastieken figuurtjes die destijds bij
een pakje van een kwartkilo gemalen koffie zaten, had hij de hele collectie
verzameld. In concreto betekende dit: alle koningen van de Franken, graven van
Vlaanderen, hertogen van Bourgondië, vorsten van Frankrijk en keizers van het
Heilig Roomse Rijk stonden in pocketformaat uitgestald op een houten rekje op
de vensterbank. Wat een etalage!<br /><br /></div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Maar
ik dwaal af. De throwback die ik onlangs had was er een naar de lessen elementaire
ethiek en essentiële etiquette die meester Malfait ons gaf. Al was hij zelf
niet altijd de gemanierdheid zelve: de jongen die links vooraan in de klas zat,
moest steevast de sigarettenpeuk die na des meesters nonchalante worp niet
netjes in de vuilnisbak was beland, van de grond rapen en in de daarvoor
voorziene bak werpen. Voor je eraan twijfelt: roken in de klas mocht toen nog. Althans
voor meester Malfait.<br /><br /></div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Maar
ik dwaal af, bis. Meester Malfait had ook wijze levenslessen voor ons, zijn
leerlingen. Zo leerde hij ons dat een stofzuiger niet de beste uitvinding van
het mensdom was: onze moeders gingen stof en viezigheid in huis maar beter te
lijf met een vochtige dweil. We kregen ook lessen EHBO in de klas: op het einde
van het schooljaar stormden we allemaal als ‘helpertje’ richting zesde
leerjaar.<br /><br /></div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Maar
neen, ook daarover gaat dit stukje niet. Wat meester Malfait ons ook leerde, was
dit. Als je op een overvolle bus, tram of trein zit en je ziet een oudere persoon
of een zwangere vrouw rechtop staan, dan moet je ogenblikkelijk je plaats voor
hem of haar afstaan. Hij kwam er vaak op terug: dit mochten we nooit vergeten en
vooral: dit moesten we doen.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Ik
heb de les goed onthouden, maar ik heb ze tot hiertoe weinig in de praktijk gebracht. Wanneer
is iemand oud? Als je je zitje te vroeg aanbiedt aan een persoon die er nog niet
het vereiste aantal jaren voor heeft bereikt, kan het erg beledigend overkomen.
En ik wil al helemaal niet degene zijn die plichtsbewust zijn plaats afstaat
aan een vrouw die gewoon net wat corpulenter is dan het gemiddelde.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Maar
onlangs, in het verre Dubai of all places, werd ik met een schok herinnerd aan
wat meester Malfait mij destijds had opgedragen. Elke keer dat ik de altijd overvolle metro
betrad, werkten jongeren zich uit de naad om mij een zitje aan te bieden. Ook
als ik de plaats aanvankelijk weigerde omdat ik maar een of twee haltes moest
overbruggen, werd ik kordaat maar vriendelijk aangespoord om te gaan zitten.
Het inzicht dat ik opeens in de andere doelgroep uit de levensles van meester Malfait
zat, kwam schokkend op me af. Het werd nog erger toen ik bij een zoveelste
opstap zag hoe mensen waarvan ik dacht dat zij ouder waren dan mezelf, hun plaats aan
mij afstonden, vriendelijk en bewonderend knikkend voor zoveel ouderdom.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"><br />Woensdag
word ik zestig. Ik moet niet langer wachten om de les van meester Malfait indachtig
te zijn. Vanaf nu zijn alle zitjes op alle bussen, trams, treinen én metro’s voor
mij gereserveerd. Op bevel van mijn immense meester Malfait en op straffe van een
dodelijke handveeg.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://youtu.be/48EaWmyrO6g"><i>https://youtu.be/48EaWmyrO6g</i></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggxr-AV6iNLLl6aY7cq86zQ0cf2ehaE_dhwYwYss2XyUatQTiaur-8CfgomW2pnAspKvlo2v9iYZz3xmBhMTgIFrwk_1DHROClSgQntY9kFFZ9FSZbaIL41yToUSULNIdG7YE5594EsJRUBCH_fp6iB2i-oA-YsDzMnx4WPaTWBw6TMSWZlIzvy1StU4U/s720/FB_IMG_1707763906538.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="645" data-original-width="720" height="463" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggxr-AV6iNLLl6aY7cq86zQ0cf2ehaE_dhwYwYss2XyUatQTiaur-8CfgomW2pnAspKvlo2v9iYZz3xmBhMTgIFrwk_1DHROClSgQntY9kFFZ9FSZbaIL41yToUSULNIdG7YE5594EsJRUBCH_fp6iB2i-oA-YsDzMnx4WPaTWBw6TMSWZlIzvy1StU4U/w516-h463/FB_IMG_1707763906538.jpg" width="516" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span><p></p>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-6388406679647091082023-12-02T19:11:00.007+01:002023-12-02T19:26:53.215+01:00Groothandelaar in verhalen<div style="text-align: justify;"><div><b>In september 2023 had ik met uitgever Johan Vergote en auteur Maaike Monkerhey een lange babbel over ons aller liefde voor boeken en verhalen. Het gesprek leidde naar een uitgebreid artikel over Johans uitgeverij Bibliodroom en haar fictieauteurs.</b></div><div><b>‘Groothandelaar in verhalen: over een uitgever en zijn auteurs’ verscheen in <i>Jaarwerk MMXXIII</i>, het negende jaarboek van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers.</b></div><div><b>Hieronder een sfeerbeeld uit het artikel. </b></div><div><b><span lang="NL" style="font-size: 11pt;"><br /></span></b></div><h2><b><span lang="NL" style="font-size: 11pt;">Boekhandel</span></b><span style="font-size: 11pt;"> </span></h2></div>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-size: 11pt;">Ik ontmoet <b>Johan Vergote</b> tussen de volle boekenrekken van de verder
lege Bib in het Park in Wevelgem. Vele jaren geleden was hij hier te gast voor
een publiekslezing over West-Vlaamse spreekwoorden en <i>kluchtjes</i> – een
nevenproject bij drie boeken over <i>het plat West-Vlams </i>van zijn hand die
bij Bibliodroom waren verschenen. ‘Het is wat ik met de uitgeverij nog altijd
doe,’ vertelt Johan. ‘Een boek is nooit alleen maar een boek. Elk boek is een
heel leven. Er komen lezingen, projecten, samenwerkingsverbanden. Een boek is
een gebeurtenis.’<br /></span><span lang="NL" style="font-size: 11pt;">Achteraf vernam ik dat Johan nerveus was voor de babbel over zijn
uitgeverij: hij bracht een blad met een ruime voorbereiding mee. De rust van de
bibliotheek in het park en de boeken in de rekken werkte rustgevend. De
schriftelijke voorbereiding kwam tijdens het gesprek niet boven water.</span><span style="font-size: 11pt;"> </span></p>
<h2 style="text-align: justify;"><b><span lang="NL" style="font-size: 11pt; mso-fareast-language: NL-BE;">‘Fictie is liefde’</span></b><span style="font-size: 11pt;"> </span></h2>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-size: 11pt; mso-fareast-language: NL-BE;">Bij opstart van de uitgeverij was Johan
Vergote niet meteen van plan om fictie op te nemen in zijn fonds. Toch volgde
hij zijn hart en ging hij snel overstag. En dit was onder meer de schone fout
van <b>Piet Coucke </b>en <b>Maaike Monkerhey</b>, die hem kort na elkaar overtuigden om hun
fictiewerk bij Bibliodroom uit te geven.</span><span style="font-size: 11pt;"> <br /></span><span style="font-size: 11pt;">Johans liefde voor boeken en hun auteurs straalt af op de auteurs van
Bibliodroom, die met veel enthousiasme en warmte vertellen over hun uitgever.<br /></span><b style="font-size: 11pt;">Joris Denoo</b><span style="font-size: 11pt;">, van vele uitgeversmarkten thuis, schrijft: ‘Mijn
biotrilogie </span><i style="font-size: 11pt;">Upperdog</i><span style="font-size: 11pt;"> t.g.v. mijn 65</span><sup>ste</sup><span style="font-size: 11pt;"> werd van in den
beginne door uitgever Johan Vergote hartelijk gekoesterd. Als puur literair
liefhebber (letterlijk) (h)erkende hij wat ik met taal uitspookte. Onze
wederzijdse mailberichten waren al literatuur. It takes one to know one. Hij
durfde het aan een boek te publiceren dat tot geen enkel genre behoort. Tijdens
twee drukbezochte presentaties maakte Johan als uitgever een diepe indruk op de
toehoorders. Hij heeft net als ik enige bedenkingen over het letterkundig
wereldje van recensenten, gazetten, recepties, relaties, de juiste cafés en het
ons-kent-ons schoudergeklop. Daarom waardeer ik hem ten zeerste en is hij een
blijvende lettervriend.’<br /></span><b style="font-size: 11pt;">Hannes Dedeurwaarder </b><span style="font-size: 11pt;">debuteerde in 2022 met zijn roman </span><i style="font-size: 11pt;">Redder</i><span style="font-size: 11pt;">
bij Bibliodroom. ‘Johan was zo enthousiast over mijn manuscript dat hij het
meteen wilde publiceren. Ikzelf was iets minder snel tevreden en heb het nog
zes keer herschreven. En Johan is daar telkens heel genereus en geduldig in
meegegaan. Nooit heeft hij gezegd: ‘En nu is het genoeg!’ Dat kon ik wel
appreciëren.’<br /></span><b style="font-size: 11pt;">Maaike Monkerhey</b><span style="font-size: 11pt;"> herinnert zich al lachend de impulsieve telefoontjes
naar haar uitgever. ‘Dan zit ik helemaal in de flow van mijn verhaal en heb ik
ineens een inval. Dan heb ik Johan nodig. Mijn klankbord.’<br /></span><span style="font-size: 11pt;">Maaike noemt Johan met veel respect haar ‘nonkel’ en wordt hierin
bijgetreden door Westhoekgenoot </span><b style="font-size: 11pt;">Miguel Bouttry</b><span style="font-size: 11pt;">: ‘‘Nonkel’ Johan is zoveel meer
dan een uitgever. In mijn geval werd hij al snel een goeie vriend, familie
zelfs. Mijn boeken werden onze boeken. Johan meet het succes van een literair
project niet af aan verkoopcijfers of omzet, wel aan hoe het proces verliep, de
samenwerking met de schrijver. De connectie en interactie met zijn auteurs zijn
voor hem minstens zo belangrijk als de eindkwaliteit van de publicaties en
ongetwijfeld belangrijker dan het succes aan de kassa. Dat maakt Bibliodroom zo
uniek.’<br /></span><span style="font-size: 11pt;">Misdaadauteur </span><b style="font-size: 11pt;">Piet Coucke</b><span style="font-size: 11pt;"> gaat nog verder, want voor hem is Johan
Vergote zelfs meer dan een ‘nonkel’: ‘Het bijzondere aan Bibliodroom is dat ik
niet samenwerk met een uitgeverij, maar met de warme mens Johan. Hij laat je
zeer vrij, want ‘het is jouw boek’. Na elk contact met Johan voel je je
gelukkig en gemotiveerd. Hij is eerder een vaderfiguur voor zijn auteurs dan
een administratieve uitgever.’<br /></span><span lang="NL" style="font-size: 11pt;"><b>Yves Bondue</b> wordt zowaar lyrisch als hij over de samenwerking met Johan
Vergote vertelt. ‘Een paar jaar nadat ik hem in de boekhandel over mijn
fotomateriaal van het soundscape-collectief WXII vertelde, was het al zover.
Twee kunstige fotoboeken met schaarse sprankels tekst, perfect gedoseerd tussen
de magische beeldtaal werden fraai uitgegeven bij zijn gloednieuwe uitgeverij
Bibliodroom. Beide boeken ontstonden gedurende urenlange sessies waarin we met
twee muzikanten, een fotograaf en een uitgever rond de tafel op zoek gingen
naar die ene, ultieme compositie van een weergaloze bladspiegel. Het waren de
mooiste uren uit onze samenwerking; nagenoeg bij elk samenzijn hebben we het er
nog over.’</span><span style="font-size: 11pt;"> </span></p>
<h2 style="text-align: justify;"><b><span lang="NL" style="font-size: 11pt;">Het eerste boek</span></b><span style="font-size: 11pt;"> </span></h2>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-size: 11pt;">Johan Vergote maakt er een erezaak van om zijn auteurs persoonlijk het
eerste exemplaar van een publicatie te bezorgen. ‘Ik kan van me van elk van
mijn auteurs herinneren hoe het was toen ik het eerste boek overhandigde. Dat
eerste exemplaar vertrekt nooit met de post. Ook al staat die dag de paus aan
mijn deur, het eerste exemplaar draag ik persoonlijk naar het huis van de
auteur.’ Het zal ongetwijfeld een unicum zijn in de uitgeverswereld.<br /></span><span style="font-size: 11pt;">Maaike Monkerhey vertelt: ‘Ik was brood aan het bakken. Het was nog
maar net uit de oven, het stond nog te geuren op de tafel, toen Johan ineens
met het eerste exemplaar van </span><i style="font-size: 11pt;">Niet omkijken, Camille</i><span style="font-size: 11pt;"> aan de voordeur
stond. Prompt trommelden we Ingrid Tierssen, die mee de aanzet voor het boek
gaf, op en zaten we met ons drieën aan de tafel. Later haalde Johan een
voorraadje </span><i style="font-size: 11pt;">Camilles</i><span style="font-size: 11pt;"> uit zijn autokoffer.’<br /></span><span style="font-size: 11pt;">Ook Yves Bondue herinnert zich de ‘eerste boekoverhandiging’ en nodigt
uit op een tegenbezoekje: ‘Aan u, lezer dezes, raad ik aan: trotseer het
onmogelijke verkeersplan van Meulebeke en wip even binnen bij Johan. Er zal
koffie klaarstaan. Weet ik zeker. Er zullen verhalen zijn. En ge gaat er </span><i style="font-size: 11pt;">indliks</i><span style="font-size: 11pt;">
welgekomen zijn, zoals we hier in het westen van het land zeggen.’</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-size: 11pt;"><i><b>Het volledige artikel verscheen in Jaarwerk MMXXIII, het jaarboek 2023 van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers.<br />Contacteer me als je het boek wenst aan te kopen (25 euro).</b></i></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-size: 11pt;"><i></i></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="NL" style="font-size: 11pt;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-5IsNV5mNyy_Q-SUZ-Sib6CWLZbDFE8VOD8ctgzHdBaWxY_7GlqGGEaCkF6oBAo1drxyjozFrBnaY1eONcLGycGQOvz2X-tmz2b9r-RupAOJluxOMe7eOELuox0S3rptBHu-DXhP-zhCmGE_xW8aIVH8yqvTXG3vVhkdwgzenI-IVk_AN0DPjYxYctVs/s2048/received_1324280065636188.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1584" data-original-width="2048" height="374" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-5IsNV5mNyy_Q-SUZ-Sib6CWLZbDFE8VOD8ctgzHdBaWxY_7GlqGGEaCkF6oBAo1drxyjozFrBnaY1eONcLGycGQOvz2X-tmz2b9r-RupAOJluxOMe7eOELuox0S3rptBHu-DXhP-zhCmGE_xW8aIVH8yqvTXG3vVhkdwgzenI-IVk_AN0DPjYxYctVs/w483-h374/received_1324280065636188.jpeg" width="483" /></a></i></span></div><span lang="NL" style="font-size: 11pt;"><i><b><br /></b></i></span><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-19751623509362775462023-10-22T11:34:00.030+02:002023-10-22T23:27:49.969+02:00Miner<p></p><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><b>Vooreerst moet ik
een mea culpa uitspreken. In 2011 schreef ik een stukje op mijn blog waarin ik
mijn beginnende bewondering voor Wannes Cappelle aanvulde met een oproep die je
ook als opbouwende kritiek kon beschouwen. Ik vroeg aan Wannes om niet langer Willem
Vermandere te zijn. Bram Vermeulen, die moest zijn referentie worden. Niet in
het Wevelgems, maar in het Nederlands.</b></div><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"><b>Ik had het fout.
Wannes is geen Willem meer, hij werd niet Bram, maar hij is Wannes. En
wereldberoemd.</b></div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Wannes was gisteren
weer eens te gast in zijn Wevelgem – in het cultuurcenturm op ca. 250 meter van
zijn geboortehuis in de Hoogstraat. De straat die lang voor hij werd geboren
het terrein was van de Wevelgemse <i>botenkopers</i>: mercantiele vlasverkopers
die met hun <i>witte schorte</i> over de halfopen deur van hun <i>pedeir</i> leunden.
De straat van Arrie.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Arrie is Henri
Minne. De oervlasser van Wevelgem die destijds werd vereeuwigd in een beeld in
het Vlasmuseum in Kortrijk. Die eeuwigheid haalde Henri echter niet, want het Vlasmuseum is verdwenen en Texture kwam in de plaats. Maar Henri leeft voor eeuwig en veel
schoner verder in het lied van Wannes, die als zevenjarige jongen dagelijks bij
de zeventigjarige Henri aanklopte en met hem gesprekken over het leven voerde. <i>Menten
voor den asem.</i> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Henri kruiste ook
heel even mijn leven en ik gaf hem ook een heel klein stukje eeuwigheid.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div> </span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Toen we in het begin van de jaren '90 net in een
oud botenkopershuis waren komen wonen, op de kop van de Hoogstraat, klopte
Henri bij ons aan. Of hij eens mocht binnenkomen? Hij maakte een praatje, wou
weten wie we waren, wou vertellen wie hij was. Hij liet bewondering en verbazing
achter toen hij weer vertrok. Hij kwam geen tweede keer meer langs, zijn asem
was kort daarna helemaal op.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">Vele jaren later
schreef ik ‘De Oversteek’, een roman die begint bij de Wevelgemse vlassers
langs de Leie. Het hoofdpersonage heet Aloïs. ‘De oversteek’ in het boek is die van de landverhuizers
van het begin van de twintigste eeuw. De mythische grootoom uit mijn kindertijd
claimde de naam van mijn hoofdpersonage. <i>Nonklaalwis van Amerika.</i> Maar de
vlassersjongen <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>moest ook een familienaam
hebben en ik twijfelde niet. Minne, naar de Wevelgemse oervlasser. Minne in Wevelgem,
Miner in Amerika. Want Minne klinkt niet in het Engels net zoals keukenkast
niet klinkt in het Antwerps.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">In 2014 schreef ik
op vraag van de culturele raad een toneeltekst over de eerste maanden van Wereldoorlog
I in Wevelgem. Ik kreeg inzicht in het oorlogsdagboek van Felix Vervenne (kijk:
die woonde ook in de Hoogstraat, vijftig meter van het huis waar Henri later
kwam wonen). Maar er werd me ook een toneeltekst in de handen geduwd – ‘misschien
kun je hier ook iets mee doen’. ‘Kerstnovelle van een vlasser’, stond er op de
kaft van de gestencilde brochure. Die vlasser was Henri Minne en ik verwerkte
zijn tekst in de eerste scène van de toneeltekst. Zijn kerstnovelle kreeg als
titel ‘Kroonprins van Oostenrijk’. Het was niet makkelijk om in de wat
statische tekst van Henri wat meer leven te krijgen, maar … ‘als ’t vlas gaat,
alles gaat’.</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;">De gevleugelde woorden
brengen mij naar een derde stukje Henri. Vorig jaar herwerkte ik op vraag van
heemkring Wibilinga een historische toneeltekst van uitvinder en vlastheoreticus
Constant Vansteenkiste tot een speelbare historische evocatie. Ik moest ook die
tekst nogal grondig updaten, al bleef de titel: ‘De sobere avonturen van een
bale vlas’.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik ga het niet hebben over
het vlas. Ook niet over de familieband <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>van Constant Vansteenkiste en Henri Minne en
dat ze zowat in elkaars huis zijn gaan wonen. Het is allemaal maar een grote omweg om mijn
anachronistische zin uit de toneeltekst te kunnen citeren. Er is in de scène alweer
een rumoerige discussie tussen de vlasverkopers aan de gang. De vlaswerkers, verkopers
en voerders krijgen het met elkaar aan de stok en hekelen de wantoestanden en
omkooppraktijken in de vlaskommerce in het begin van de twintigste eeuw. Het illustere
hoofdpersonage Vlasmans maakt een einde aan het geruzie op straat. ‘Het is
wreed om te zeggen, maar die jongen van Cappelles in de Hoogweg heeft gelijk: ‘Waarom
doet de botenkoper kommerce in het vlas? Voor ’t geld, alleen maar voor stif
veel geld!’</div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"> </div></span><span lang="NL"><div style="text-align: justify;"><b><i>Geld</i></b> en <b><i>Arrie</i></b>: Wannes
zong beide nummers op het podium van cultuurcentrum Guldenberg. In ’t Wevelgems
van de Hoogweg.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=RbCVDsbrSW0" target="_blank">Arrie</a><br /><a href="https://www.youtube.com/watch?v=hPbiqqg0byg">Geld</a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div></span></div><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: left;"><span lang="NL"><o:p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbpZFDn94WrD8cXZEyKwpwyw7IC6WUpkN-4lXlGOb3AzxwBKQuLENCLuZW2Xlg7a0CCbR7-Ow7thEKPXD-eAi5LWdgVZah_BV82TdfCqj9F9NTz-hC0FNMxK_RFyis1S2P9aY1zDdWt3DgvSKG3qdViI9H50zuyiSrZbhirD-mhp6msO8J5BEGA5Bv8D8/s500/Wevelgem_Hoogstraat_18-20_medium.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="375" height="606" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbpZFDn94WrD8cXZEyKwpwyw7IC6WUpkN-4lXlGOb3AzxwBKQuLENCLuZW2Xlg7a0CCbR7-Ow7thEKPXD-eAi5LWdgVZah_BV82TdfCqj9F9NTz-hC0FNMxK_RFyis1S2P9aY1zDdWt3DgvSKG3qdViI9H50zuyiSrZbhirD-mhp6msO8J5BEGA5Bv8D8/w454-h606/Wevelgem_Hoogstraat_18-20_medium.jpg" width="454" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></o:p></span></div><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-85776768865248228722023-03-31T21:42:00.009+02:002023-04-01T09:12:21.651+02:00Blijven schrijven, Theo!<p style="text-align: justify;"><i><b>"Vandaag zwaait oprichter Theo van Rijn na 10 jaar en 11 maanden af als uitgever van LetterRijn. Met 77 uitgegeven titels laat Theo een aanzienlijke collectie na aan zijn opvolgers, Yfke van Vuurden en Alexander Roessen. Zij zullen na 31 maart het dagelijks bestuur overnemen, waarbij Alexander aanspreekpunt en vormgever is en Yfke de redactie verzorgt. </b></i></p><p style="text-align: justify;"><i><b>Theo blijft als redacteur, vormgever en medebesluitvormer bij de uitgeverij betrokken en LetterRijn blijft thrillers en spannende verhalen uitgeven in binnen- en buitenland."</b></i></p><p style="text-align: justify;">Dat lees je vandaag op de Facebookpagina van uitgeverij LetterRijn. Ik maak zowat een vijfentwintigste deel uit van het uitgeversfonds van LetterRijn. Mijn misdaadromans <i>IJs</i>, <i>Zand </i>en <i>Rots </i>komen uit deze stal en er staat een verhaal van mij in de bundel misdaadverhalen <i>Onder druk</i>. </p><p style="text-align: justify;">Toen ik rond 2015 het script van <i>IJs </i>klaar had, was het even zoeken naar een passende uitgever. Ik had tot dan alleen goede contacten met uitgevers van kinder- en jeugdboeken in Vlaanderen. Een volwassenenroman was nieuw voor mij. Welke uitgever zat er op een eigenzinnig misdaadverhaal met een verrassende twist en een bijzonder gevoel voor locaties te wachten? De grote uitgevershuizen zouden het wellicht niet zijn, dus moest ik op onderzoek. En kijk, ineens botste ik op LetterRijn, een nieuwe uitgeverij uit Leidschendam bij wie ‘woorden traag stromend door oneindig laagland gaan’. Grasduinend in de titels die al waren verschenen, dacht ik dat dit wel eens mijn literaire huis kon worden. Altijd een fan van dat laagland geweest.</p><p style="text-align: justify;">Ik stuurde mijn script en na het gebruikelijke wachten (LetterRijn bewees meteen dat het de knepen van het vak al helemaal doorhad) kwam ineens een berichtje. Dat we eens moesten praten.</p><p style="text-align: justify;">Ons eerste gesprek vond plaats op een zaterdagnamiddag in een doods en oersaai etablissement op het stationsplein van Sint-Niklaas. Dat plein is helemaal een saaie bedoening, maar Sint-Niklaas ligt ergens halverwege tussen Wevelgem en Leidschendam. De koffie was flauw en koud, het koekje zacht en niet lekker, maar het gesprek bijzonder fijn. Ik keerde terug met een stapel boeken van de uitgeverij en een ondertekend contract voor de uitgave van mijn script dat toen nog <i>Dent Blanche</i> heette. En goed opgeborgen in mijn bovenkamer de woorden van Theo: ‘We willen gewoon mooie en goede boeken maken waar zowel de uitgever als de auteur trots en blij mee kunnen zijn’.</p><p style="text-align: justify;">Met dank aan Bart Van Loo veranderde Dent Blanche in <i>IJs</i>. En na <i>IJs </i>kwamen <i>Zand </i>en <i>Rots</i>. Elke roman kwam prettig tot stand, werd prettig voorgesteld en prettig gelezen. Theo bleek zelf een heel stipte, nauwgezette en creatieve redacteur te zijn – al was het wel eens wennen aan het onderscheid tussen Vlaams en Nederlands (in Nederland wandelen ze bijvoorbeeld nooit, ze lopen altijd!)</p><p style="text-align: justify;">‘Transparantie, samenwerking en wederzijds respect en vertrouwen zijn voor LetterRijn geen holle woorden maar vormen de basis waarop wordt gewerkt’. Dat lees je op de homepage van de uitgeverij. En ze maken die belofte helemaal waar, Theo en de zijnen.</p><p style="text-align: justify;">Twee keer kwam Theo vanuit het redelijk verre noorden naar de Wevelgemse bib om een boek mee te presenteren. Hij bleek een wielerliefhebber te zijn en hij keerde elke keer tevreden hollandwaarts met een boek over Gent-Wevelgem en ruim 100 exemplaren minder van <i>IJs </i>of <i>Rots</i>. </p><p style="text-align: justify;">Wie Theo volgt op Facebook, weet dat hij zelf ongelooflijk geestige tekstberichtjes plaatst. Zijn observaties zijn hilarisch, zijn typeringen origineel, zijn schrijfstijl fantastisch, zijn ironische en sarcastische humor fenomenaal. Zoek en lees hem maar eens, Theo van Rijn is de naam.</p><p style="text-align: justify;">Verder schrijven, Theo! En achter de schermen graag een beetje blijven helpen bij de uitgeverij, waarvoor dank.</p><p style="text-align: justify;"><i>“De meeste mensen zijn in meer of mindere mate nieuwsgierig. Ook ik ben daarin net een mens. Ik beschik daarnaast echter over een grote mate van zelfbeheersing en heb mezelf aangeleerd om een totale desinteresse te veinzen. Ik denk dat het om die reden is, dat mensen bij mij niet op hun hoede zijn en er onbedoeld alsnog van alles uitflappen.”</i> (Theo van Rijn)</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFE7cuT23_JLLeRtrn2Bzpe4yS0cLDpftW-uki3AYQ5IdLJ6hlxryy70ILayCSs2livjiersdxpucRoAFVq7ZS9HhUxqYCaLPG5kYSBSgLhtUR_ioZnIF51-PHNYmhJH_RlToH_kXCUt6PzidDRisgIezbdJkpHB6Ld7XXbU4tfbk2EhZkNON1Ij1R/s3872/Theo.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2576" data-original-width="3872" height="394" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFE7cuT23_JLLeRtrn2Bzpe4yS0cLDpftW-uki3AYQ5IdLJ6hlxryy70ILayCSs2livjiersdxpucRoAFVq7ZS9HhUxqYCaLPG5kYSBSgLhtUR_ioZnIF51-PHNYmhJH_RlToH_kXCUt6PzidDRisgIezbdJkpHB6Ld7XXbU4tfbk2EhZkNON1Ij1R/w593-h394/Theo.JPG" width="593" /></a></div><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-81102278879003613612023-02-03T11:04:00.042+01:002024-03-11T18:38:28.037+01:00Een enge wereldburger<p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: left;"><b style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL">Ik las de roman <i>Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost</i> van Donald Niedekker (uitg. Koppernik, 2022) en dat was een bijzonder gesmaakte leeservaring.</span> </span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL">Enkele jaren geleden verdiepte ik mij in de geschiedenis van de 16de eeuwse Beeldenstorm in het Westkwartier. Zo botste ik op Pieter Platevoet uit Dranouter. Hij studeerde aan de Latijnse school in Hondschote en als fervent calvinist en vurig prediker moest ook hij op de vlucht naar het veilige noorden. In Amsterdam kreeg hij als Petrus Plancius naam en faam als theoloog en cartograaf. <br /></span></span></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-family: inherit;">Hij figureerde even in mijn roman <i>Ketters van de Kemmelberg</i> (2017) en ik schreef een beknopte biografie over hem in de reeks VWS-cahiers (<i>Een slimme jongen die goed kan vertellen</i>, 2008). Het werd geen hagiografie, want mijn eindoordeel over deze 16de eeuwer was niet mals.</span></p><p style="text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-family: inherit;"><i><span lang="NL"><span><b>“</b></span>Plancius’ leefwereld bleef beperkt tot stukjes Vlaanderen en Nederland, maar zijn kaarten en z</span></i></span><i style="font-family: inherit;"><span lang="NL">eevaartkundige werken openden horizonten over de hele wereld. Hij studeerde meerdere <span> </span>wetenschappen, sprak maar liefst zeven talen en bestudeerde alle sterren van het universum. Maar in <span> </span>zijn geest was geen plaats voor wie anders dacht dan hij en het calvinisme niet goedgezind was. <span> </span>Plancius, een enge wereldburger?<span><b>”</b></span></span> </i></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;">Ben je enkel in Petrus Plancius geïnteresseerd, dan kan je </span><i style="font-family: inherit;">Een slimme jongen die goed kan vertellen</i><span style="font-family: inherit;"> eens opzoeken in je bibliotheek of Plancius zelf opsnorren in </span><i style="font-family: inherit;">Ketters van de Kemmelberg</i><span style="font-family: inherit;">. Je kan ook gewoon naar de film </span><i style="font-family: inherit;">Nova Zembla</i><span style="font-family: inherit;"> (Reinout Oerlemans, 2011) kijken – in die film geeft Jan Decleir onze Plancius een gezicht en een stem. Je bent ook welkom op maandag 20 maart in Huyse Sorgvliet in Sint-Niklaas: daar geef ik een lezing over Petrus Plancius en zijn tijd voor de Orde van de Prince Land van Waas en Dendermonde. <br /></span><span style="font-family: inherit;">Wees gerust: hoe en wat je ook denkt, van mij ben je van harte welkom.</span></p><p style="text-align: justify;"><i style="font-family: inherit;"><span lang="NL">Good old</span></i><span lang="NL" style="font-family: inherit;"> Plancius kwam ineens weer uitdrukkelijk in beeld tijdens de lectuur van <i>Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost</i>. Deze bijzondere roman vertelt op een heel originele en authentieke manier over de illustere expeditie van de Noordsche Compagnie uit 1596. De derde poging om ‘om de Noord’, via het noordoosten, een zeeweg naar het wonderlijke Indië te vinden, mislukte andermaal. Het schip boorde zich vast in het ijs en de bemanning restte niets anders dan met de planken van het schip een hut te bouwen en ter plaatse te overwinteren. Zo leverde de expeditie geen rijke schatten uit het Oosten op, maar wel een onsterfelijk verhaal voor de historische canon van Nederland: de legendarische overwintering in Het Behouden Huys op Nova Zembla.</span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL" style="text-align: left;"><span lang="NL" style="font-family: inherit; text-align: justify;">Petrus Plancius was voorwaar de grote man achter de avontuurlijke tocht, want hij overtuigde ontdekkingsreiziger Willem Barentsz ervan dat er wel degelijk een doortocht door of tussen het noordelijke ijs mogelijk was. <br /></span></span></p><p style="text-align: left;"></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL" style="text-align: left;">Niedekker schreef een bijzondere roman. Geen rechtlijnig historisch verhaal, maar flikkerende fragmentjes die de tijdsgeest, het jonge Amsterdam, het leven van de zeevaarders, de verhalen van grootmoeder in Holland, de mysteries van vertellers uit het Noorden en het Oosten, de hunker van de ontdekkingsreiziger en de verhalen van de meereizende dichter op barokke manier tot leven brengen en dit alles doorspekt met licht filosofische beschouwingen en vederlichte taalspelletjes. </span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL" style="text-align: left;">Erg bijzonder is dat de auteur de (fictieve) dichter aan boord laat omkomen tijdens de expeditie. Hij blijft eenzaam achter in het metersdiepe ijs van het bevroren land. Tot het ijs in de 21ste eeuw smelt en blijft smelten en de man weer tot leven komt. Waar las ik eerder een verhaal over een teruggevonden lichaam nadat metersdiep gletsjerijs was gesmolten?</span><span style="text-align: left;"> </span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL" style="font-family: inherit;">En Plancius? Hij is in het boek opvallend aanwezig, als prediker op de kansel en als promotor van zijn kaarten en zeewegen naar het oosten. En voor sommigen: als verantwoordelijke voor de schromelijk mislukte expeditie. </span><span style="font-family: inherit;">Wat mij enigszins verheugt, is dat Niedekker op pagina 36 en passant eenzelfde evaluatie van de man neerpende als ik deed in het cahier. </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL"><b><span>“</span></b>Wie geen prijs betaalde was de tekenaar van de instructiekaart, Petrus Plancius. Hij stond op de kansel en preekte.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(…) Hij stond op de kansel en vervloekte ieder die er maar een tikkeltje ruimere geloofsopvatting op nahield dan hij. Dat, het categorisch in de ban doen van andersdenkenden of andersgelovigen, deden er meer in die tijd (…) Hij keek naar sterren, maakte hemelglobes en had een kolossaal gebrek aan inzicht in de eigen ondeugden.<span><b>”</b></span></span><span><b> </b></span></span></i></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL">Ach, Petrus Plancius. Hij blijft me achtervolgen. Ondanks de bittere conclusie over de man is de bewondering nooit helemaal weg. De grootste reis die hij ooit maakte, was die van Dranouter naar Amsterdam. Het verste eiland dat hij ooit bereisde, was het Hollandse eiland Texel. Maar toch:</span> </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL"><span><b>“</b></span>Van de vele zonen die West-Vlaanderen uitzond, is Petrus Plancius wellicht één van de meest verdienstelijke.<b><span>”</span></b></span> </span></i></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="NL">Je moet <i>Waarachtige beschrijvingen uit de permafrost</i> zeker eens lezen: ik genoot in hoge mate. <br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=z8_kFhxfoFw" target="_blank"><i>Licht passend maar hilarisch lied</i></a></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwgvqIrGhjg6byO01AuZxHIeOSDKqppQbe2pfO3GgyKJ0fDdyTmwohIhlQvUeLLJShWa-2pOq5wJypzp3Xqa5OmlemwKY-NNoJ9dBzUjXj7zRfeYpSjw1FiLyxJPjTYhrtFCuuJKbO8lNhv8njo1NsvCCD274TYQNX6W5TB-pMZakAB4oipFrfBiEk/s3815/IMG_20230203_145428_MP.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2861" data-original-width="3815" height="404" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwgvqIrGhjg6byO01AuZxHIeOSDKqppQbe2pfO3GgyKJ0fDdyTmwohIhlQvUeLLJShWa-2pOq5wJypzp3Xqa5OmlemwKY-NNoJ9dBzUjXj7zRfeYpSjw1FiLyxJPjTYhrtFCuuJKbO8lNhv8njo1NsvCCD274TYQNX6W5TB-pMZakAB4oipFrfBiEk/w537-h404/IMG_20230203_145428_MP.jpg" width="537" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9y5X1X4Cfu9a67IRoo4jEuoHvGKOToEyi8VWu_XtupLBww-Ji2r2RQeqiAjpgAmH84brZF-dOyE9K42b5MQSYoCktkp5zZM9upVEMFA1uyU2WK-v7wmNEazUVTXg9G4hLcRmhKcxC2LeeLa4sTmpeG9onpKEBALpqSBZMpEoONN4bAFaTz6kfyCJw/s3888/IMG_20230203_104342_MP.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div><p></p><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-76917054516994744892022-05-08T14:52:00.011+02:002023-07-02T10:11:40.508+02:00De rots van Crahay<p style="text-align: justify;"><b>Nu we volop in de tijd van de weekends naar de Ardennen zijn en de
zomerse vakantieplannen worden gefinaliseerd, krijg ik geregeld de vraag of al die
locaties in <i>Rots</i> allemaal echt bestaan. Tuurlijk dat. Ik vertelde eerder dat <i>IJs</i>
en <i>Zand</i> kunnen gelezen worden als een literaire reisroman naar de Alpen
en de Wadden en dat ik nog altijd wacht op een vergoeding of minstens gulle
dankwoorden vanwege de plaatselijke VVV’s. Voor <i>Rots</i> geldt hetzelfde: de
roman is geschreven tot eer en glorie van de Ardennen. Of toch een stukje van
de Ardennen dat ik bijzonder koester. Omdat het er erg mooi is, maar minstens
evenveel omwille van vele jeugdherinneringen die ik aan de streek hebt.</b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Je raakt al in de stemming als je op de E25 tussen Luik en Aywaille over
‘de berg van Tilff’ rijdt. Een heerlijke helling als opener van de Ardennen. In
de buurt kan je ook gaan rotsklimmen, maar Jan en Mats deden dat op rotsen
boven de Maas en deze streek heeft nu even niet onze focus.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Neem de afrit in Aywaille en voor
je het beseft kom je in Remouchamps over de statige brug over de Amblève. Links
zie je Hotel Bonhomme, waar in vervlogen tijden Fernandel en Koning Albert wel
eens logeerden. Je kan de wagen parkeren vlak voor het hotel en op het terras
onder de bomen een Orval met water uit de Semois drinken – het kroontje op de
gevel van het hotel zorgt voor een koninklijk aperitief.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Neem vervolgens de N633 in de richting van Trois-Ponts en rijd over de
glooiende weg die langs de Amblève en zijn campings loopt. Na enkele kilometers
zie je de robuuste brug aan de rechterkant die naar het dorpje Nonceveux leidt.
Rijd over de brug naar de ‘République libre de Nonceveux’ en maak te voet of
met de auto het toertje van het dorp: een wijde kring met verspreide huizen
rond een weide waar de trein van Luik naar Luxemburg met de regelmaat van een klok voorbijsnelt. Als je goed kijkt, kun je het omgebouwde stationnetje van
het dorp vinden. Ooit stopte hier een internationale trein. Je komt voorbij het idyllische
kerkje van het dorp met een bank, de enige plaats waar je even openbaar kunt
gaan zitten. Zoek in Nonceveux niet naar een terrasje.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Als je de kring van het dorp hebt gemaakt, kom je onvermijdelijk weer
bij de brug: de enige weg naar de echte wereld. Even naar rechts en je komt bij
een chaotische parkeerplaats met een café dat soms wel en meestal niet open is
en aan de overkant een tot asielcentrum omgebouwd hotel. Voor dat hotel er stond,
stond hier hotel ‘La Chaudière’: vele grote en jonge gezinnen kwamen hier destijds
op vakantie. Daar hebben we elkaar in onze kindertijd misschien wel eens
ontmoet.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Toch moet je je auto parkeren en je wandelschoenen aantrekken. Op deze
plaats stroomt de Ninglinspo in de Amblève en op deze parking begint de iconische
wandeltocht langs België’s enige bergrivier. Loop naast het huis met het
ovengebouwtje, loop door de bedding van de drooggevallen Vieux Chèra, steek de boomstambrugjes
over de rivier over, bewonder de vele watervalletjes met namen uit de Griekse
en Romeinse mythologie – Mats kan ze in <i>Rots</i> allemaal uit het hoofd opsommen en
benoemen. <br /></span>Als je veel tijd hebt, kun je de rivier helemaal volgen tot aan zijn
bron en (als je héél veel tijd hebt) via de dorpjes Vert Buisson en Ville-au
Bois langs de andere iconische bergrivier de Chefna even idyllisch weer afdalen
tot aan de Amblève. We zien elkaar dan straks weer terug in Quarreux.<br />Je kan ook net voorbij de waterval La Chaudière het pad naar rechts
volgen, de heuvelflank op tot bij de Roches Crahay. Op deze plaats met het
prachtig uitzicht over de Ardense bossen komen we straks terug.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Eerst terug naar de auto nu. Rijd enkele kilometers stroomopwaarts, de
Amblève rechts van je tussen de bomen. Al snel zie je aan de
rechterkant de verloederde herberg ‘Au moulin du diable’. De herberg is quasi onherkenbaar,
iets recenter zijn de potsierlijke muurschilderijen van wulpse meisjes die
herinneren aan het tweede leven van het gebouw. In de tijd van het Ardense café
zwaaide Prosper hier de plak. Jawel, Prosper, je kent hem uit <i>Rots</i>. Hij
was zo trots op zijn auberge Ardennaise!<br /></span>Parkeer je wagen, ga door het viaduct onder de spoorweg en neem het pad
aan de rechterkant. Je bent zo bij de Amblève die hier vol ligt met grote
kwartsblokken die destijds door de duivel zelf in de rivier werden gegooid.
Restanten van een molen. Als je me niet helemaal gelooft, moet je maar eens de
legende van de Moulin du Diable opsnorren (je kan ook gewoon <i>Rots</i> lezen,
ze staat erin). Duivel of geen duivel: het is heerlijk wandelen over en langs
de rotsen in de rivier bij de Fonds de Quarreux.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Je kon daarstraks op de parking ook gekozen hebben voor de andere kant van
de drukke weg: een verborgen zijweg klimt snel de hoogte in tussen de bomen en
de verspreide huizen op de helling. In een van de huizen zijn Sarah, Mats, Jan
en Joke op vakantie. Ik heb voor mijn roman niet één huis uitgekozen: je kan er zelf één kiezen
als je hier wandelt. Weet dat in lang vervlogen tijden een vakantiehuis werd
beheerd door Prosper – ja, dezelfde van het café. Als je even de weg blijft
volgen, kom je na een stevige klimpartij uiteindelijk in het bosdorp Quarreux.
Als je een paar alinea’s hoger de wandeling van de Ninglinspo en de Chefna helemaal
had gevolgd, kwamen we elkaar hier weer tegen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">We moeten verder, het hoogtepunt moet nog komen. Alhoewel: het
toeristisch-commerciële hoogtepunt dan. Je rijdt weer naast de Amblève, die je
tijdens je rit idyllisch en traagzaam ziet stromen tussen de bomen. Maar plots
word je opgeschrikt door heel veel mensen, heel veel auto’s en stoeltjesliftstoeltjes zwevend boven
de weg. Je bent in Coo gekomen: het dorp bij de waterval. Natuurlijk stap je
eens uit, je gaat over de brug kijken naar het watergeweld, je kan desgewenst langs
een klein pad naast de kleinste van de twee watervallen lopen, je kan in een stoeltje aan de helling gaan bengelen en je kan vooral
genieten van het Plopsaland van het zuiden. Als je dat wil. Even verder kun je
in het bos rond een stuwmeer wandelen. Dit deed ik zelf nog nooit: ik liet Jan
en Sarah het pad voor mij verkennen. Het is er blijkbaar heel mooi en rustig.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Laat je niet afleiden door de drukte van Coo en vervolg je weg
langs de Amblève. Nauwelijks drie kilometer verder, waar de rivier de Salm de Amblève
vervoegt, kom je in het nietige stadje Trois-Points. Kijk in de hoogte boven
het dorp: je blik zal ongetwijfeld snel op het uitnodigende terras van pension Beau
Site blijven stilstaan. Het is een heerlijke plaats om de tocht langs de Amblève en doorheen
<i>Rots</i> te beëindigen. Ze hebben er heerlijke Sangria.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="mso-ansi-language: NL-BE;">Maar als je nóg veel dichter bij <i>Rots</i> en zijn personages wil
komen, ga je nu naar de Proxy Delhaize van Trois-Ponts en je koopt er een fles lekkere Franse wijn en een stukje kaas (dat kan er één uit de abdij van Rochefort
zijn, zo ver is het niet). Vervolgens keer je terug naar de parking van de Ninglinspo
en je maakt de wandeling tot aan het uitzichtpunt van de Roches Crahay. Ga op
een rots zitten, spring niet, maar drink van je wijn, proef van de kaas,
geniet van het uitzicht, de roofvogels en
de stilte. En van een goed boek. Een <i>Rots</i> op een rots. <i>Rots</i> op
zijn rots.</span></p><h3 style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Lezerswedstrijd</h3>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ongetwijfeld kreeg je zin om de streek van <i>Rots </i>te verkennen en de rots
van <i>Rots </i>te zoeken.<br />Wie me een foto bezorgt van een lezer met <i>Rots</i> op de Rots
van Crahay (het naambordje staat op de foto) wint een boek. <i>Rots, IJs, Zand,
De oversteek, Ketters van de Kemmelberg</i>: mij om het even.<br />Alleen de eerste inzender gaat lopen met het gesigneerde boek, maar alle inzendingen krijgen een mooi plaatsje op mijn weblogs en mijn <i>socials.<br /></i>De wedstrijd loopt vanaf vandaag tot het einde van mijn tijden.<br />(stuur naar <u>koenbib@gmail.com</u>)</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><o:p><i>Rots</i> is altijd en overal te koop, zowel in gedrukte versie als als e-boek <a href="https://www.standaardboekhandel.be/c/search?filter=search(rots+koen)&page=1&page_size=24&sort=RelevanceSb&sort_type=desc" target="_blank">(koop het hier)</a>.<br /></o:p>Stuur me een mail voor een gesigneerd exemplaar.</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=S_xH7noaqTA">https://www.youtube.com/watch?v=S_xH7noaqTA</a><br /><br /></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1MAht1h6Pe7LZ3I5STbnwFBFK0qJLC8symQKDMACQCTBpnexDnjVyIOTItQBYy4uAyQLrsYy7zGw8SXUWQRbjxS9-y3tfGN8mZTxK0HlmxkNM5bt13BvraMaDgjzzoSpmC39IkFbTfa-sLe3jpQVguvC-VxNwLrV1XbW2B1wpzr9reN3KqLS0UeLQ/s3456/Rots%20van%20Crahay.docx.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2592" data-original-width="3456" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1MAht1h6Pe7LZ3I5STbnwFBFK0qJLC8symQKDMACQCTBpnexDnjVyIOTItQBYy4uAyQLrsYy7zGw8SXUWQRbjxS9-y3tfGN8mZTxK0HlmxkNM5bt13BvraMaDgjzzoSpmC39IkFbTfa-sLe3jpQVguvC-VxNwLrV1XbW2B1wpzr9reN3KqLS0UeLQ/w546-h410/Rots%20van%20Crahay.docx.JPG" width="546" /></a></div>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-30914560783098783442022-01-29T22:24:00.009+01:002022-01-31T11:07:11.516+01:00Op het podium van Lionel<p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>Vorige donderdag was het Gedichtendag. In de bibliotheek zetten we drie gerenommeerde dichters uit eigen gemeente in de spotlights. Jeroen Messely, Mattijs Deraedt en Philip Hoorne samen op één podium: wie al eens een gedicht leest, weet dat dit een bijzonder talentvol literair trio is.</b></p><p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL">Er wordt veel geschreven en gepubliceerd in mijn gemeente. Ik zal wel naïef zijn, maar ik vermoed dat er gemeenten zijn die Wevelgem benijden. ‘Welkom in Wevelgem: zijn romanciers, zijn dichters, zijn jeugdauteurs, zijn columnisten, zijn illustratoren, zijn Bourgondiërs’. Waar is de tijd van die welkomstbordjes als je een gemeente binnenreed? Maar ik moet niet gaan dromen: het schrijversgild zou het niet gehaald hebben van de kerken en kastelen, processies en stoeten, boeren- en bloemenmarkten, koersen en coureurs.</span></p><p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL">Het werd een Kreatieve avond, donderdag in de bibliotheek. En neen, dit is geen spellingsfout. In mijn beleving en herinnering was de avond Kreatief - met foute k dus. </span><span lang="NL">De drie Wevelgemse dichters verenigd op een podium van de eigen bibliotheek vonden in Alain Delmotte, bevlogen dichter en erudiet poëzieliefhebber, een goede gangmaker. Alain leidde de dichters kundig in, stelde wijze vragen, gidste het publiek en liet de dichters praten en voorlezen. </span>Alain kweet zich bijzonder voorbeeldig van zijn taak. Tijdens het gesprek verzeilden mijn gedachten evenwel naar Lionel Deflo, Wevelgems literator pur sang, die precies vijf jaar geleden overleed (31 januari 2017).</p><p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">In mijn jonge studiejaren verbrak Lionel mijn overtuiging dat alle Nederlandstalige literatuur enkel uit Amsterdam of Antwerpen kwam, want toen ik me wou abonneren op het literair tijdschrift <i>Kreatief</i> bleek het redactieadres zich tot mijn verbazing bij mij om de hoek te bevinden. In de Groeningestraat bij Lionel Deflo, want hij wàs <i>Kreatief</i>. Toen zijn tijdschrift 25 jaar bestond, haalde hij 20 Vlaamse dichters naar de bibliotheek. Ik hielp toen om de stoelen klaar te zetten: we stonden allebei in dienst van de letteren. Tot het einde der literaire tijden zal Lionel Deflo herinnerd blijven als hoofdredacteur van <i>Kreatief</i>, uitgever bij Manteau en combattieve woordvoerder van het nieuw-realisme in de poëzie van de jaren ’70 en ’80.</p><p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL">Ineens was ‘Dichters van bij ons’, de poëzieavond van vorige donderdag, in mijn gedachten een hommage en ode aan Lionel Deflo, de buurman die me als jonge snaak naar de Vlamingen van Antwerpen en de Hollanders van Amsterdam leidde. In de vorige decennia was hij het die altijd op het literaire podium van de bibliotheek ging zitten en schrijvers en dichters aan de tand voelde en hen naar het publiek en de lezers bracht. Ooit was hij in eigen dorp noodgedwongen einzelgänger als het over boeken en literatuur ging. </span><span lang="NL">Het is fijn dat zijn podium steeds meer verscheidenheid toont, al blijft het voor mij voor altijd het podium van Lionel.</span></p><p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL">Lees ook: <a href="http://koendhaene.blogspot.com/2018/01/een-leven-vol-boeken.html" target="_blank">Een leven vol boeken</a> <br /></span><span lang="NL">Lees ook: <a href="https://bibliotheekwevelgem.blogspot.com/2012/11/lionel-deflo-een-leven-in-dienst-van-de.html">Een leven in dienst van de letteren</a> </span></p><p style="line-height: 18.4px; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=PejL5VIQhxA">https://www.youtube.com/watch?v=PejL5VIQhxA</a></i></p>
<p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi7tDfPxTk2MaVIyEcf5p_UAp_OVFQGzOwACXYB6SewmPijjj0se26P_7XJEwvPAoQqSo3f79ayRo0gzrkjiVHgYkxMEljvRH22N9dFvSL_r2SToBdZDzxA7MQnjPLmB0o4215mOeedyXiebb68O8CJOA42GU2-40MLvZxECu_-kzFqmfKWnHYrVb70=s500" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="329" data-original-width="500" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi7tDfPxTk2MaVIyEcf5p_UAp_OVFQGzOwACXYB6SewmPijjj0se26P_7XJEwvPAoQqSo3f79ayRo0gzrkjiVHgYkxMEljvRH22N9dFvSL_r2SToBdZDzxA7MQnjPLmB0o4215mOeedyXiebb68O8CJOA42GU2-40MLvZxECu_-kzFqmfKWnHYrVb70=w588-h387" width="588" /></a></div><p class="MsoNormal" style="line-height: 115%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><br /></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-55805442665619657822021-11-16T21:50:00.006+01:002023-02-03T11:14:18.394+01:00'Rots': nieuwe misdaadroman met Sarah en Mats<p>Op zaterdag 13 november 2021 verscheen mijn misdaadroman <b><i>Rots</i></b>. Het is het derde en laatste deel van mijn drieluik <i>IJs - Zand - Rots.</i></p><p>Je kan het boek krijgen via je favoriete boekhandel-om-de-hoek.<br />Je kan het uiteraard ook overal online bestellen. <a href="https://www.standaardboekhandel.be/p/rots-9789493192171" target="_blank">Hier</a> bijvoorbeeld, of <a href="https://www.bol.com/be/nl/p/rots/9300000052907707/" target="_blank">hier</a>, of <a href="https://letterrijn.nl/product/rots-2021-koen-dhaene/" target="_blank">hier</a>.<br />Uiteraard kun je het ook als <a href="https://www.standaardboekhandel.be/p/rots-9789493192225" target="_blank">e-boek</a> lezen.</p><p>Lees meer op mijn schrijversblog '<a href="https://koendhaeneschrijft.blogspot.com/" target="_blank">Koen D'haene schrijft</a>'.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSISVGEc0SqLlLyv4goqdfUCCO71fSeCsTTVx8bzjaVLXdvKdebuGGe9yFf0JTi3zHPPGeWHmVPkUp9RfjWfD4XBUMHrJ8YZKa7DOjde_ofk4OOmc8KSM1EsLb5cRNIM3_JjkzxR-qsTE/s1280/driecovers.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="615" data-original-width="1280" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSISVGEc0SqLlLyv4goqdfUCCO71fSeCsTTVx8bzjaVLXdvKdebuGGe9yFf0JTi3zHPPGeWHmVPkUp9RfjWfD4XBUMHrJ8YZKa7DOjde_ofk4OOmc8KSM1EsLb5cRNIM3_JjkzxR-qsTE/w640-h308/driecovers.png" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-10211188731354275292021-10-17T18:34:00.004+02:002021-10-17T19:04:37.467+02:00Open eindes<p style="text-align: justify;"><b>Vorige dinsdag werd
ik tijdens een lezing in de bibliotheek van Zedelgem nog maar eens met de neus op
de feiten gedrukt. Veel lezers houden niet van een verhaal met een open einde. </b></p><p style="text-align: justify;">Het meisje van 15 op de eerste rij had erg genoten van <i>De Oversteek</i>,
maar was duidelijk helemaal in de war omdat op het einde van het boek niet duidelijk
was of Aloïs zijn liefje, dat hij door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog
noodgedwongen tijdelijk de rug had toegekeerd, zou terugvinden in New Jersey. En
of ze zouden trouwen, vele kindjes zouden krijgen en nog lang en gelukkig zouden leven. Toen ze me vroeg hoe het verder liep en ik vertelde dat ik dat
eigenlijk ook niet wist, zag ik groeiende ontgoocheling op haar gezicht. Ze
hoopte dat de auteur haar vandaag eindelijk hoogstpersoonlijk uit haar lijden
zou verlossen. Niet dus.<br />‘Vind je dat ik een
vervolg moet schrijven?’ vroeg ik empathisch. Ze keek me nogal dreigend aan.
‘Ge móet een vervolg schrijven!’ Ik keek haar wat verbouwereerd aan. ‘ Ik zal
erover nadenken,’ mompelde ik een beetje ontdaan. Ze bleef me indringend
aankijken toen ze het lokaal verliet.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Het was niet de
eerste keer dat mij door lezers werd duidelijk gemaakt dat die open eindes in
mijn boeken zo lastig zijn. Vooral jonge lezers willen duidelijkheid. Ze nemen
geen genoegen met mijn mooie verhaaltje dat ik tijdens lezingen opdis. Dat voor
mij het verhaal altijd af is en dat de lezers zelf het vervolg mogen verzinnen.
‘Dat is fijn toch? Kunnen jullie allemaal zelf een deel van het verhaal
schrijven.’<br />Ze vinden het niét
fijn. Ze willen weten of Aloïs en Lore zullen trouwen (<i>De Oversteek</i>),
wie met Jens op reis zal gaan naar Marokko (<i>Gek van een eiland</i>), hoe het
verder liep met Silke en haar depressieve moeder (<i>Een hoofd vol rommel</i>)
en of Walram en Jenne zullen trouwen (bis) (<i>Ketters van de Kemmelberg</i>).<br />De kans dat ik met
de wensen van mijn lezers zal rekening houden, is klein. Ik doe het overigens
al op een heel bijzondere manier: wie meer dan één boek van mij leest, komt
personages uit een ander boek vaak opnieuw tegen – in een andere situatie en
met een stevige knipoog. De vraag wie met Jens uit <i>Valsspeler</i> meereist
naar Marokko, wordt in <i>Gek van een eiland</i> eenduidig beantwoord. Maar het
is niet genoeg.</p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"><span lang="NL"></span></p><div style="text-align: justify;">Natuurlijk moet je je lezers serieus nemen en hebben zij altijd gelijk, maar
zelf hou ik niet van open eindes – niet als lezer, niet als schrijver. Het is
heerlijk om een roman af te sluiten als het verhaal stilaan op zijn plooi is
gevallen en er ruimte komt voor vrije interpretatie bij de lezers. Ik wil hen
echter niet met twijfels achterlaten. En al zeker niet op een moment waarop ze
zouden kunnen denken: hij weet het zelf niet meer, dus zet hij er hier snel een
punt achter. Neen: alle verhaallijnen zijn netjes afgerond, een mooi vervolg
kondigt zich aan en dat kunnen de lezers zelf schrijven. </div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL">Toen ik mijn roman <i>IJs</i>
schreef, had ik een schitterend open einde in gedachten. In de roman schoof ik
puzzelstukken uit mijn studententijd en herinneringen aan de jeugdreizen in de Alpen
in een origineel misdaadverhaal. Ik liet de lezer achter met een prangende
vraag: Sarah (het hoofdpersonage) zal het toch niet nog eens doen (daar op het eiland)?
Het leek me een heerlijke leeservaring, maar de vraag naar een vervolg kwam ook
van de volwassen lezers. <i>Zand</i> dan maar en een vervolg op Schiermonnikoog
dat me bloed, zweet en tranen heeft gekost, want het was niet de bedoeling. De
verhaallijnen uit <i>IJs</i> bepaalden die uit <i>Zand</i> en ik heb wel eens
gevloekt op de keuzes in <i>IJs</i> die het vervolg in <i>Zand</i> moeilijk maakten.
Ik liet Sarah en Mats achter in Oostende, met het zicht op een onzekere toekomst
in de badstad. Veel te onzeker, zeiden de lezers. Het was weer niet genoeg en dus
schreef ik <i>Rots</i>, een nieuw hoogtepunt in het leven van de protagonisten en
een nieuwe kans om een iconische vakantiestreek uit mijn kindertijd in
herinnering te brengen.<br /></span>Het was heerlijk om
een derde keer de duistere verhaallijnen in elkaar te laten vloeien. Heerlijk
en welletjes, want in <i>Rots</i> is er geen proloog meer, maar een epiloog. En
een heel duidelijk einde: <i>affer</i> kan een verhaal niet zijn. Denk ik.</p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL">Na <i>Rots</i>
schrijf ik, twintig jaar na datum, misschien wel een vervolg op <i>De Oversteek</i>.
En dan stuur ik het eerste exemplaar op naar dat meisje uit Zedelgem met haar
smekende ogen.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span lang="NL"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=b6zj43sA7GE">https://www.youtube.com/watch?v=b6zj43sA7GE</a></i></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDkAfsTl_E7HEIPz2_F93QdJgZHGiV08UgEVLhF3ZM1p7joKzUWxpHMHWnKuzks-Iu2LKFgfzuwnchs3715_5q4G2TKOfVN9tIucjU3kmYLSILvi4LM-tGGbsJqw-uQjrWXFM-_6QESwU/s2048/zon.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1364" data-original-width="2048" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDkAfsTl_E7HEIPz2_F93QdJgZHGiV08UgEVLhF3ZM1p7joKzUWxpHMHWnKuzks-Iu2LKFgfzuwnchs3715_5q4G2TKOfVN9tIucjU3kmYLSILvi4LM-tGGbsJqw-uQjrWXFM-_6QESwU/w515-h342/zon.jpg" width="515" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: small;">(c) Nadine Van Den Langenbergh</span></div><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-58829603759719357202021-03-27T11:10:00.018+01:002022-01-29T22:38:44.920+01:00Ruben Van Gucht<p></p><p style="text-align: justify;"><b>Het is een klein ritueel geworden: de dag voor Gent-Wevelgem blader ik door het jubileumboek dat ik samen met Rik Vanwalleghem en Rudy Neve samenstelde n.a.v. 75 jaar Gent-Wevelgem in 2013. De foto’s blijven mooi, de teksten leuk en de herinneringen fantastisch.<br /></b><b>De mislukte klucht met Ruben Van Gucht bijvoorbeeld. </b></p><p style="text-align: justify;">Het boek werd destijds voorgesteld in een bomvol cultuurcentrum Guldenberg. Nieuwe Sporzagod Ruben Van Gucht was zich aan het profileren en kreeg de regie en de presentatie van de voorstelling in handen. In een kort voorafgaand gesprekje zei hij me dat hij aan mij één vraag zou stellen: aan welke editie van Gent-Wevelgem behoud je de mooiste herinneringen? Eén vraag kreeg ik en liefst een kort en krachtig antwoord. De timing was strak en gestroomlijnd. Na mij kwamen de ex-winnaars. Maak plaats, Koen!</p><p style="text-align: justify;">Ik keek naar Francesco Moser en Freddy Maertens op de eerste rij en ik wist meteen welke editie ik zou aanhalen: deze die werd gewonnen door Roger De Vlaeminck. Ruben Van Gucht zou het angstzweet uitbreken, Maertens en Moser zouden ontploffen. Vlaeminck won nooit Gent-Wevelgem! Maar mijn kort en krachtig antwoord op de vraag van Ruben zou vervolgens mijn theorie bevestigen dat Roger De Vlaeminck niet alleen ‘Monsieur Paris-Roubaix’ was, maar ook ‘Mijnheer Gent-Wevelgem’: hij werd maar liefst vier keer tweede, een keer derde en twee keer zesde.</p><p style="text-align: justify;">Toen ik op Rubens verzoek naar het podium liep, dacht ik <i>voorgenietend </i>na over mijn antwoord op zijn vraag. Dit zou wat geven!</p><p style="text-align: justify;">Iemand moet Ruben Van Gucht iets hebben ingefluisterd. Hem gewaarschuwd voor mijn komende kwajongensstreek. Mijn vuile valstrik voor een beginnend journalist. Mijn snijdende sneer aan het adres van Maertens en Moser. Ik zette me schrap voor de vraag van Ruben, maar mijn wereld stortte in toen hij ze gortdroog stelde: ‘Hoe hebben jullie het aangepakt om dit boek samen te stellen?’</p><p style="text-align: justify;">Wat volgde, was wellicht het meest klungelige en onhandige antwoord op een vraag ooit. En wat niet meer verdween, is mijn twijfel en argwaan voor de stijl en sérieux van Ruben Van Gucht.</p><p style="text-align: justify;">Lees ook:<br /><a href="http://koendhaene.blogspot.com/2012/12/roger-de-vlaeminck-wint-gent-wevelgem.html" target="_blank">Roger De Vlaeminck wint Gent-Wevelgem</a><br /><a href="https://koendhaene.blogspot.com/2014/04/roger-de-vlaeminck-ik-ben-m-en-ik-blijf.html" target="_blank">Roger De Vlaeminck: 'Ik ben 'm en ik blijf 'm!'</a></p><p style="text-align: justify;"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=a_7pnO1YoAk">https://www.youtube.com/watch?v=a_7pnO1YoAk</a></i></p><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-ParRU4fmFGmcEFY0l8EU_bYBT1yB1M6loE1GlbVM9paHB5l-duVvGaWpc08YfiF3PO2nb-NMFu7B-oMp3uJcSJsVCYqWqRf3Ui4IfvQpgOaV3MoIMg0SLOhqk0oV4hNK4j9GFZl-6GQ/s938/van+gucht.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="541" data-original-width="938" height="323" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-ParRU4fmFGmcEFY0l8EU_bYBT1yB1M6loE1GlbVM9paHB5l-duVvGaWpc08YfiF3PO2nb-NMFu7B-oMp3uJcSJsVCYqWqRf3Ui4IfvQpgOaV3MoIMg0SLOhqk0oV4hNK4j9GFZl-6GQ/w559-h323/van+gucht.jpeg" width="559" /></a></div>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-76883348203363021882020-12-05T20:18:00.001+01:002021-01-18T14:11:15.293+01:00Een boom vol licht<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;"></p><div style="text-align: left;" wfd-id="3"><b style="text-align: justify;">'Speciaal voor 'Magisch Park' schreef Koen D'haene het verhaal <i>Een boom vol licht</i>.'<br /></b></div><span style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;" wfd-id="2"><b>Dat deed ik inderdaad. </b></div></span><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">De mama van Harry voelde zich ziek en zwak en had vaak honger toen ze hem in haar schoot droeg. Zijn papa had niet veel tijd en nog veel minder geld en keek al niet meer naar Harry om toen hij nog in de buik van zijn mama leefde. Veel hoorde Harry niet van wat er al die maanden om hem heen gebeurde. Toen hij eindelijk naar buiten kon, kwam hij in een uitbundig feest van licht en kleur. Iedereen was blij en vrolijk en er was vreugde en liefde. Maar toen zijn papa te veel had gedronken, zei hij dat zijn mama een feeks was en vervolgens liepen ze van elkaar en van Harry weg.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Harry sloeg een duister pad in. Hij groeide op bij een papa en mama die hij niet kende en zij kenden ook hem niet. Toen hij jong en sterk genoeg was, liep hij van hen weg. Hij vond in het midden van een donker bos een leuke plaats met zicht op een mooie vijver en grote groene bomen in de verte. Maar toen het winter werd, waren de bomen koud en kaal en als hij in de donkere vijver keek, spiegelde zijn gezicht op het ijs. Harry vluchtte van de winter weg en ging verder, nog dieper het donkere bos in. </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Harry zwierf vele jaren op zijn eentje door het oneindig grote bos, hij sliep op een bed van takken en bladeren en leefde van bessen en noten. Nadat hij heel lang in het bos had rondgedoold, zag hij in de verte een sprookjeshuis. Zo’n mooi huis had hij in zijn hele leven nog niet gezien. Het was rond en rood en er waren wel twintig mooie ramen en prachtige kantelen rond het fraaie dak. Een elegante trap leidde naar de deur aan de voorkant van het huis. Harry voelde zijn hart kloppen in zijn keel. Zou hij het wagen om in het sprookjeshuis te gaan kijken? Wie zou hier wonen? Vast een prins of een prinses of, wie weet, een koning of koningin van een land dat hij niet kende.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Harry waagde zich stoer maar ook vol angst en met trillende benen op de sierlijke trap en keek bevend door het raam als hij aan de voorkant van het huis kwam. Voorzichtig gluurde hij door het venster. Hij viel haast achterover, zo erg schrok hij. Hij keek recht in de doffe ogen van een oude vrouw met vieze tanden in haar mond en diepe groeven in haar gezicht. Harry wilde zo snel als hij kon de trap weer naar beneden lopen en weg rennen, ver van de vieze vreemde vrouw. Maar de vrouw lachte naar hem en riep hem terug.<br />‘Wees niet bang, jongen, en zeker niet van mij,’ zei ze luid. Haar stem galmde tussen de bomen.<br />Harry bleef stokstijf staan en keek aarzelend achterom. <br />‘Kom,’ zei de vrouw. Haar stem klonk ineens mooi en zacht en ze wenkte met haar rechterhand. Harry keerde op zijn stappen terug en ging dicht bij haar aan de deur staan.<br />‘Ik ga je helpen, jongen. Je hebt geen gelukkig leven, maar ik ga zorgen dat je dat wel krijgt.’<br />Ze bleef hem star in de ogen kijken en Harry in die van haar. Ze was een mooie vrouw, zag hij. Hoe meer ze sprak, hoe meer groeven in haar gezicht verdwenen, hoe mooier en blauwer haar ogen werden en hoe witter haar tanden. <br />‘Wil je gelukkig worden?’<br />De vrouw keek hem lief en uitnodigend aan en wachtte tot Harry iets zei. Hij kreeg geen woord over zijn bevende lippen, maar knikte hard van ja. Natuurlijk wilde hij gelukkig worden. Iedereen wil dat toch?<br />‘Kom nog wat dichter,’ zei ze. ‘Kom zo dicht als je kan.’ <br />Harry schoof dichterbij en zag dat haar vieze tanden nu wit en glanzend waren en in haar mond en om haar lippen was een mooie lach. Haar ogen waren nu zo blauw als de zee.<br />‘Je bent al veel te lang alleen op de wereld, jongen. Ik ga je helpen. Luister wat je moet doen. Kijk voor je naar het kronkelende pad dat naar beneden leidt. Ga voorzichtig tot op het eind en tel de lichtjes links en rechts van jou. Als je er twintig telt, zal het geluk je toelachen. Dan zal je nooit meer alleen of eenzaam zijn, je zal met een mooi meisje in een mooi huis gaan wonen en alle eenzame mensen blij en gelukkig maken.’<br />Ze bleef even zwijgen en keek Harry tegelijk streng en blij aan en Harry was tegelijk doodsbang en reuze benieuwd. Hij keek voor zich en zag de lampjes aan de zijkant van het pad voor het huis. Hij wilde zo snel als hij kon de lichtjes zoeken en tellen omdat hij zo snel als hij kon gelukkig wilde worden. Hij knikte even naar de vrouw en liep haastig naar het eerste lichtje.<br />‘Wacht!’ riep de vrouw en haar stem klonk weer luid zoals in het begin en op haar gezicht waren er ineens weer meer groeven en haar tanden waren weer vuil en vies en haar ogen dof en donker.<br />‘Ga niet overhaast te werk! Je mag geen enkel lichtje overslaan. Als je beneden komt en je hebt minder dan twintig lichtjes geteld, zal je voor de rest van je leven even ongelukkig zijn als je nu bent. Je zal voor altijd eenzaam blijven en weer op een bed van takken en bladeren in het koude donkere bos moeten slapen. Voor altijd.’<br />Harry voelde zijn tanden trillen en zijn handen beven. Nee, niet weer, dacht hij.<br />‘Vergeet het niet, jongen. Twintig lichtjes. Het mogen er meer zijn, maar niet minder. Meer is vreugde en geluk, minder is verdriet en ongeluk.’<br />Harry keek angstig in haar ogen. Hij durfde niet meer weggaan vooraleer zij hem daarvoor het teken gaf.<br />‘Ga nu,’ fluisterde ze. ‘Ga, kijk niet achterom, tel de lichtjes, ga altijd verder en word gelukkig.’<br />Harry keek van haar weg en liep naar het pad met de lichtjes.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Opgewonden begon hij te tellen. Er waren veel lampjes, maar twintig is ook veel. Hij mocht geen lichtje overslaan. Hij keek speurend om zich heen en telde luid de lichtjes langs het pad. Zijn tong zat gespannen tussen zijn lippen, zo hard deed hij zijn best om geen enkel lampje te missen.<br />‘1, 2, 3 …’<br />Traag ging hij langs het pad. Hij mocht niet lopen, hij mocht geen lichtje missen.<br />’… 8, 9, 10 …’<br />Hij bleef even staan. Hij was halfweg. Hij wilde achterom kijken om de afstand achter hem te zien, maar hield nog net in. ‘Niet achterom kijken,’ had de vrouw gezegd.<br />Snel ging hij weer verder.<br />’… 13, 14, 15 …’<br />Harry keek om zich heen. Er was niemand in de buurt en hij telde steeds luider en krachtiger. Nog even en hij was bij twintig. En er zijn zeker nog tien lichtjes te zien!<br />’… 18, 19, 20!’<br />Hij had de opdracht volbracht! Even bleef hij staan en keek om zich heen. Hij was benieuwd uit welke richting het geluk zou komen. <br />Maar het geluk kwam niet op hem af. Het bleef donker en stil. Misschien moest hij het geluk wel zelf tegemoet gaan? ‘Niet achterom kijken,’ zei de vrouw. ‘Ga altijd verder,’ zei ze ook.<br />Harry stapte verder en voelde zich licht en vrolijk, alsof twintig lichtjes hem vergezelden op zijn weg door het bos. Ook al kwam het geluk niet op hem af: zo blij als hij nu was, had hij zich nog nooit gevoeld.<br />‘Hé, waarom staat er zo’n mooie glimlach op je mond?’ <br />Hij maakte een sprongetje, want het meisje dat ineens naast hem liep, had hij niet zien aankomen. Woonde ze dan in de bomen of tussen de struiken?<br />Maar ze gaf hem niet de kans om vragen te stellen.<br />‘Mag ik met je mee? Iemand die zo blij is als jij, gaat vast naar een plaats waar je heel gelukkig kan zijn.’<br />Harry snapte er niets van.<br />‘Ik .. Ik weet niet eens waar ik naartoe ga,’ zei hij terwijl hij een lach moest inslikken omwille van de vreemde vraag van het meisje.<br />‘Dan ga ik met je mee,’ zei het meisje. ‘En ik heet Happy.’</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Ze nam Harry’s hand vast en liep met hem mee over het pad. Happy was mooi, zag Harry. Ze had blauwe ogen, witte tanden en glanzende wangen. <br />‘Ben jij misschien een prinses?’ vroeg Harry met bevende stem. Want zo mooi vond hij haar. <br />‘Neen,’ lachte Happy. ‘Ik ben geen prinses. Prinsessen bestaan niet. Ik ben het geluk en je hebt me gevonden omdat je lang hebt gezocht en je lachend en vrolijk om je heen keek.’<br />Harry moest er even over nadenken, maar kneep dan zachtjes in haar hand.<br />‘Nu zijn we allebei gelukkig,’ zei ze.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Samen liepen ze verder door het bos. Het was aardedonker, maar het pad dat ze volgden, leidde naar een feest van licht en kleur. Hetzelfde licht als dat wat hij zag toen hij uit de schoot van zijn mama kwam.<br />Het meisje liet zijn handen los als ze dicht bij het licht waren gekomen.<br />‘Hier gaan we ons huis bouwen,’ zei ze. ‘Ons huis van geluk.’<br />Ze keek Harry diep in de ogen reikte hem een grote bijl aan. Harry dacht niet na want hij kon niet wachten om dat huis te bouwen. Met alle macht die er in zijn armen zat, kapte hij de grootste boom uit het bos. Uit de boom maakte hij lange, stevige planken en met de planken bouwde hij het mooiste huis van het bos. Het was nog mooier dan het sprookjeshuis van de vrouw die hem de weg naar het geluk had getoond. <br />Zonder nadenken keek hij achterom en zocht naar het sprookjeshuis in de verte. Te laat bedacht hij dat hij dat niet mocht doen. Ineens was de vrouw uit het sprookjeshuis bij hen in het huis.<br />Maar ze was niet meer vies, dof en vol groeven.<br />‘Ik ben blij dat je het geluk hebt gevonden,’ lachte ze.<br />‘Dat heb jij me getoond,’ prevelde Harry.<br />‘Ik ben gelukkig omdat ik jou geluk heb geschonken,’ zei ze. Maar dan keek ze Harry en Happy weer streng en lief tegelijk aan.<br />‘Nu moeten jullie dat ook doen. Ga op zoek naar de boom vol licht en hang de twintig lichtjes die je langs het pad hebt gevonden aan de takken van die boom. Twintig lichtjes zorgen voor twintig gelukkige kinderen.’<br />Harry keek aarzelend naar Happy. Ze kwam dicht bij hem staan en legde haar arm op zijn schouder. Samen keken ze om zich heen en zochten naar de bijzondere boom in de vlakte die voor hen lag. Hun ogen gleden over het landschap. De hoge huizen in de verte, het pad naar het donkere bos, de bomen in het licht van de sterren. Maar geen van de bomen die ze zagen was bijzonder.<br />Teleurgesteld keek Harry naar Happy.<br />We zullen die boom nooit vinden,’ klaagde hij. ‘Het is veel te donker.’<br />Happy keek diep in zijn ogen.<br />‘Natuurlijk zullen we die boom vinden,’ zei ze zacht en ze gaf Harry een zoen op zijn wang.<br />Harry voelde het geluk bonken in zijn hart. Nog nooit kreeg hij een zoen als deze. Happy nam zijn arm, stak hem in de hoogte en wees naar een glinsterende boom in het veld.<br />‘Zie je hem?’ fluisterde ze. ‘Zie je de boom van het geluk?’<br />Harry wou antwoorden maar schrok dan van de snerpende stem van de oude vrouw. Door al dat geluk om hen heen waren ze haar helemaal vergeten.<br />‘Ga nu!’ lachte ze rauw. ‘Ga, schenk licht en maak gelukkig! En kijk niet achterom!’</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">Happy aarzelde niet en huppelde vrolijk over het gras tussen de struiken in de richting van de bijzondere boom. Vol van vreugde liep Harry achter haar aan en al snel stonden ze bij de boom vol licht. Ze namen elkaars hand en keken met grote ogen door de takken van de boom naar de sterren in de hemel.<br />Ze maakten vele kinderen blij en leefden ook zelf nog lang en gelukkig.</p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b><br />Je kan het 'Magisch Park' bezoeken van 19 december tot 3 januari in het Park van de Bib in Wevelgem.<br /></b><b>Alle info: <a href="https://www.wevelgem.be/magischpark">https://www.wevelgem.be/magischpark</a><br /></b><b>Op deze pagina kan je het verhaal ook beluisteren.</b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><b>Meer voor kinderen:</b><br />- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/2020/12/de-twiggies.html" target="_blank">De twiggies</a><br />- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/2018/04/keaukeaubelli.html" target="_blank">Keaukeaubelli</a><br />- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/2012/10/de-bib-beu.html" target="_blank">De bib beu</a></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ovwXM_Qg52g"><i>https://www.youtube.com/watch?v=ovwXM_Qg52g</i></a><br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;" wfd-id="1"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxOZefW8RtsAPoMmeuZFOKbSVqe4F_5q5GPjygM7rJcLg3jGeKlQLyf1bBEkxLaO1vkJog-xch6tPvcZS7uT-2Ujb0hhT114dEDGdk2SemyAsQk1NbVzReRQwACC3xXuaLBIVQ9DA9dLM/s900/Magisch+Park.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="642" height="514" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxOZefW8RtsAPoMmeuZFOKbSVqe4F_5q5GPjygM7rJcLg3jGeKlQLyf1bBEkxLaO1vkJog-xch6tPvcZS7uT-2Ujb0hhT114dEDGdk2SemyAsQk1NbVzReRQwACC3xXuaLBIVQ9DA9dLM/w366-h514/Magisch+Park.jpeg" width="366" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;" wfd-id="0"><br /></div>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-32275205761976825842020-10-30T20:18:00.005+01:002020-12-10T20:39:10.048+01:00 Over ‘Bellenhof’ van Maaike Monkerhey <p style="text-align: justify;"><b>Vooral als het goed is, schrijf ik het graag. Onlangs las ik met veel plezier <i>Bellenhof, </i>de nieuwe roman van auteur Maaike Monkerhey uit Wijtschate. Voor het weblog van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers schreef ik er onderstaande recensie over.</b></p><p style="text-align: justify;">In <i>Jaarwerk MMXVI</i>, het jaarboek 2016 van de Vereniging van West-Vlaamse schrijvers, gaf Paul Rigolle een mooie round up van hedendaagse auteurs die de Westhoek kozen als locatie voor een roman<span style="font-size: x-small;">[1]</span>. Het zijn er wel wat en lang niet allemaal wonen, of woonden, ze zelf in de Westhoek. Misschien vult Rigolle zijn lijstje aan voor een update binnen pakweg tien jaar. Een nieuwe naam wordt Maaike Monkerhey<span style="font-size: x-small;">[2]</span>, die zich met <i>Niet omkijken, Camille</i> (2017) en <i>Bellenhof</i> (2020) een plekje in de Westhoekliteratuur heeft geschreven. Snel en overtuigend, maar misschien gaat het net wat makkelijker als je in Wijtschate woont, te midden het zoete Heuvelland en met een wonderlijk uitzicht op de Kemmelberg. De berg der bergen als je in de streek bent. </p><p style="text-align: justify;">Monkerhey’s debuutroman, <i>Niet omkijken, Camille</i><span style="font-size: x-small;">[3]</span>, richtte zich eerder naar lezers vanaf 12 jaar. De roman vertelt het waargebeurde vluchtverhaal van Camille Tiersen, een jongen van 12 die bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog samen met zijn familie en vrienden in Wijtschate woont. Ook Jet Marchau kan haar lijstje met West-Vlaamse jeugdauteurs die schreven over de Grote Oorlog, dat verscheen in <i>Jaarwerk MMXV</i>, dus aanvullen<span style="font-size: x-small;">[4]</span>.</p><p style="text-align: justify;">In de nieuwe volwassenenroman van Maaike Monkerhey, <i>Bellenhof</i><span style="font-size: x-small;">[5]</span>, is oorlog niet ver weg. In bijzonder sfeerscheppende openingsbladzijden introduceert de auteur een duister personage dat zich schimmig schuilhoudt op het erf van hoppeboer Florent en zijn zwangere vrouw Martha. Hij staat onder ruisende populieren en die herinneren hem schokkend aan een zin die hij niet meer uit zijn hoofd krijgt. ‘Da! Hinter diesen Pappeln! Hinter diesen Pappeln’. </p><p style="text-align: justify;">Toch is <i>Bellenhof</i> geen oorlogsroman. Het verhaal begint op 6 september 1944, de dag waarop Poolse bevrijders de grensstreek rond Poperinge bevrijden en een einde maken aan de Tweede Wereldoorlog. Het is een aangrijpende gebeurtenis die er mede voor zorgt dat Leo Lebbe twee maanden te vroeg wordt geboren. Bellenhof vertelt het verhaal van drie generaties Lebbes: vader Florent, zijn zoon Leo en diens dochter Isabelle, die in 2019 deelneemt aan de verkiezing van de hoppekoningin in Poperinge. </p><p style="text-align: justify;">Niet de oorlog, maar de hoppe is het overheersende thema in de roman. Vader Florents hart klopt op het ritme van de hoppeteelt. Elk jaar ontvangt hij na de zomer het plukvolk en het kotjesvolk, die alle bellen van zijn hopperanken komen plukken – Kort! Rap! En zonder blad! </p><p style="text-align: justify;">Zijn zoon Leo is 12 als hij in 1956 de plukkers woest ziet vertrekken als ze horen dat Florent een machine heeft gekocht en dat hij hen volgend jaar niet meer nodig zal hebben. Met de plukkers verdwijnt ook Elvire uit het leven van Leo, net voor ze de tijd kreeg om zijn eerste liefje te worden. Hun eerste zoen smaakte nog naar hoppe, maar dat zou vast niet blijven duren hebben. </p><p style="text-align: justify;">Het verdwijnen van de tradities en de modernisering van de landbouw zorgt ook in het leven van de Lebbes voor een omwenteling. In 1988 is Leo beenhouwer in Brussel en zijn vrouw is geen hoppeplukster in Poperinge, maar mannequin in Milaan. Hun werelden blijven niet matchen en Leo keert, radeloos en wanhopig, terug naar Poperinge. Hij landt er stilaan weer op zijn pootjes. ‘Ook als het moeilijk gaat. Net zoals de katten.’ Het zijn woorden die moeder Martha wel vaker in haar mond neemt.</p><p style="text-align: justify;">Maaike Monkerhey schreef een boeiende en aangrijpende familiegeschiedenis. De drie generaties Lebbe introduceren de wereld van de hoppe – ‘vroeger en nu’. Begin september gaat het hart van de hoppetelers sneller kloppen: ‘Dit moment had elk jaar iets magisch. Leo’s hart maakte een sprongetje. Het hoppeveld en het erf zouden morgen gonzen van de drukte. Zo stil als het nu was, zo luidruchtig zou het er morgen en de dagen erna aan toe gaan’ (p. 60). Alle hoofdstukken in het boek spelen zich af in het begin van de maand september (in 1944, 1956, 1988, 1999, 2019 en 2020) en als lezer voel je al snel de spanning van de maand mee. </p><p style="text-align: justify;"><i>Bellenhof </i>zal in Poperinge en omstreken wellicht aan een grondig onderzoek worden onderworpen door plaatselijke heemkundigen en kroniekschrijvers van de hoppegeschiedenis. Ik ga ervan uit dat de roman de toets met verve zal doorstaan – Monkerhey besteedde veel tijd aan degelijke research, ging op zoek naar passionele vertellers over de hoppecultuur, organiseerde een koffieklets met kranige oudjes en beleefde ook zelf de pluk mee. Maar de roman is meer dan een hedendaagse streekroman of een nostalgische terugblik op een verdwijnende wereld. De drie generaties Lebbe komen tot leven als mensen van vlees en bloed en ze maken van <i>Bellenhof </i>evenzeer een boeiende ontwikkelingsroman. Hun angsten, hun vreugdes en hun verdriet zijn echt en doorleefd. </p><p style="text-align: justify;">Monkerhey schreef beklijvende passages in haar boek. De sfeer van de hoppeplukkers op het veld. De groeiende verliefdheid tussen de jonge Leo en Elvire en hoe de jongen met grote ogen het stevige rollebollen van Simon en Nel tussen de hopperanken gadeslaat. De autorit van de radeloze en verlaten Leo van Brussel naar Poperinge. De vranke en levenswijze mama en oma Martha. Met ‘We praten dan wel?’ helpt ze haar zoon als die niet wetend hoe te vertellen over zijn scheiding in de keuken staat. ‘Kind toch. Het staat zeker al tien dagen op je gezicht te lezen. Ik kon alleen nog niet raden wie de gelukkige was,’ zegt ze als kleindochter Isabelle zich verbaasd afvraagt hoe haar oma weet dat ze stapel is op Bert. En zo zijn er veel meer sublieme zinnetjes die bladzijden beschrijving onnodig maken. Er is veel en heel doeltreffend geschrapt in deze roman. </p><p style="text-align: justify;">Een keer vreesde ik dat het schrappen niet was gelukt. Vader Florent is bezeten door Guido Gezelle en laat dat van tijd tot tijd blijken door hele verzen van de priester-dichter te mompelen of te orakelen. Net voor ik dacht dat het teveel zou worden, hield het op. Zo brengt Gezelle wat extra West-Vlaamse kleur in de roman. Een klein eerbetoon, waar lees je die verzen anders nog? </p><p style="text-align: justify;">Ik was overigens opgelucht dat de personages van Monkerhey geen West-Vlaams praatten. Wat ze zeggen, staat in keurig Nederlands, de taal die hoort in een roman. Enkele cursieve streekwoorden zijn ruimschoots voldoende voor de regionale belevenis. Pupegoale, moekes, hommel en kallepein staan cursief. Frankrijk is ’t Fransche, een draagtas is een bazatse en paardenbloemen zijn pisseblommen. Maar plokken is plukken. </p><p style="text-align: justify;">Maaike Monkerhey schreef een boeiend en authentiek verhaal en ik vond het erg fijn om een roman lang op het Bellenhof te vertoeven. Volgend jaar ga ik tijdens het derde weekend van september naar de hoppefeesten. Naar ’t land van Poperinge en van den hommelpluk. </p><p style="text-align: justify;">De roman kreeg een bijzonder sfeervolle omslagtekening van Trui Chielens – nog een meisje uit de Westhoek. Niet twijfelen, maar lezen.</p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;">NOTEN</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;">[1] Dertig dagen en een versierhandboek: de Westhoek in de recente Vlaamse literatuur / Paul Rigolle.// In: Jaarwerk MMXVI. – Brugge: Vereniging van West-Vlaamse schrijvers, 2016. – P. 52-67<br />[2] Maaike Monkerhey (1979) woont in Wijtschate. Ze is onderwijzeres in een Steinerschool in Ieper en als auteur gebeten door taal en geschiedenis. Website: www.maaikemonkerhey.com/<br />[3] Niet omkijken, Camille / Maaike Monkerhey. – Meulebeke: Bibliodroom, 2017. – 183 p.<br />[4] Al die jonge mensen! Wat een zonde: West-Vlaamse jeugdauteurs en de Grote Oorlog / Jet Marchau.// In: Jaarwerk MMXV. – Brugge: Vereniging van West-Vlaamse schrijvers, 2015. – P. 22-42<br />[5] Bellenhof / Maaike Monkerhey. – Meulebeke: Bibliodroom, 2020. – 216 p.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=ciNxNN90eSc">https://www.youtube.com/watch?v=ciNxNN90eSc</a></i></span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;" wfd-id="0"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJmvH_czbdB9RlYNprQQ76lp8ePa_Wp3HXbYVdLOXbq9CZiVrWTlJ2nspBCtQr1VKVM-3KVjV07BymXPcPY7CCWfY9s7cKBT13hsS8IGiqd0wG_KET46FI3Wfr27alSEEpN5_vJwm9JCM/s1920/Bellenhof+cover.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1210" height="461" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJmvH_czbdB9RlYNprQQ76lp8ePa_Wp3HXbYVdLOXbq9CZiVrWTlJ2nspBCtQr1VKVM-3KVjV07BymXPcPY7CCWfY9s7cKBT13hsS8IGiqd0wG_KET46FI3Wfr27alSEEpN5_vJwm9JCM/w291-h461/Bellenhof+cover.jpg" width="291" /></a></div><br /><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-83678303720492175282020-08-13T13:53:00.013+02:002021-03-20T10:24:24.129+01:00Rivier zonder water<p style="text-align: justify;"><b>We konden er niet omheen: ook onze zomer was een dicht-bij-huis-versie.
Niets verkeerd aan overigens: we beleefden fijne dagen aan de Baai van de Somme
(het leek wel of ik was op een Waddeneiland) en togen voor enkele dagen naar de
speeltuin van mijn kindertijd: Remouchamps! </b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div style="text-align: justify;" wfd-id="6">Die wonderlijke Ardense gemeente heeft drie absolute hoogtepunten op
haar grondgebied: haar Grotte (met de langste onderaardse boottocht ter wereld),
haar Fonds de Quarreux en haar Ninglinspo. Volledigheidshalve moet ik aan dit
lijstje eigenlijk nog Philippe Gilbert toevoegen, maar de man is nauwelijks
thuis.<br />In de grot hadden we geen zin (de wachttijd aan het loket was véél te
lang), maar de twee andere attracties waren het doel van deze minitrip. De
wandeling langs de Ninglinspo, de enige Belgische rivier die formeel het statuut
van ‘bergrivier’ mag opspelden, en een picknick op de Amblève, gezeten op een
rots in de Fonds de Quarreux.<br />Zowel de rotsen van Quarreux als die van de Ninglinspo heb ik in mijn kindertijd
platgetrapt. We huppelden van steen naar steen over de rivier, maakten stuwdammen
die die van de Gileppe evenaarden, zwommen gezwind tussen de duivelsstenen van
Quarreux of sprongen behendig van de ene steenklomp naar de andere met als doel
zonder natte kleren de overkant te bereiken. Wat ons overigens nooit helemaal
lukte.</div><div style="text-align: justify;" wfd-id="5">Het zijn mythische plekken – in de Ardennen en in mijn herinnering. </div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div style="text-align: justify;" wfd-id="4">‘L’ Amblève? Il n’y a plus d’eau!’ klaagde de campinguitbater met wie ik
een praatje wilde slaan (nuance: hij joeg me nogal brutaal van zijn terrein: ‘corona
monsieur!’). Het klonk wat zorgwekkend. In de Fonds de Quarreux viel
het al bij al nog mee: het water stroomde wat minder krachtig maar nog altijd
even sierlijk en klaterend tussen de rotsen. Wat me op die plaats het meeste opviel, was dat
ik zelf geen zin kreeg in de oversteek van de rivier maar veel meer genoegen nam
in het nuttigen van een koud glas rosé gezeten op de grootste rots van de Amblève.</div><div style="text-align: justify;" wfd-id="3">De tocht naar de Ninglinspo was anders. De zieltogende rivier (want dat is
hij wel geworden: een rivier zonder water) werd overspoeld door hordes
toeristen op zoek naar olijk vertier en dol vermaak. De parking die het startpunt van de
wandeling is, stond bomvol en verder was de drukke weg van Remouchamps naar
Stoumont omzoomd door een kilometerslange rij auto’s van toeristen die ineens
zin hadden in een bergwandeling. Dat merkte je aan de teenslippers en
sandaaltjes die ze droegen. Overigens niet alleen die: vergeet je mondmasker
niet als je deze zomer de Ninglinspo wil afwandelen. Het hele traject van af de
parkeerplaats hangt vol met bordjes ‘masque obligatoire’, inclusief controlerende
agenten en boswachters (met quad). Een boswandeling met mondmasker, het
is eens wat anders. Dat de kleine vallei van de Ninglinspo steeds meer op het klein strand van Oostende lijkt, is overigens de fout / verdienste van een beter
lifestylemagazine. </div><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div style="text-align: justify;" wfd-id="2">Ach, vroeger was alles beter. Deze zomer deden we enkel het begin van de
wandeling en namen dan snel een zijweg naar de Roches Crahay. In mijn gedachten zong
mijn vader ‘Hoog op de gele wagen’ en reed hij door berg en dal, terwijl nonkel Willy genoot van het landschap en
zijn pijp. Enkele kilometers en wandeluurtjes verder had Prosper, de
sympathieke uitbater van <i>Le Moulin du</i> <i>Diable</i>, alvast de Rochefort
en de Chimay koel gezet.</div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1">Dat waren nog eens bergtochten!</div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1"><br /></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=y7BUXRsTbvI">https://www.youtube.com/watch?v=y7BUXRsTbvI</a></i></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1"><br /></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1"><i>Lees ook: <a href="http://koendhaene.blogspot.com/2011/12/frozen-river.html" target="_blank">Frozen river</a></i></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;" wfd-id="1"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6nPqKm_MAVw9xa_xCZRJCZjaTkd2ySHkhFDg-nPmfKBNjRw07Pu_lpUIKDfreO3C-YwXPdIBCL2Lzt8O2YtxXRd0CSt7iAUAxSdGAqX_2XbWmzxMwpH7c6cCLZ3dR_SjHh5bXlWPyIIQ/s640/ninglinpo+vroeger.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6nPqKm_MAVw9xa_xCZRJCZjaTkd2ySHkhFDg-nPmfKBNjRw07Pu_lpUIKDfreO3C-YwXPdIBCL2Lzt8O2YtxXRd0CSt7iAUAxSdGAqX_2XbWmzxMwpH7c6cCLZ3dR_SjHh5bXlWPyIIQ/s0/ninglinpo+vroeger.jpg" /></a></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="1"><br /></div><p></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-67029025125153504532020-03-21T11:39:00.005+01:002020-08-13T14:29:14.586+02:00De rijping van het verlangen<div style="text-align: justify;" wfd-id="21">
De titel van deze blogpost is wat collega-auteur Katrien Vervaele schreef toen ik gisteren op mijn Facebookpagina aankondigde dat de voorstelling van <i>Zand</i> is uitgesteld. Die was gepland voor zaterdag 18 april in de bibliotheek van Wevelgem. Alles was geregeld: dichter-schrijver Paul Rigolle had zijn spitante inleiding klaar, de recensie van Jooris Van Hulle stond klaar voor publicatie in <i>MappaLibri</i>, de schepen had zijn welkomstwoordje voorbereid en de gemeentelijke hostesses hadden de wijn al koel gezet. Theo Van Rijn en Alexander Roessen van uitgeverij LetterRijn waren klaar voor de reis met een koffer vol boeken vanuit de Randstad naar de uithoek van het Nederlandse taalgebied.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="20">
Al het bovenstaande gaat niet door en dat is heel jammer maar absoluut niet erg in de context van de wereldwijde coronacrisis. Ik citeer graag uitgever Theo Van Rijn: 'Het is helaas niet anders. Persoonlijk laat ik het maar over me heen komen in de wetenschap dat ik er niets aan kan veranderen.'</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="19">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="18">
<i>Zand </i>is net als <i>IJs </i>een roman die je best leest tijdens een spannende zomer. Laat ons hopen dat iedereen die dat wenst het boek straks kan meenemen op reis, ook al leidt die dit jaar niet naar de andere kant van de wereld maar enkel naar de zonnigste kant van de tuin (maar dankzij het boek ook naar het mooie eiland Schiermonnikoog!) Laat het nu al een mooi vooruitzicht zijn en noteer <i>Zand </i>alvast op je zomerleeslijstje. Als je er nu al naar uitziet, wordt het leesgenot binnenkort alleen maar groter. De rijping van het verlangen!</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="17">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="16">Ik dacht na of ik iets kon doen om het coronaleed te verzachten. <i>Zand </i>is het zelfstandig leesbare vervolg op <i>IJs</i>. Wie de roman uit 2016 nog niet las, kan dit alsnog doen, het zal het <i>Zand</i>-plezier groter maken. Helaas (en gelukkig) zijn boekhandels en bibliotheken nu ook dicht, maar misschien kunnen ruilkastjes en burenafspraken helpen? Je kan het boek ook bestellen <a href="https://letterrijn.nl/product/ijs-2016-koen-dhaene/" target="_blank">via de uitgeverij</a> (het zijn de laatste exemplaren) en het boek is ook als e-book verkrijgbaar (<a href="https://www.bol.com/nl/p/ijs/9200000057995344/" target="_blank">hier bijvoorbeeld</a>).</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="13">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="12">
Ook hier en nu wil ik graag wat meer <i>Zand </i>onthullen in de hoop de verplichte thuisdagen een klein beetje op te vrolijken. Ik ging er even voor zitten en las het begin van het eerste hoofdstuk (de spannende proloog sla ik even over, die is op dit moment net wat te <i>spoilerachtig </i>en ik moet het verlangen laten rijpen ;-) )</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="11">
Na het voorleesfragment kun je nog even naar Hessel, de Bruce Springsteen van het eiland Terschelling, luisteren. Hij figureerde al in <i>Gek van een eiland </i>en in <i>IJs </i>en in <i>Zand </i>piept hij ook weer even. Samen met zijn dochter Tess had de zanger en café-uitbater op 14 maart een uniek concert gepland voor een bomvol Rotterdam Ahoy, maar ook dat feestje ging niet door. In het lied hieronder zingt hij een nummer dat helemaal past bij <i>Zand</i>, maar verwoordt hij ook wat we deze zomer allemaal weer hopen te doen. En tot slot post ik nog een filmpje over Schiermonnikoog. Om even weg te dromen en te verlangen naar het wondermooie eiland en naar <i>Zand</i>.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="10">
Enjoy en hou het gezond.<br />
<br />
<b>Luister naar het begin van <i>Zand:</i></b><br />
<a href="https://youtu.be/SzMIF_pnR_k">https://youtu.be/SzMIF_pnR_k</a><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="9">
<b>Lijflied van <i>Zand </i>en van dit voorjaar:</b><br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=ojNqqQfH3Dk">https://www.youtube.com/watch?v=ojNqqQfH3Dk</a></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="8">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="7">
<b>Zo mooi is Schiermonnikoog, het decor van <i>Zand</i>:</b><br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=PwtbXzZMPhs">https://www.youtube.com/watch?v=PwtbXzZMPhs</a></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="6">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="5"><b style="text-align: left;">Lees meer</b><span style="text-align: left;"> </span><a href="https://koendhaeneschrijft.blogspot.com/2019/12/zand.html" style="text-align: left;" target="_blank">over het boek</a><span style="text-align: left;"> en </span><a href="https://koendhaeneschrijft.blogspot.com/2020/02/soundtrack-test.html" style="text-align: left;" target="_blank">over de muziek in het boek.</a></div><div style="text-align: start;" wfd-id="2">
<br />
<b>Boek bestellen?</b><br />
Vanaf april kan je het boek bestellen bij de uitgeverij (<a href="https://letterrijn.nl/product/zand-2020-koen-dhaene/?fbclid=IwAR3G-JE14zXTjf8Gt28F1EB2LvWTFS6kqkDMOgnNG2bGivMGdyZmBK_YShc" target="_blank">hier</a>) en bij alle (online) boekhandels (bijvoorbeeld <a href="https://www.standaardboekhandel.be/c/search?filter=search(zand+koen+d%27haene)&page=1&page_size=24&sort=RelevanceSb&sort_type=desc" target="_blank">deze</a>).<br /><br />
<div style="text-align: justify;" wfd-id="3">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="0">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;" wfd-id="1">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb2IzBn0vGmE4pq8GHH-PStHvwe1kaZl9E_e9m-HmLYKGgryzzZWXJbcjaVG4MehOPveAS13YuxYhU2SM5Gwpav-T-IZMzghEhsEGbYWGtOeIBgzq8Sdg9gjlnmxduORlHakLJ2EKomG0/s1600/IMG-20200321-WA0007+kleiner.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1368" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb2IzBn0vGmE4pq8GHH-PStHvwe1kaZl9E_e9m-HmLYKGgryzzZWXJbcjaVG4MehOPveAS13YuxYhU2SM5Gwpav-T-IZMzghEhsEGbYWGtOeIBgzq8Sdg9gjlnmxduORlHakLJ2EKomG0/s640/IMG-20200321-WA0007+kleiner.jpg" width="545" /></a></div>
</div>
<br />Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-10606149110070610932020-03-15T11:25:00.000+01:002020-03-15T12:10:05.587+01:00Held in tijden van corona<div style="text-align: justify;">
Het is Jeugdboekenmaand en in deze periode gaan schrijvers en illustratoren de boer op (de bibliotheken en scholen in) om te vertellen over hun verhalen, hun tekeningen, hun passie en hun inspiratie. In het tweede deel van de maand had ik er nog een zestal in mijn agenda staan, maar die werden donderdag de ene na de andere afgeblazen. Ik wachtte al sinds dinsdag op de berichtjes en het was goed dat ze er kwamen. Zo belangrijk zijn die auteurslezingen nu ook weer niet als het er echt toe doet. Met het graag verdiende subsidiegeld kan ik me hoogstens een extra-vliegtuigticket naar Rome permitteren. Al ben ik in deze erg solidair met collega’s voor wie schrijven net iets levensbelangrijkers is dan voor mij. Ik weet ondertussen dat je van boeken schrijven niet rijk wordt en dat lezingen een welkome inkomstenbron kunnen zijn. Vergeet de broodschrijvers niet als je straks compensaties voor kunstenaars, artiesten en gezelschappen aankondigt, beste ministers.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Voor vrijdagmorgen 13 maart stonden twee lezingen in een nabije basisschool in mijn agenda. Ik polste voor alle zekerheid bij de schooldirectie of die wel zouden doorgaan, met de mededeling dat ze zeker niet voor mij moesten nalaten om die te annuleren. ‘Er werd al zoveel tofs afgelast voor onze zesdeklassers (fluofuif, een daguitstap naar Roeselare, bosklas) dat we hen jouw bezoek zeker niet willen ontnemen. Dus... je bent hartelijk welkom morgen op onze school!! We kijken er naar uit!’ antwoordde de directrice. Ik had meteen met haar, met haar leerkrachten en met haar leerlingen te doen. Al die mooie dingen die nu van de agenda verdwijnen. ’s Morgens snelde ik naar de school met in mijn hoofd het idee om er de beste lezingen ooit te geven - een klein beetje vreugde voor de leerlingen (soms ben ik ontzettend week). Het waren fantastische leerlingen en het werden heel leuke lezingen. Oké, de lezingen compenseren geen vervallen bosklas aan de voet van de Kemmelberg, maar toch.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ook ’s middags zat corona mee aan de keukentafel. Mijn zoon, die werkt voor een warenhuis (niet de Colruyt, niet de Carrefour, niet de Aldi, niet de Albert Heijn maar het rijmt op bearnaise) sakkerde over het vreemde hamstergedrag van de klanten. Al snel hadden ook wij het over toiletpapier. En over bananen, die nu ongetwijfeld in grote hopen in Vlaamse keukens liggen te verrotten.</div>
<div style="text-align: justify;">
In de namiddag ging ik werken in de bib. ‘Werken’ was die namiddag: activiteiten annuleren, sprekers verwittigen, websiteberichten aanpassen, vergaderingen uitstellen, richtlijnen van het gemeentebestuur vertalen naar de bib, collega’s informeren, publieksloze werkuren veilig invullen. Het besef dat ook de langverwachte boekvoorstelling van mijn nieuwe roman stilaan in het gedrang komt, smaakt zuur. Maar ook dat moet dan maar. En kijk, zelfs de al even langverwachte reis naar Rome wordt een afknapper. Stilaan zoeken naar een bestemming dichterbij dan maar. Rijsel, Maastricht of Aken bijvoorbeeld. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Er zijn lichtpuntjes. Ook in de bibliotheek wordt volop gehamsterd. Mensen organiseren zich nu alle uitstapjes en bezoekjes uit de agenda’s zijn geschrapt. Think positive! Eindelijk tijd voor een goed boek (of 10), een mooie film, een seriemarathon of een zoektocht naar nieuwe of oude muziek. Wie eraan twijfelde of bibliotheken er nog wel toe doen, werd vrijdag een serieuze hak gezet: ze leken minstens even belangrijk als toiletpapier.</div>
<div style="text-align: justify;">
En er is solidariteit. Zelfs de verzuurde ‘Je bent van’ - Facebookpagina’s staan op de rem. Neen, het is niet de fout van de burgemeester, dat corona-virus. Die veel te hete zomer, het dreigend watertekort, de vervuilde steden, de ellenlange files, de stickers op de vuilniszakken, Greta Thunberg: al dat echte of vermeende onheil werd de voorbije maanden in de schoenen van de man geschoven. Maar corona niet. Meer zelfs: op de verguisde pagina’s komen oproepen van burgers om boodschappen voor bejaarden te doen, middelbare scholieren bieden zich aan als babysitter, huisbazen halveren publiekelijk hun huurprijs voor horeca-huurders.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In de veelvoud van berichten zoek ik mijn weg niet, het is te veel. Maar er is een lichtbaken, een gids in deze woelige tijden. Al wie op zoek is naar een stem die duiding geeft in deze sombere dagen: vraag of Jeroen Olyslaegers je Facebookvriend wil worden. De schrijver is erg gul, veel kans dat hij je verzoek aanvaardt. Maar lukt het toch niet, snel dan naar de bibliotheek en leen een boek van hem <i>(sic)</i>. Want zijn stem doet deugd en helpt. Hij was er snel bij om burgers ervan te weerhouden om hun tickets te laten terugbetalen door de al erg geteisterde organisatoren van voorstellingen en concerten. ‘Aan het publiek: wie tickets heeft gekocht, denk even na vooraleer uw geld terug te vragen. Als het écht nodig is, oké. maar als ge het u kunt veroorloven, laat het dan zo. Wees solidair met de mensen en instellingen die zich solidair en verantwoordelijk ten opzichte van uw veiligheid opstellen’ <i>(hoofdletters van mezelf)</i>. Zijn oproep was lang voor de algemene annulering en lang voor minister-president Jambon eenzelfde oproep deed op de nationale televisie. Hij, de grote cultuurhater, stak zijn partners in crime een hart onder de riem - ik vond het chique en geloofwaardig. Jan en Jeroen zijn in het dagdagelijkse leven niet meteen elkaars beste vrienden, maar kijk: ook dat komt misschien nog goed (niet dus). Zelf vond ik het bijna jammer dat ik nog geen ticket voor de voorstelling van het plaatselijk amateurtoneel had gekocht. Het lukt me nu niet om het geld niét terug te vragen en een ticket kopen voor een geannuleerde voorstelling is nogal belachelijk.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Vrijdag was het een moment van overleg te onzes huizes. Gaan we nog een laatste pint drinken in de nabije stamkroeg? Even in <i>De Grote Olyslaegers</i> kijken dan maar: ‘Daarom, beste feesters: waarom vandaag nog naar een 'lockdown'-party gaan? Toch niet omdat het de allerlaatste keer is? Dat is bullshit & you know it. Binnen hopelijk afzienbare tijd zal er opnieuw gefeest kunnen worden, tot over de rand van het draaglijke zelfs, indien het moet. Maar nu nog feesten en uzelf wijs maken dat dit het onderste van de kan is, dat gij en gij alleen daar recht op hebt? Dan hebt ge het nog écht niet begrepen, zeg ik vriendelijk. LOMP is het, geen enkel ander woord deugt hier.’ Ik trok snel mijn pantoffels aan en vond het al gênant dat ik zelfs maar even had overwogen om er nog een keer stevig tegenaan te gaan.</div>
<div style="text-align: justify;">
Olyslaegers bevestigde me ook dat het echt verkeerd is om enige sympathie of een milde glimlach voor de immer handenschuddende JMDD te hebben, hij verraste met een écht grappige corona-post, laat niet na een medische gezondheidstip mee te geven en strooit met fijne boeken- en filmtips voor de lange thuisdagen.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ook met de regering komt het alsnog goed. Bart De Wever wil een noodregering. Ik hield me in om te bedenken dat elke regering waar hij aan het hoofd zit, niet anders dan een noodregering kan zijn. Het is een uitgestoken hand die hoopvol stemt (ook al schudden we die voorlopig niet). Als Jan en Jeroen het in moeilijke tijden even met elkaar eens zijn, waarom Bart en ik niet? Uitzonderlijke omstandigheden vereisen uitzonderlijke maatregelen.</div>
<div style="text-align: justify;">
‘James!’<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=usRMrXoefkI">https://www.youtube.com/watch?v=usRMrXoefkI</a></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUmGsw6y9hzm1lUqc5-01qMCtXNRq1Oe-nTaWVTTW0EweoTDBClnYJwSLsJzjHI0NoX22QavXpyF_mz_p92kjDNR_znob8VIFfjpOZ8GQUrjmlbTkvgU-joLzFT0T_g1usOyyHgOf4yJY/s1600/oloyslaegers.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="379" data-original-width="512" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUmGsw6y9hzm1lUqc5-01qMCtXNRq1Oe-nTaWVTTW0EweoTDBClnYJwSLsJzjHI0NoX22QavXpyF_mz_p92kjDNR_znob8VIFfjpOZ8GQUrjmlbTkvgU-joLzFT0T_g1usOyyHgOf4yJY/s640/oloyslaegers.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-43140495315533262232019-11-16T10:50:00.001+01:002021-01-17T15:51:18.689+01:00De jubel in de ziel<div style="text-align: justify;">
<b>De vraag of ik voor een jaarkalender <i>iets columnachtigs</i> over het thema gezondheid wou schrijven, overviel me tijdens mijn verblijf in Het Lijsternest, de schrijversresidentie in het huis van Stijn Streuvels in Ingooigem. Natuurlijk wou ik dat doen, al had ik geen idee wat ik hieromtrent kon schrijven. Het is mijn thema niet. Maar er was een deadline, dan kan je altijd schrijven.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik besloot mijn inspiratie te zoeken bij de man die gedurende twee weken de hele tijd naast mij op de stoel voor zijn beroemde raam zat. Stijn Streuvels dus. Ik had daar wel een bijzondere reden voor. De man werd maar liefst 98 jaar en in zijn biografie las ik nauwelijks iets over zware ziekten, gebreken of andere rariteiten – ja, zijn woordkeuze was soms een beetje speciaal.</div>
<div style="text-align: justify;">
Hoe zou Stijn Streuvels het hebben klaargespeeld om zo lang zo gezond te blijven leven? Lezend in zijn oeuvre bots je op krakkemikkige personages met kreupele benen, verminkte armen, misvormde ruggen en fletse ogen en hij beschrijft al die afwijkingen en gebrekkigheden met kennis van zaken, souplesse en inleving. Alsof hij zelf sakkerend van de helse pijnen aan zijn schrijfmachine zat. Niet dus, Stijn blaakte van gezondheid en hij ploegde altijd maar voort. 98 jaar lang waarvan meer dan 60 jaar vanuit zijn zelfgebouwde Lijsternest. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik heb stilaan genoeg over hem gelezen om te weten hoe zijn dagen er zo ongeveer uitzagen. De opdracht lijkt ineens poepsimpel: als ik precies doe wat hij deed, word ik met de vingers in de neus ook 98 jaar en gezien de steeds stijgende levensverwachting moet het me zelfs lukken om probleemloos de kaap van 100 te overschrijden. Gewoon doen wat hij deed.</div>
<div style="text-align: justify;">
Hoe word je Streuvels? Zijn dagen hadden een vast patroon. Hij nam de tijd voor zijn ontbijt – een goede boterham, met confituur die zijn Alida zelf had gemaakt, en verse koffie. De hele morgen was hij aan het werk in zijn moestuin en die was niet klein. Vaak ging hij ook wandelen in het landschap voor zijn raam of dretste hij met zijn fiets naar Kortrijk of de Kluisberg. Als noeneten at hij gezond Vlaams, veelal uit eigen tuin. In de namiddag trok hij zich terug in zijn werkkamer en ging hij aan zijn beroemde raam zitten, schrijvend over de landmannen die wrochten en wroetten in de vette aarde en die sukkelden op het land en met hun gezondheid. Als hij vond dat hij genoeg had geschreven, was het tijd voor het avondeten, waarna hij in zijn boeken dook. Hij las vooral Duitse en Noorse schrijvers en de gedichten van nonkel Guido.</div>
<div style="text-align: justify;">
Bovenstaande opsomming is niet hoopgevend want veel gelijkenissen zijn er niet. Ik ga elke dag werken en mijn ritme wordt bepaald door de regels van een tijdsregistratiesysteem dat me oplegt wanneer ik kan beginnen en beschikken. Een eigen moestuin heb ik niet en die wil ik eigenlijk ook niet. Het meest nabije warenhuis dan maar. Ik heb niet elke namiddag, maar alleen soms op zondag tijd om aan mijn raam te schrijven en dat ziet niet uit op een glooiende en rollende groene vlakte, maar op een grijze garagestraat en een sombere fabrieksloods waar geen mens meer wroet. </div>
<div style="text-align: justify;">
In het fietsen zie ik wel een verband. Vergeleken met dat van de wielertoeristen die elke zondagmorgen in schreeuwerige pakjes, met gladgeschoren kuiten en op blinkende fietsen aan mijn voordeur passeren, kun je mijn fietsgedrag ook Streuveliaans dretsen noemen. Ooit was wielergod Gino Bartali te gast in het Lijsternest. ‘Ik ben blij dat ik al die boeken niet moet lezen,’ zei hij, waarop Streuvels repliceerde: ‘Ik ben blij dat ik niet over die hoge Italiaanse en Franse bergen moet fietsen.’ Dat hebben we dan wel weer gemeen, Stijn en ik. Ik fiets ook liever rond dan over de Kemmelberg (of de Tiegemberg).</div>
<div style="text-align: justify;">
Schrijven doen we allebei: ik soms een klein beetje, hij altijd heel veel. We hebben ook gemeen dat we graag en voortdurend lezen, maar ik heb geen Duitse en Noorse schrijvers op mijn leeslijstje staan. Ik vrees dat kijken naar Scandinavische misdaadreeksen niet het vereiste helende effect op mijn gezondheid zal hebben en al zeker niet als ik die wankele Wallander over het scherm zie sukkelen. Hij zou stilaan perfect passen voor de rol van boer Vermeulen als het weer eens tijd is voor een periodieke verfilming van De Vlaschaard.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Neen, ik word geen 100, vrees ik. Daarvoor ben ik net niet Streuvels genoeg. Maar ik streef na wat hij ook probeerde: me in niets geen zwarigheden maken en de jubel in de ziel voelen als ik elke morgen brede gedachten krijg als ik vanuit mijn raam de mensen kan gadeslaan in hun doen.</div>
<div style="text-align: justify;">
98 is ook al goed.<br /><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Rrkb5ijaPKU&list=RDRrkb5ijaPKU&start_radio=1&t=0">https://www.youtube.com/watch?v=Rrkb5ijaPKU&list=RDRrkb5ijaPKU&start_radio=1&t=0</a></i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Lees ook: <a href="http://koendhaene.blogspot.com/2016/02/het-raam-van-streuvels.html" target="_blank">Selfie met raam</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHsafBcPMvwDeUzBkb7LZ-NXACFDUh-2hdA3oBCEapK3eu2vj2KR60m-Bte37pNg4ui1m21x4aQZMEktKCj2qiV9_P_laEceFEfOASZfgbL0opmvQMPu7-8CEOWvjPsdyIp6GvLK8lOUI/s1600/streuvels+fiets.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="630" data-original-width="1200" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHsafBcPMvwDeUzBkb7LZ-NXACFDUh-2hdA3oBCEapK3eu2vj2KR60m-Bte37pNg4ui1m21x4aQZMEktKCj2qiV9_P_laEceFEfOASZfgbL0opmvQMPu7-8CEOWvjPsdyIp6GvLK8lOUI/s640/streuvels+fiets.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-7713285131392745742019-08-03T16:08:00.000+02:002019-11-21T21:42:25.932+01:00Achterop de fiets<div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Deze zomer planden we weer eens een rondje Nederland en schrijver Jan Wolkers was hierbij onze gedegen gids.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Het begon in Haarlem – heel fijne stad en wat zijn die hofjes charmant. De hele binnenstad is er autovrij en dat lukt wonderwel (ineens snapte ik niet dat het in pakweg Gent en Brugge zo moeilijk lijkt om auto’s uit de stad te weren). En of er gefietst wordt! Van op ons terras aan het stationsplein zagen we één lange file fietsers in de meest verscheiden vormen en genres voorbijrijden. Een lust voor het oog. Dat waren ook de vele vrouwen en meisjes die in amazonezit achterop de fiets van hun vriend zaten en vrolijk en vrij over de klinkers peddelden. Het mag vast niet meer bij ons. Dat regeltje schrappen we dan wat mij betreft zo snel mogelijk uit het wetboek.</div>
<div style="text-align: justify;">
De Hollandse meisjes achterop de fiets deden me prompt aan de iconische fietsscène in <i>Turks Fruit</i> denken. Zo schreden Rutger Hauer en Monique van de Ven door Amsterdam, even onbekommerd en vrolijk als het begeleidende deuntje van Toots. Onderwijl scharrelde lefgozer Erik een ijsje uit de handen van een brave man terwijl hij zijn Olga – dat <i>mistige rooie beest</i> – slingerend, uitdagend en onveilig door de stad voerde. Zo fiets je dus in Holland – toen en nu nog.</div>
<div style="text-align: justify;">
Mijn gemijmer won aan kracht toen we in de Kruisweg een zaak opmerkten met de naam Turks Fruit – wat ze er verkochten, kon ik afleiden uit de pittige kruidengeur die even verder de straat binnen waaide.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Die doordringende kruidengeur liet ons niet los toen we een dagje naar Amsterdam gingen. Het was een slecht idee vanwege veel te warm, maar ik wilde de grachtengordel nog eens zien, ik wilde<i> as a hippie</i> in het Vondelpark wandelen, op de Dam staan, slenteren door de Jordaan, flaneren op het Museumplein en op het Spui een blik wisselen met het Amsterdamse Lieverdje. En uiteraard: boekhandel Athenaeum binnengaan en snuffelen tussen véél en ándere boeken. Ik deed het allemaal, de verstikkende zon en de bijzondere kruidengeur nam ik er graag bij. </div>
<div style="text-align: justify;">
En toen, in de Kalverstraat, sijpelde het bericht binnen. ‘Acteur Rutger Hauer is op 75-jarige leeftijd overleden’. Het kon niet anders of dit zou een schok geven in hartje Amsterdam. Ik keek naar de mensen om me heen, maar niemand gaf een krimp. Ook de meisjes bleven gewoon achterop de fiets zitten, geen één die haar man als stil eerbetoon wat steviger vastnam. In de boekhandel ging ik op zoek: in een verloren hoek vond ik de 576ste herdruk van <i>Turks Fruit</i>. Het leven ging voort. In een bericht in <i>De Telegraaf </i>vertelde actrice Willeke van Ammelrooy dat zij Hauers eerste grote liefde was. ‘Toen ik achterop de fiets zat bij Hauer sloegen de vonken over.’ Zekerheden.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Na Haarlem en Amsterdam reisden we naar Texel, het eiland van Turks Fruit’s Jan Wolkers. Wolkers kwam er in 1980 samen met zijn muze en echtgenote Karina wonen en schrijven en overleed er in zijn slaap op 19 oktober 2007. In 1971 verbleven hij en Godfried Bomans om beurt drie weken op het onbewoonde eiland Rottummerplaat. Bomans werd er gek en vluchtte weer naar de stad, Wolkers was gek van de Wadden en ruilde Amsterdam voor Texel. Hij ging er wonen in een bungalow aan de rand van de bossen op de Rozendijk. Hij genoot er van het uitzicht op het Texelse Oude Land en dat heerlijke witte kerkje met zijn schuine toren. Wij verbleven in het stille Den Hoorn in een omgebouwde <i>schapenboet </i>in de Hoge Achterom en genoten er ’s avonds op ons terras, het mooiste van het eiland, van hetzelfde oude land en witte kerkje en van de zon die ‘bloedrood onderging in een orgie van kitschwolkjes’, lezend in <i>Kamer in Oostende </i>en dromend van Hollandse meisjes achterop de fiets. Toen en nu nog altijd.</div>
<div style="text-align: justify;">
We huurden een fiets om over de Eierlandse duinen te fietsen, want ‘daar is de zee groen en geel en roze. Een voorwereldlijk angsttafereel’, schreef Wolkers. Ik stelde voor om slechts één fiets te huren, maar dat kon niet. De fietsverhuurder was kordaat: ‘niet met de fiets op het strand en slechts één persoon per fiets’.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ongehinderd penetrante kruidengeuren verspreiden mag, maar je vrouw achterop de fiets: dat dan weer niet.<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=BF5-qHKGtWY"><i>https://www.youtube.com/watch?v=BF5-qHKGtWY</i></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA-tOJSUQvqcpuv458Xh1POG0DPznJI84M8WxvXwYn_T9b_qkKSj6TKTBuScvzmlhq8Lvq3H0fZhQL9v-HES21_YjM4WJDIZJP9AIFGDalXlKb2Maph5TuGHfXcbYvDOe8Ub8RjZUmu4g/s1600/Monique-van-de-Ven-Rudger-Hauer-in-de-film-Turks-Fruit-van-Paul-Verhoeven-naar-het-boek-van-Jan-Wolkers-foto-YouTube.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="880" data-original-width="1496" height="376" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA-tOJSUQvqcpuv458Xh1POG0DPznJI84M8WxvXwYn_T9b_qkKSj6TKTBuScvzmlhq8Lvq3H0fZhQL9v-HES21_YjM4WJDIZJP9AIFGDalXlKb2Maph5TuGHfXcbYvDOe8Ub8RjZUmu4g/s640/Monique-van-de-Ven-Rudger-Hauer-in-de-film-Turks-Fruit-van-Paul-Verhoeven-naar-het-boek-van-Jan-Wolkers-foto-YouTube.png" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-31389233885466327892019-01-31T00:02:00.001+01:002019-01-31T21:17:39.652+01:00Iemand moet het doen<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<b>‘Ga je nu ook
gedichten schrijven,’ vroeg een vriend toen ik hem vertelde dat ik eind januari
een week mocht resideren in ‘Het Huis van de Dichter’ in Watou. ‘Natuurlijk ga
ik geen gedichten schrijven,</b><b>’</b><b> zei ik, ‘daarvoor moet je toch een dichter zijn?’</b>
<br />
Ondertussen schreef ik fictie voor kinderen, voor jongeren en voor volwassenen,
biografische teksten en essays over West-Vlaamse schrijvers, twee toneelteksten
en allerlei gelegenheidswerk, maar van gedichten blijf ik af. Daarvoor mag je
veel te weinig woorden gebruiken en dus laat ik het over aan specialisten ter zake.</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Gwij
Mandelinck is zo’n specialist ter zake en in zijn huis mag ik met de goedkeuring
van Passa Porta (en van de nieuwe eigenaars natuurlijk, want dit is een prima
vakantiewoning geworden) een weekje verblijven. De naam van het huis moet ik
erbij nemen en ik maak me er niet druk om: ik schrijf proza, basta. <br />
Maandag
ging ik bij aankomst op het Watouplein met lichte schroom voorbij het silhouet van Hugo Claus in
de richting van mijn tijdelijke verblijfplaats en liet met dezelfde schroom de
bel van het huis rinkelen. Ik wist wel dat Gwij zelve al lang niet meer in zijn
huis woonde, maar toch. Je wist maar nooit. Maar een ongelooflijke rust maakte
zich van me meester toen de nerveuze huisbewaarster de deur opende. ‘U bent de
schrijver?’<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Die was ik
en ik liet me vervolgens de geheimen van het huis tonen, zoals daar zijn: hoe
werkt de microgolfoven, waar zijn de tellers van het gas en het water, hoe
werkt de thermostaat, waar hangen de sleutels en waar zijn de badkamers? Ik luisterde
met een half oor (wat in mijn geval nogal precair is, want met mijn rechteroor
hoor ik zo al niet veel) en toen ze ineens vroeg of er nog vragen waren, vroeg
ik alleen naar de wifi. Ik kon haar toch niet vragen wie op de foto in de gang de derde
man was op de bank achter dewelke Gwij Mandelinck trots poseerde. Claus en De Coninck
had ik en passant meteen herkend, Kopland moest ik even verifiëren als de
vriendelijke mevrouw de deur achter zich had dichtgetrokken. <br />
Na een snelle verkenning
van het huis wandelde ik naar het dorp. Tot mijn groot jolijt hadden de twee
bakkers er onlangs de brui aan gegeven, waren de supermarkt en de slager dicht,
evenals de friture, en gaven de vermaarde gastronomische topzaken rond het befaamde plein niet thuis. Ik voelde me een feestelijk verliezer, om het te zeggen met de woorden van Luuk Gruwez die naast me op de muur waren geplakt. En dus was er alleen nog koffie uit het apparaat waarvan
de vriendelijke huisbewaarster me de werking had uitgelegd.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Wat ik hier
schrijf, hou ik zoals het een schrijver betaamt, geheim. Het liedje dat je
hieronder kan beluisteren, vertelt niets over de aard van het verhaal-in-wording,
hoogstens is er een heel kleine vingerwijzing waarvoor je wel erg ingewijd moet
zijn om die te vatten. Luister anders gewoon naar het mooie lied van de zwaar onderschatte
Hans Mortelmans. En misschien ontdek je in latere tijden het verband tussen een
boek en een lied.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Ik vraag me
af of Gwij Mandelinck geïnteresseerd is naar wie in zijn schrijvershuis
resideert. Mij kent hij uiteraard niet zoals hij er absoluut ook geen weet van
heeft dat hij mij ooit mee binnenloodste in de wondere wereld van de bibliotheken.
Toen ik in het jaar 1985 de ‘Leergangen tot het bekomen van de Akte van Bekwaamheid
tot het houden van een door de Vlaamse Gemeenschap erkende en gesubsidieerde Openbare Bibliotheek’ volgde, kregen we les van ene Guido Haerynck, bibliothecaris in Poperinge en dichter
in Watou (maar dat laatste was een goed bewaard geheim). Ik vermoed dat hij het
vak ‘Beschikbaarstelling en inlichtingenwerk’ doceerde. Weinig poëzie in de cursus,
daarvoor was de naam van de opleiding veel te lang. Ik heb het altijd eigenaardig
gevonden dat ik in de jaren die volgden, toen ik vaak bijscholingen, studiedagen
en cursussen moest volgen en veel collega’s ontmoette, nooit meer Guido Haerynck
op mijn pad trof. Dat hij professioneel bibliothecaris was, leek ineens ook een
goed bewaard geheim.<br />
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Maar omwille
van zijn vak, zijn huis, zijn zomers en zijn gedichten kreeg ik een bijzondere
waardering voor de man. Ik liet hem figureren in mijn historische jeugdroman <span style="mso-bidi-font-style: normal;"><i>Ketters van de Kemmelberg, </i>maar dat </span>zal voor hem
misschien ook een goed bewaard geheim blijven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Op pagina 182
verwondert het hoofdpersonage Walram zich over het vreemde gedrag van een bendegenoot
als hij in de omgeving van Watou in de bittere kou bang en paniekerig uit de
klauwen van de Spaanse inquisitie hoopt te blijven. ‘Zeg Mandelinck, is dit nu
wel het goede moment om met mooie verzen voor de dag te komen?’ De man kijkt
hem alleen even aan en zegt dan: ‘Och, ik was alleen geïnspireerd door deze
lege plek’. De bendegenoten worden niet vrolijk van zijn vreemde verzen. ‘Komaan, we kunnen hier niet blijven, op die lege plek van jou. Het is tijd om opzij
te kijken. De verte is nabijer dan ze ooit was!’ Ik geef toe, het was ver gezocht die spielerei met titels van voorbije poëziezomers.
Maar ik vond dat vluchtende ketters en wild om zich heen schoppende geuzen ook
toen al niet zomaar door Watou konden lopen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
En dan slaat het vlakbij op de kerktoren met ingezakte spits ineens tien uur, het is aardedonker en muisstil in mijn tijdelijk ballingshuis
en de paniek slaat toe. Morgen is het Gedichtendag en net nu verblijf ik in het
poëziecentrum van de (Vlaamse) wereld in het ‘Huis van de dichter’. Ik voel me
dichter van dienst en op mij rust ineens een verpletterende verantwoordelijkheid.
Dit kan ik niet zomaar aan mij laten voorbijgaan, maar woorden schieten me te
kort. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Door helse
schrik bevangen ga ik bladeren in de monografie over Gwij Mandelinck die in
1989 verscheen in de reeks van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers <i style="mso-bidi-font-style: normal;">(good old VWS!).</i> ‘Mandelinck vestigt
zich in 1979 definitief te Watou in de oude kapelaanswoning, een doodstil huis,
het laatste van het dorp, vlakbij de Frans-Belgische grens,’ staat er. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Ik heb het
boekje en zijn biografie als een bezetene maar met bijzondere aandacht gelezen.
Binnenin staan enkele foto’s. ‘In de stilte van de ex-pastorie van Watou,’ luidt
het onderschrift. Ik kijk naast me: daar is die foto gemaakt, Mandelinck zit op
de plaats en in de zetel waar ik me de voorbije dagen tussen het schrijven (en
het wandelen) door onderdompelde in Bart Van Loo’s fantastische <i>Bourgondiërs</i> (ik zou boos op hem moeten zijn, zijn boek hield me veel te lang van mijn
schrijftafel. Maar de zetel zat makkelijker dan de harde stoel).<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
Om de paniek
van Gedichtendag met een goed gevoel te bezweren, geef ik Gwij Mandelinck het
laatste woord. Hij vertelde aan Rudolf van de Perre waarom hij vooral is
aangegrepen door de fascinatie van de stilte in de Westhoek:<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
‘Ik denk dat
de stilte die men hier aantreft het leven ontbloot en de taal aankleedt. Hier
kan ik bijna een cultuur van de stilte creëren. Je kan bijvoorbeeld de akoestiek
van de vlakte uitmeten, die soms scherper is dan de gaafste akoestiek in een
schouwburg. Hier hoor je werkelijk een vogel vliegen, en als je hem hoort, dan
zie je hem ook veel scherper. Ik denk dat mijn verlangen naar stilte geïnspireerd
is door mijn verlangen naar visualiteit.<o:p></o:p>’<br />
<br />
Dichters hebben altijd gelijk.<br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=3uekfCtkC8Q">https://www.youtube.com/watch?v=3uekfCtkC8Q</a></i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiEP8zro6QUkRiHm6zpoAD7Aow0adhCcTDMXaKSqRDuUDzFDXnnnsPhl69k6cAWgfQDMgl6LIvUiCVIHCNlsogGEgxC4Ic51Mpx12iXqbXt1IhMZamVwSYUJU3HYWId17bWLGSEYBfnAg/s1600/Huisdichter.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="526" data-original-width="394" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiEP8zro6QUkRiHm6zpoAD7Aow0adhCcTDMXaKSqRDuUDzFDXnnnsPhl69k6cAWgfQDMgl6LIvUiCVIHCNlsogGEgxC4Ic51Mpx12iXqbXt1IhMZamVwSYUJU3HYWId17bWLGSEYBfnAg/s640/Huisdichter.jpg" width="476" /></a></div>
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-52378138837793485852018-11-10T17:54:00.003+01:002018-11-10T18:17:02.453+01:00Reveil voor een overleden dichter<b style="text-align: justify;">Op 1 november bracht Moorsele hulde aan overleden geliefden tijdens Reveil. Ik had een vage maar zachte herinnering aan dichter Hedwig Verlinde.</b><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Hedwig,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
We hebben elkaar nauwelijks gesproken en
je hebt het mij dus nooit verteld. Hoe de mensen in Moorsele over je dachten,
over je spraken. Of ze je onbegrijpend of bewonderend nakeken. Of ze je kenden
of negeerden. Was je de schoonzoon van de burgemeester? Werkte je in een glasbedrijf?
Was je de vader van Kaïn, Soetkin en Han? Speelde je een beetje raar toneel?
Was je de echtgenoot van Treeske? Of was je de dichter – en ik hou mijn lippen
stijf op elkaar om er het woord charlatan niet aan toe te voegen.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ik heb het voordeel dat ik je in de omgekeerde
volgorde leerde kennen. Eerst de dichter, dan de man. Toen ik leraar Nederlands
werd, volgde een periode waarin ik veel poëzie las en in die grote stroom van
verzen vielen jouw gedichten mij op. Ik had er toen geen flauw idee van dat jij
in dezelfde gemeente woonde als ik - nou ja, buurgemeente dan toch. Veel van je
gedichten las ik vaak opnieuw. ‘Bij een foto van oma’ bijvoorbeeld vond ik een
bijzonder mooi gedicht, ik hield ook erg van mijn oma. Of ‘Rendez-vous’: dat gebruikte
ik zelfs als kerngedicht in een lessenreeks rond communicatie. ‘Bij de geboorte
van Soetkin’ is een pareltje, ik kende het <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>toen uit het hoofd. Ik vond het fascinerend
hoe je de geboorte van je dochter tegen de horizon van het universum hield. Ik
zal maar toegeven: in mijn jeugdig enthousiasme dacht ik wel eens: zo moeilijk
is dat toch niet, negen simpele regeltjes. Ondertussen ben ik vijfendertig jaar
ouder en nauwelijks een regel opgeschoten.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
“Dat is van mijn vader,” zei Han toen ik
in het Sint-Pauluscollege van Moorsele met ‘Rendez-vous’ op de proppen kwam. “En
Soetkin is mijn zus”. Ze zat enkele banken achter hem in de klas. Ik was helemaal
van mijn melk. In een flits wist ik: Hedwig Verlinde is naast dichter ook een
man en een vader. De panoramische uitkijk en de macrokosmos uit zijn gedichten zijn
niets meer dan het zicht door zijn raam over de akkers en het vliegveld van
Moorsele. Sinds dat moment kijk ik anders naar dichters, naar schrijvers en naar
charlatans.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Hedwig,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
Ik weet niet hoe mensen in Moorsele zich
jou nu herinneren. Dichters en schrijvers leven na hun dood verder in de boeken
die ze hebben geschreven, zegt men. Wat mij betreft kun je gerust zijn: al jouw
bundels staan in mijn boekenkast. Sommige heb je voor mij gesigneerd en ik ben er
heel blij om. En soms, vaker dan je vermoedt, lees ik dit zacht gedicht van jou
opnieuw. Kijk, ook nu weer. Rust jij ondertussen voor altijd heel zacht,
Hedwig.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Nooit.
Nooit rafelen wolken zachter<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">op
de vensters uiteen, noch buigt<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">de
wind het gras<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">alsof
hij erin wegduikt, ver, ver<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">weg
met mijn gevoelens.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Niets.
Niets aan gewicht reik ik<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">dan
wat verdicht is<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">en
verder niet gezegd kan zijn.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Nooit.
Nooit<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">tussen
de melkfles en het blik tonijn<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">rolden
mijn handen blanker, leger<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">uit
hun polsgewricht.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Niets.
Niets zeggen de jouwe<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">maar
ze gaan er in liggen, zachter en warmer<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">dan
ik ooit in jou<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">en
zachter<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">dan
zacht ooit gezegd kan zijn.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="line-height: 115%;">‘Zacht gedicht’ komt uit de bundel </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="line-height: 115%;">De sprong van de eland<i> (1974) van Hedwig Verlinde</i></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #0000ee;"><i><u><a href="https://www.youtube.com/watch?v=jwc_gosvQ_A&list=PLPXGbiyPqaveqJ9gP6tQLI0q5NRwUl3ig&index=3">https://www.youtube.com/watch?v=jwc_gosvQ_A&list=PLPXGbiyPqaveqJ9gP6tQLI0q5NRwUl3ig&index=3</a></u></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdtfMi0msZBKM3JjnSVhQvX2uGlHMaNOnwmvOy0x0m52MU0XGGmboMfso6RMNe9SHLVal3DD46quQgPNIgLrYIkncb2mT_X9oef222Bhb4UaYubAwXA-5G-eS6mHQS9EQQ1AC88ZklVyU/s1600/Verlinde+16+affiche.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1067" height="600" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdtfMi0msZBKM3JjnSVhQvX2uGlHMaNOnwmvOy0x0m52MU0XGGmboMfso6RMNe9SHLVal3DD46quQgPNIgLrYIkncb2mT_X9oef222Bhb4UaYubAwXA-5G-eS6mHQS9EQQ1AC88ZklVyU/s400/Verlinde+16+affiche.jpg" width="398" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-88667348018490046342018-04-21T05:37:00.003+02:002020-12-05T16:45:51.021+01:00Keaukeaubelli<div style="text-align: justify;" wfd-id="37">
<b>Voor het wereldfestival Kokopelli schreef ik naar aanleiding van wereldwaterdag een verhaal over water dat tegen de stroom oproeit en de wijde zee opzoekt. </b></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="36">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="35">
Het water wentelde zich nog eens in de rimpels van de rivier. Hoe anders leek het ineens. Vroeger, niet eens zo heel lang geleden, was het puur verwennerij als het water zijn armen even uitstrekte, de rivier lang bleef knuffelen en genoot van de blinkende karpers en gladde palingen tegen zijn randen en de springende visjes en zoemende insecten boven zijn oppervlak. Ineens leek alles zoveel zwaarder in zijn eens zo zoete meander in de luwte van de brede rivier. De visjes waren er nog, maar zwommen in stilte in het water, dat zich steeds donkerder zag worden. De karpers blonken nog wel, maar lagen vooral lui en saai in hun eigen dikheid onder hem. De schuld van de toeristen en de oma’s en opa’s en hun uitgelaten kleinkinderen, wist het water. Ze bleven maar brokken brood, stukken koek en weke wafels in de rivier werpen. Het water zag vaak geen steek meer voor zich uit door de papperige deegwaren in zich. Het leek op de mist die vroeger boven hem hing, maar dan in een vuile en vieze versie. En dan had het water het nog niet over de zwevende plastic zakjes en de roestende blikjes op de bodem die hem dagelijks kopzorgen baarden.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="34">
Steeds meer vroeg het water zich af wat het bond aan deze doodlopende bocht van de rivier. Niet alleen de rivier, maar ook hetzelf kwam hier tot stilstand. Water moet vloeien, leerde het vroeger op school. Maar enkele jaren later verkommerde het zielloos in deze sombere uithoek van de wereld. Hoe bekrompen was zijn leven geworden! In deze verstomde rivierbocht voelde het water zich niet langer als een vis in zichzelf. Het voelde zich gevangen in de meander, alsof het helemaal op zichzelf en brood zat.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="33">
Was het niet de hoogste tijd om de wereld te verkennen? Het water voelde steeds meer de drang om de wijde zee op te zoeken. Het waagde zich wel eens naar de rand van zijn meander en maakte een praatje met voorbijkomend water in de stroming van de rivier. Zij lieten het verhalen horen van hoe wijd de zee en hoe diep de oceanen wel waren. Hoe mooier de vissen en hoe kleurrijker de planten. Verhalen over felgekleurde koraalvissen en sierlijke zeeanemonen. Het water kon zich nauwelijks voorstellen dat het even goed in de diepte van de Noordzee of, stel je voor, van de Stille Oceaan had kunnen terechtgekomen zijn. En diep in zich koesterde het de droom om ten minste één keer in zijn leven naar het Groot Barrièrerif te kunnen vloeien.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="32">
En dan keek het water weer hoe troebel het zelf was geworden. Neen, het was genoeg geweest.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="31">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="30">
Net voor de zomer en de jaarlijkse intocht van toeristisch geweld eraan kwam, waagde het water de duik. Het wou niet nog eens de schreeuwende mensen en de dreunende muziek aan de rand en de invasie van blikjes, papier en andere rommel ondergaan. Bovendien zou het in zee minder koud zijn nu waardoor de aanpassing niet zo drastisch zou zijn. In de meander was het nauwelijks twee meter diep, maar in zee zou het tot vele tientallen meters diep worden. Er werd wel wat aanpassingsvermogen van het water verwacht. Maar dit was het uitgelezen moment voor zijn emigratie naar zee.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="29">
Het water voelde zich vederlicht toen het zich aan de vertrouwde bocht liet meevoeren met de snel stromende rivier. Het had zich goed voorbereid. Niets hoefde het te doen, alleen maar vloeien en een beetje uitkijken dat het niet te vaak aanbotste tegen steigers en houtbalken die de schepen op zijn oppervlak veilig naar de havens en de loskaaien moesten leiden. In de drukke steden probeerde het water snel te stromen, wat niet meeviel want op veel plaatsen was geprobeerd om het water tot stilstand te brengen en aan de rand stukjes strand na te bootsen. Maar het water was niet meer tevreden met nepstranden. Het wou zo snel als mogelijk naar de zee, hoe verleidelijk het wel eens was om zich te nestelen in de brede rivier die nooit leek te eindigen.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="28">
Na enkele dagen vloeien maakte het water kennis met de schaduwzijde van de grote waterwereld. De rivier was ineens zo breed geworden dat het water even in paniek raakte. Dreef het nog wel in de goede richting? Even was het ter plaatse blijven trappen en liet het zich naar boven voeren. Het piepte even boven het oppervlak en zag schepen zo hoog als kerktorens en zo lang als de meander van zijn jeugd. Maar dan moest het snel weer naar beneden, want toeterend kwam zo’n reuzenschip zijn kant op. In zijn paniek botste het tegen ander water aan dat terstond begon te schelden.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="27">
‘Doe nu eens normaal, drek. Drijf voort!’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="26">
‘Hou de stroom niet op! Verder spoelen vooraan alstublieft!’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="25">
‘Als je niet durft vloeien, hoef je hier niet te zijn, smurrie.’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="24">
‘Aan de kant, kliederboel!’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="23">
Zoveel agressie was het water niet gewoon. In zijn veilige meander was het ons-kent-ons. Iedereen zorgde voor elkaar en de kleine ergernissen werden met de golf der liefde doorgespoeld. Het water keek wat bevreesd om zich heen en zocht naar bekenden, maar nu viel het ineens wel heel erg op dat ze allemaal als twee druppels van zichzelf op elkaar leken.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="22">
Het water besloot niet meer na te denken en liet zich met het verstand op zeeniveau meedrijven. Na een tijdje wende het aan de oneindige ruimte waarin het was terechtgekomen. De stroom werd nog breder en zelfs de schepen aan zijn oppervlak leken nu nietig en klein.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="21">
Op een plaats waar algen en wieren welig tierden, was er ineens zenuwachtig gewriemel. Er werd geroepen en gescholden en het water zag ander water dat op zijn schreden terugkeerde. Het kostte veel moeite om de tegenwaartse stroming te trotseren.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="20">
Plots werd ook het water vastgegrepen. </div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="19">
‘Wat doe jij hier? Jij hoort in de rivieren thuis. Hier is geen plaats meer voor jou. De zee zit vol!’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="18">
Het water was de kluts kwijt. Dit had niemand hem verteld. Moest het zich nu verantwoorden waarom het naar de zee wou verhuizen? Water eindigde toch nooit. Strikt genomen was het water van zijn meander hetzelfde als dat van de Atlantische Oceaan.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="17">
‘Ik… Ik wou wel eens de zee leren kennen. Al mijn hele leven sta ik stil waar ik stroom. Er was geen toekomst meer voor mij.’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="16">
‘En die hoop je nu in zee te vinden? Weet je dan niet dat het ook daar vol zit? Dat het ook daar stikt van dode vissen, zwevende viezigheid en rottend afval? Dat vissen vreselijke pijnen lijden door de plastics in hun maag en dat ze een vreselijke dood vinden in de netten van de vissers?’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="15">
‘Ik dat zo? Daar heb ik nog niet over nagedacht…’ prevelde het water. Even kroop het in zijn schelp.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="14">
‘Ha, daar had je nog niet over nagedacht! Dat had je misschien wel eens kunnen doen, dan was die hele drijftocht naar hier niet nodig geweest. Je dacht toch niet dat alle water even welkom was in de zee?’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="13">
De wereld van het water stortte in elkaar. Was het dan echt allemaal voor niks geweest? Mocht het water vanaf hier niet meer verder en werd het op botte wijze verplicht om terug te keren naar zijn uitzichtloze meander?</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="12">
Tegelijk voelde het zich in opstand komen. Het wou tegen de stroom in vloeien. Kon dit vijandige water dat zomaar verhinderen? Wie gaf het het recht om de toekomst van ander water in de weg te staan? Het water van de zee en van de rivieren van elkaar te scheiden?</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="11">
‘Slechter dan in mijn meander kan het hier niet zijn,’ zei het water stoer. ‘Daar is nog veel meer viezigheid dan in de hele wijde zee. Ik wil het erop wagen. Mijn toekomst ligt hier.’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="10">
‘Dat zegt al het water dat hier aanspoelt. Allemaal denken ze dat het water blauwer is aan de overkant. Enkele maanden later kost het veel meer moeite om met hangende pootjes terug te vloeien. Dan is het stroomopwaarts hé, vergeet het niet.’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="9">
‘Ik ben jong en sterk…’ zei het water moedig. ‘Dit voelt niet alsof ik mezelf naar zee draag.’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="8">
Even werd het stil.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="7">
‘Dit heb je mooi gezegd. Vloei jij maar verder, jij redt het wel. Veel succes!’<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="6">
Ineens voelde het water hoe het weer onhoudbaar werd voortgestuwd. De rivier die al zo’n brede stroom was geworden opende zich toen nog veel verder tot een oneindige zee. </div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="5">
‘Is dit het dan? Ben ik er echt?’</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="4">
Het water had moeite om het zich voor te stellen. Het keek om zich heen. Om zich heen zag het vermoeid en wat onthutst water. Aarzelende en onzekere blikken, maar ze stonden vol verwachting en hoop. Water dat hier was, dreef niet meer tegen de stroom in, maar liet zich gulzig verder drijven. Steeds dieper kroop de zee. Steeds sneller vloeide het water. Steeds hoger sloegen de golven van de branding. Even moest het water nog tegen de stroom in beuken, maar het was niet meer te stoppen. Het duurde niet eens heel lang voor het zich veilig in de loom deinende zee voelde. De angst op de gezichten om zich heen was verdwenen. Overal zag het de schittering van de hoop. O ja, er dwarrelde meer plastic dan het had gedacht in deze zee. En niet alle vissen met hun slokoppen en holle ogen keken het even vriendelijk aan. Kreeften met griezelige grijparmen en kwallen met zuigende lippen lieten het van angst de andere kant opkijken. Het rook hier meer dan in zijn meander naar olie en viezigheid en ook hier voelde het zich al eens mistig. Maar het water plaatste zijn blik op oneindig. Het keek hoe ruim dit sop wel was. Hoe mooi de vissen, hoe sierlijk de planten. Hoe onmetelijk was deze waterzee, hoe veelbelovend de toekomst! Het water had geen idee waar zijn vloed naar het leven zou leiden. De zee had geen einde en geen begin en overal lagen de kansen voor het grijpen. Het leven is aan de drijvers.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="3">
Bye bye, stille meander. Ik kom eraan, wijde zee. Nooit eerder voelde het water zich zo gelukkig.</div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="2">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;" wfd-id="0">
<b>Geschreven voor <a href="http://www.kokopelli.be/" target="_blank">Kokopelli Festival Gullegem</a>: embrace the world (11-12-13 mei 2018)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=zUwEIt9ez7M" target="_blank">https://www.youtube.com/watch?v=zUwEIt9ez7M</a></i></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="0"><i><br /></i></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="0"><b>Meer voor kinderen:</b></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="0">- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/search?q=twiggies" target="_blank">De twiggies</a></div><div style="text-align: justify;" wfd-id="0">- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/2020/12/verhaaltje-voor-magisch-park-dat-nog.html">Boom vol licht</a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;" wfd-id="1">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqlbbYXCBskk0fupD7Ob9tsCGSfxy9wAN25pxORh4PXrR5be47UuPd7nvcWSWTb4D4HzSWu9V-0YbuAjbmHUSCOfnCz3fVBJwYlwBwjav9BkRRoIT9gZlZu2pIKNXNQyilAXQNEMLqlXc/s1600/wave-and-bubbles.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqlbbYXCBskk0fupD7Ob9tsCGSfxy9wAN25pxORh4PXrR5be47UuPd7nvcWSWTb4D4HzSWu9V-0YbuAjbmHUSCOfnCz3fVBJwYlwBwjav9BkRRoIT9gZlZu2pIKNXNQyilAXQNEMLqlXc/s320/wave-and-bubbles.jpg" width="504" /></a></div>
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-68376029159786589862018-01-31T07:43:00.001+01:002023-07-11T20:51:44.386+02:00Een leven vol boeken<div style="text-align: justify;">
Op 31 januari 2017 (zijn verjaardag, hij werd 77 jaar) overleed de Wevelgemse letterkundige <b>Lionel Deflo</b>. </div>
<div style="text-align: justify;">
Voor <i>Jaarwerk MMXVII, </i>het jaarboek van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers<i>, </i>memoreerde ik een literaire vader.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>“Ik kijk graag naar boeken. Ik kom tot rust in mijn bibliotheek, als ik vanuit mijn zetel naar de veelkleurige ruggen zit te kijken. Ik ruik er ook graag aan. Boeken hebben een heel eigen geur. Zelfs met een blinddoek voor mijn ogen kan ik menig werk uit mijn kast identificeren. Ik heb er een echte sensuele affiniteit mee.”</i></div>
<div style="text-align: justify;">
(Lionel Deflo in <i>VWS-cahier</i> 196, februari 2000)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik zag Lionel Deflo voor de eerste keer in levenden lijve in het voorjaar van 1985.<br />
In de Wevelgemse bibliotheek, waar ik toen nog niet werkte, werd zijn bundel met literaire kritieken Bij nader inzien voorgesteld. Ik zat stilletjes en onopvallend in de zaal, tussen heren (vooral) en dames (soms) die ik niet of nauwelijks kende. Maar ik was pas afgestudeerd als leraar Nederlands, had me net geabonneerd op het literair tijdschrift <i>Kreatief </i>en stond aan de vooravond van wat een leven vol letteren zou worden. Enkele keren zag ik Lionel van op het podium mijn kant opkijken – of stelde ik me dat alleen maar voor? Wie is die jonge snaak in het publiek, dacht hij ongetwijfeld. Aan de signeertafel keek hij verrast op toen ik mijn naam zei. “Dan ben jij die nieuwe abonnee van <i>Kreatief</i>,” vroeg hij zich luidop af. Enkele maanden voordien was hier ten huize Deflo wellicht een moment van verbazing aan vooraf gegaan. Het moment waarop een illustere en piepjonge dorpsgenoot zich spontaan abonneerde op zijn tijdschrift. Net diezelfde verwondering had ik zelf al eerder gevoeld. Ik wou me als kersvers leraar Nederlands abonneren op een literair tijdschrift en na zorgvuldige selectie in de leeszaal van de bibliotheek, koos ik voor het ‘literair en kunstkritisch tijdschrift <i>Kreatief</i>’. Groot was mijn verbazing toen ik merkte dat het secretariaat van dit culturele blad zich in de Groeningestraat in Wevelgem bevond. Even om de hoek dus en de hoofdredacteur was zowat mijn buurman.</div>
<div style="text-align: justify;">
Deflo’s recensiebundel <i>Bij nader inzien</i> gidste mij naar de poëziegeneratie van nieuw-realistische dichters als Roland Jooris, Patricia Lasoen, Stefaan van den Bremt en Herman De Coninck. Lionel Deflo was in die jaren de combattieve woordvoerder van deze stroming in de Vlaamse poëzie en zijn publicatie Nieuw-realistische poëzie in Vlaanderen uit 1972 is een belangrijk tijdsdocument voor wie de Vlaamse poëzie in de tweede helft van de twintigste eeuw bestudeert. </div>
<div style="text-align: justify;">
Naar aanleiding van de twintigste verjaardag van het tijdschrift <i>Kreatief </i>in 1986 nodigde hoofdredacteur Deflo een twintigtal vooraanstaande Vlaamse dichters uit voor een boeiende gespreksnamiddag in de Wevelgemse bibliotheek. Vele dichters herinneren zich nu nog levendig de drukkende warmte in de zaal, het snel lessen van de grote dorst achteraf en het lange napraten in café ‘De Drie Molentjes’ bij dichtend kroegbaas Den Dantom.</div>
<div style="text-align: justify;">
In de vijftien jaar die volgden kwam ik Lionel wel vaker tegen. Ik las zijn tijdschrift en volgde zijn carrière, die zich al snel naar de uitgeverswereld verlegde. Ik voelde gedeelde trots toen ik op een middag in 1986 op het BRT-radionieuws hoorde dat West-Vlaming Lionel Deflo, Julien Weverbergh zou opvolgen als directeur bij het prestigieuze uitgevershuis Manteau. Hij werd geselecteerd uit zowat 200 kandidaten. Lionel bleef uitgever-directeur tot in 1993. Toen zette hij een stap opzij omdat ook een uitgeverij niet langer moest worden geleid door een literator maar door een manager. Lionel was hierna nog enkele jaren docent literaire creatie aan de Stedelijke Academie voor Muziek en Woord in Ieper.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ondertussen was ik medewerker in de Wevelgemse bibliotheek en daar was Lionel kind-aan-huis. Al kwam hij niet vaak naar de hoofdbibliotheek. Lionel was trouwe klant van het kleine filiaal op de wijk Wijnberg. Daar waren de boeken minder bevuild of beschadigd en las hij vaak als eerste (als enige?) de nieuwste romans. Lionel werd later voorzitter van de bibliotheekraad en bleef dat tot bij zijn overlijden in 2017. Overigens was Lionel rond de eeuwwisseling ook een tijdje voorzitter van de Wevelgemse culturele raad, maar zijn inzet en visie botsten met het wel eens logge administratieve functioneren van de raad.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In 1999 kruiste mijn aarzelende pad in de letteren ineens weer onverwachts dat van Lionel. De Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers was op zoek naar een nieuwe hoofdredacteur en op een bestuursvergadering signaleerde Christiaan Germonpré mijn naam voor deze functie. Ik aanvaardde de opdracht en tijdens mijn eerste kennismaking met de raad van bestuur bleek ook Lionel bij de wijze heren (en één even wijze vrouw) van de West-Vlaamse letteren te horen. Het toeval wilde dat mijn eerste opdracht als redacteur de afwerking van een auteursmonografie over Lionel Deflo zou zijn. VWS-cahier 196 verscheen onder de titel ‘Leven in dienst van de letteren’ en werd geschreven door Lionels goede literaire vriend Willy Spillebeen. Bij de redactionele afwerking van het cahier vielen me het oog voor detail en het bijzondere taalgevoel van Lionel op.</div>
<div style="text-align: justify;">
In de jaren die volgden reisden we vaak samen naar de bestuursvergaderingen van VWS in Brugge: de Kortrijkse dichters Christiaan Germonpré en Alain Delmotte en Lionel en ik. We waren de Kortrijkse connectie in het Brugse VWS-bastion. In de wagen hadden we het over het literaire reilen en zeilen van de dag. Lionel vertelde tijdens die onderhoudende gesprekken boeiende verhalen uit de binnenkamers van de literatuur. Vooral herinneringen aan zijn vriendschap met Willy Spillebeen, Clem Schouwenaars en Hedwig Verlinde leverden fijne anekdotes en spitante verhalen op. Maar hij vertelde even graag over zijn broer Gilbert, regisseur in grote operahuizen all over the world, de muzikale verdiensten van zijn dochter Elly en het onovertroffen antiquariaat ‘Het Ivoren Aapje’ van zijn zoon Frederik in hartje Brussel.</div>
<div style="text-align: justify;">
Tijdens de bestuursvergaderingen drong Lionel er telkenmale op aan om niet alleen in Brugge te vergaderen, vermits vier bestuursleden uit het zuiden van de provincie kwamen. Hierdoor werd in de beginjaren 2000 de jaarlijkse algemene vergadering niet op het vertrouwde adres in Brugge, maar in de Wevelgemse bibliotheek georganiseerd. Het zorgde voor licht tandengeknars bij de Brugse delegatie, vooral die ene keer toen Lionel zich zelf liet verontschuldigen op de vergadering.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In 2004 moest Lionel Deflo zijn geesteskind <i>Kreatief </i>loslaten. Verschrompelende subsidies vanwege het Vlaams Fonds voor de Letteren en tanende belangstelling bij het lezerspubliek noopten hem ertoe het tijdschrift te sluiten. Het laatste nummer met als titel ‘The end’ werd een collector’s item. Veel bevriende auteurs schreven een mooie ‘krans ten afscheid’ van het tijdschrift en de waardering en dankbaarheid voor Lionel waren erg groot.</div>
<div style="text-align: justify;">
Lionel kreeg wat meer tijd voor de West-Vlaamse schrijversvereniging. Hij was medeauteur van het <i>Lexicon van West-Vlaamse schrijvers</i> (6 delen, 2008-2013) en schreef auteursmonografieën over Johny Van Tegenbos en over zijn goede vriend Hedwig Verlinde. Het plotse overlijden van zijn Moorseelse levenslange compagnon in 2009 trof hem zeer. Zijn ontroerende en gevatte inleiding bij de opening van de tentoonstelling over Verlinde in de Wevelgemse bibliotheek eindigde met stokkende woorden en onhoudbare tranen.</div>
<div style="text-align: justify;">
Lionel was trouw op post toen boeken van Wevelgemse auteurs werden voorgesteld. Ik herinner me zijn waardering voor mijn jeugdroman <i>De oversteek</i> – Lionel was erg geboeid door de oorlogsliteratuur. “Ik heb het heel graag gelezen,” zei hij me. “Maar wat het hoofdpersonage Aloïs op het einde van het verhaal doet, kan niet echt zijn gebeurd. Je kon niet zomaar met een auto het Etappengebied binnenrijden, hoor…” zei hij streng. Ik moest even slikken. Hoe lang had ik zelf niet getwijfeld of ik die historische fout in mijn verhaal kon schrijven. Maar ach, welke lezer zou dit ooit opmerken, dacht ik.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
In het <i>VWS-cahier</i> over Lionel Deflo schreef Willy Spillebeen: “Na hernieuwde lectuur van de verhalen die opgenomen zijn in verzamelbundels (…) blijf ik het jammer vinden dat we van Lionel Deflo niet ‘wat meer’ hebben mogen lezen. Zijn verhalen, waarvan sommige ruim dertig jaar oud zijn, blijven goed geschreven en opgebouwd en ze zijn nog steeds heel leesbaar. Men kan ernaar gissen waarom Lionel Deflo, die een vindingrijk, enthousiast, boeiend en kleurrijk verteller is, zo weinig creatief werk heeft geschreven.” Alleen in zijn vroege schrijversjaren waagde Lionel zich aan scheppend proza. De verhalen verschenen in tijdschriften en verzamelbundels en in 1979 kreeg hij o.m. een premie in de prijs voor het kortverhaal van de provincie West-Vlaanderen. In 2012 bundelde hij een twaalftal kortverhalen uit die vroege jaren in de bundel <i>Eerste sergeant-majoor Clausewitz</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het werd het laatste literaire wapenfeit van Lionel. De roman over de Geuzentijd en het artikel over de Claus-biografie van Georges Wildemeersch die hij in gedachten had, zijn er niet meer gekomen. In 2017, op zijn verjaardag, verloor hij de strijd tegen kanker. Plots kwam een einde aan een boeiend leven in dienst van de literatuur. </div>
<div style="text-align: justify;">
Lionel heeft voor altijd zijn plaats in de galerij der Vlaamse letteren en zal vooral herinnerd worden als hoofdredacteur van het tijdschrift Kreatief, als uitgever bij Manteau en als woordvoerder van de nieuw-realistische dichters in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw.<br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=99RaijSzBvY">https://www.youtube.com/watch?v=99RaijSzBvY</a></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9oLuBHGrQEKPuTdZPjVOObHmaiYS551hltm3x_mmpLrtqfGPbTl5OjKBw8ywilSir7XuqlKg6Jo0WFc3Pu5viEtD14pUDWVwETe50v4PSZu0kGt3Cb0dXOAe7v-KcM3bCKT9KxkSr0o8/s1600/IM+Lionel+Deflo+foto.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="1536" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9oLuBHGrQEKPuTdZPjVOObHmaiYS551hltm3x_mmpLrtqfGPbTl5OjKBw8ywilSir7XuqlKg6Jo0WFc3Pu5viEtD14pUDWVwETe50v4PSZu0kGt3Cb0dXOAe7v-KcM3bCKT9KxkSr0o8/s320/IM+Lionel+Deflo+foto.jpeg" width="500" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-9713824449886969102017-12-23T16:34:00.000+01:002017-12-23T17:01:23.610+01:00Merry Kerstmarkt<div style="text-align: justify;">
<b>Neen, de titel van dit blogje is niet het resultaat van zo’n vreselijke woordvoorspeller die als je even niet oplet ongevraagd een woord op je scherm tovert. Dan is er wel eens geluk nodig om geen grensoverschrijdende opmerking de wereld in te sturen. </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Maar dit gaat even over de zachte gesel van de kerstmarkt. Ik geef het dit jaar namelijk vroegtijdig op. Ik was weer moedig op weg naar kerstmis, maar ik haal het einde niet, vrees ik. Nog voor <i>Mary’s boy child</i> is geboren en terwijl <i>the little drummer boy</i> nog naarstig aan het trommelen is, probeer ik alweer tot de veel vrolijker orde van de gewone dag over te gaan. Des nachts werd ik net een keer te veel wakker door immer schellende jingle bells, aldoor roepende kerstmannen en in een hoofdkussen dat stinkt naar de verdorven geur van in gietijzeren vuurmandjes brandend verpakkingshout. The best is overigens yet to come: een krant presteerde het deze morgen om te becijferen hoeveel Het Laatste Avondmaal van kerstdag wel kost. Copyright Leonardo Da Vinci.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Neen, een grote fan van kerstmarkten ben ik niet. Ooit wel, toen ze voorzichtig als vanzelf uit het landschap kropen in oorden die zich lenen voor een kerstmarkt. Vele jaren geleden in Westouter bijvoorbeeld, op een gezellig dorpsplein in de glooiing van de heuvels en in een regio die vijfhonderd jaar geleden iets had met ketters die om de gunsten van Christus streden. Of in een vredig oerdorp in de Ardennen, omzoomd door sneeuwwitte heuvels en waar de aanwezigheid van rendieren meer dan enkel een vermoeden kon zijn. In idyllische dorpen als Remouchamps, Rochefort en Durbuy bijvoorbeeld. Alhoewel, sinds deze week lijkt het erop dat de huiskleuren voor kerstmis in dat laatste oord snel wel eens zouden kunnen veranderen. Wie komend jaar in het kleine vurige stadje met rood-witte sjaal of muts rondwandelt, zou wel eens van provocerend gedrag kunnen worden verdacht.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Bij gebrek aan bossen, heuvels (en dommen, zie later) moeten wij het in Vlaanderen doen met <i>Parking Centrum Oost</i>, <i>Industriezone Kaaien</i> of <i>Sportterrein 4 Links</i> als locaties voor de inrichting van een gezellige kerstmarkt of warme winterdrink. Plaats genoeg om het volledige assortiment kerstproducten als daar zijn glühwein, jenever, kerstmutsen, wafels, kerstbiertjes en Irish Coffee in van heel ver op Zwitserse berghutten lijkende kraampjes te etaleren. Niemand die er overigens ooit aan dacht om smeltende raclettekaas te offreren aan de kersttoeristen? Op elke plaats in Vlaanderen is de geluidsband net dezelfde als die in de echte kerstdorpen – al is er in pakweg Oostende meer K3 en in pakweg Brussel meer Lange Jojo te horen dan in pakweg Durbuy (maar dat komt nu snel goed, wees gerust).</div>
<div style="text-align: justify;">
Deze week liet ik me aanpraten dat ik toch maar eens naar <i>de Aachener</i> moet gaan. Daar zijn blijkbaar 56 standjes met glühwein, 43 met jenever (met naast de obligate smaken citroen, graan en chocolade nog minstens tien andere variëteiten) en 16 met Irish Coffee. Ondertussen las ik dat er op <i>de Kölner</i> in de schaduw (het kerstlicht) van de Dom maar liefst 89 standjes met glühwein, 67 met jenever en 37 met Irish Coffee zijn. En 387 politieagenten.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Als we met zijn allen maar beter worden van al die warmte en die vrede natuurlijk. Honderd jaar geleden vierden in een illustere feestzaal vlakbij het huis waar ik nu woon Duitse soldaten Weihnachten terwijl de bewoner van mijn huis zat te sakkeren omdat hij van diezelfde soldaten niet eens naar buiten mocht en zijn vrouw zat te bidden voor het leven van haar jongen aan het front. Nu hangt aan datzelfde huis feestelijke kerstversiering die niet alleen erg mooi is (jawel hoor!) maar ook even verdoezelt dat Infrax (shame on them) het nu al jaren vertikt om de kapotte straatlampen te herstellen en hierdoor elke morgen en avond opnieuw vele jonge en oude fietsers door het <i>hellhole</i> van de duisternis de drukke straat opstuurt. Maar verder kan er in mijn straat vrolijk getafeld en gekerstmarkt worden – de soldaten die hoopten thuis te zijn met kerstmis verblijven al lang niet meer in mijn straat. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Rest ons enkel nog ons goede doel te kiezen om deze koude week heel warm te maken. Keuze genoeg, want er is veel ellende om ons heen. Instellingen zijn op zoek naar passend speelgoed voor hun kansenarme kinderen, rusthuizen willen hun snoezelruimte beter inrichten, dierenasielen hebben onvoldoende middelen, taalcentra zoeken geschikte leermiddelen voor leergierige asielzoekers, organisaties voor blinden kunnen hun assistentiedieren niet opleiden, artsen hebben nood aan geld voor wetenschappelijk onderzoek. Deze – en wel duizend andere – doelen kunnen nooit genoeg geld krijgen. Daarvoor betalen we ook belastingen natuurlijk: opdat iedereen een menswaardig bestaan zou kunnen hebben. Jammer toch dat al die organisaties op bedeltocht moeten gaan. Moesten we al die goede doelen nu eens écht met belastinggeld betalen en de aankopen voor het leger met de opbrengst van een wafelenbak of stratenloop, opperde een kwade geest deze week. Zo kwaad is zijn gedachte niet, maar wel een beetje krom en vooral vreselijk naïef. </div>
<div style="text-align: justify;">
Even naïef als ‘vrede op aarde aan alle mensen van goede wil’.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Gelukkig zijn er ook goede kerstmuziekjes! Zoals dit bijvoorbeeld (al vind ik dat liedje van The Pretenders ook niet mis en John Lennon heeft altijd gelijk):</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=aFvth5GWFSw">https://www.youtube.com/watch?v=aFvth5GWFSw</a></i><br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRzPIgTkoRH4VLRvDHUV_e3Mvnd3sxsqj1roDFcTBpCkQE-sOC2OlBXh2LzrbfrhYi0R5Utl0L3P7XYFkHC3if7AUXO5Wx3o1S6kOo3vo0SY6dr0iwZNr7_8_JHswSoPAzqySw3hgYh-s/s1600/KerstmarktOberhausen2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="540" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRzPIgTkoRH4VLRvDHUV_e3Mvnd3sxsqj1roDFcTBpCkQE-sOC2OlBXh2LzrbfrhYi0R5Utl0L3P7XYFkHC3if7AUXO5Wx3o1S6kOo3vo0SY6dr0iwZNr7_8_JHswSoPAzqySw3hgYh-s/s640/KerstmarktOberhausen2.jpg" width="580" /></a></div>
<br />Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-35655346124421960552017-12-05T16:14:00.003+01:002020-12-05T16:48:24.006+01:00De twiggies<p style="text-align: justify;"><b>Opeens stond het park rond de bibliotheek vol kleine huisjes. Daar woonden de twiggies.</b></p><p style="text-align: justify;"><b>1.</b></p><p style="text-align: justify;">‘Nu moet jij,’ lacht Elsje. ‘Ga met je ogen dicht tegen de boom staan en tel tot dertig. Pas dan mag je je ogen weer openen en moet je mij zoeken.’<br />Karim vindt het maar niks. Hij haat dit spelletje. Je verstoppen in dit enorme bos is een makkie. De bomen hebben grote stammen waarachter je helemaal kan verdwijnen en je kan makkelijk op de takken klimmen en in de bladeren verdwijnen. En dan zijn er nog die oude muren van het vervallen kasteel. Als Elsje zich niet zelf vertoont, raakt Karim nooit op tijd thuis en krijgt hij van pa straks weer een bolwassing.<br />Maar Elsje wou voor hem als keeper in de goal staan zodat hij zijn strafschoppen kon trappen. Wel twintig keer moest ze in de struiken achter het vangnet op zoek naar de bal. Haar benen zitten vol schrammen nu. Hij had met haar te doen toen hij het bloed op haar kuiten zag. Dus moet hij nu ook maar eens verstoppertje met haar spelen. Ze is zijn beste vriendin. Alleen jammer dat ze niet graag voetbalt.<br />Het wordt muisstil als hij met zijn handen voor de ogen tegen de boom leunt. Hij telt in stilte, maar bij tien roept hij zo hard als hij kan. Zijn stem echoot in het bos. Dan telt hij in gedachten weer verder.<br />… elf, twaalf, dertien, veertien…<br />Hé, wat ziet hij daar beneden tegen de boom? Dat had hij daarstraks niet opgemerkt. Het lijkt een wegwijzer, maar dan een hele kleine. Een pijltje.<br />Eerst verder tellen, hij kijkt straks wel.<br />… zeventien, achttien, negentien…<br />‘Twintig!’ roept hij weer hard. Het hele bos hoort hem, maar hij denkt niet dat er op Elsje en hij na nog iemand is. Hij vond het altijd al zo vreemd. Een heus bos bij hem om de hoek en niemand die er zich durft te vertonen. Ook zijn pa zegt het wel eens. ‘Ga maar niet te vaak in dat bos ronddwalen,’ moppert hij vaak.<br />Karim wil verder tellen, maar een stekelige pijn aan zijn knie houdt hem tegen. Hij slaat er met zijn hand op. Smerige muggen, denk hij.<br />… eenentwintig, tweeëntwin…<br />‘Auw!’ Verdomme…!’<br />Hij kreunt van de pijn. Weer zo’n beest op zijn knie.<br />Hij kijkt met een half oog. En dan met een heel, want wat hij ziet is geen mug. Het lijkt wel een wandelende tak. Een smal langwerpig insect dat kort en hevig op zijn knie prikt.<br />Hij houdt op met tellen en buigt zich tot bij het dier.<br />Dit is geen gewoon insect, ziet hij nu. Het kleine diertje is heel harig en heeft een kleur die hij niet kent. Het lijkt het meest op paars, maar dat is het niet. Ook geen rood of oranje. Iets ertussen. Als hij heel goed kijkt, ziet Karim twee armen, twee benen, een hoofd met een neus, twee oren, twee ogen en een mond. Het diertje houdt op met prikken als Karim nog wat dichter komt met zijn gezicht.</p><p style="text-align: justify;">Karim verstijft. De kleine minioogjes van het insect kijken smekend in die van hem. Het diertje zegt iets, maar hij hoort niets. Hij gaat nog dichter bij de mond en houdt zijn adem in. Hij hoort iets. Een zacht gesis. Het diertje glijdt ineens over Karims been naar beneden, over zijn schoen, door het oog van zijn veter tot bij de boom. Het gaat bij het pijltje van daarstraks staan.<br />‘Zeg, waar blijf je? Je hield gewoon op met tellen, jij! Niet leuk hoor, flauwerik…’<br />Elsje is er ineens. Karim neemt haar vast en houdt zijn vinger voor haar mond. Hij wenkt haar om bij hem te komen zitten.<br />Snel krijgt ze het diertje ook in de gaten.<br />‘Het lijkt wel of we moeten volgen…’<br />‘Volgen? We kunnen toch niet tegen die boom lopen nu. Of wil je dat ik straks ook vol schrammen zit?’ fluistert Karim.<br />Het diertje wijst naar de boom.<br />Karim neemt zijn smartphone, knippert zijn zaklamp aan en gaat op de grond liggen.<br />‘Dit kan niet…’ zegt hij.<br />Elsje gaat naast hem liggen. Nu ziet ze het ook. Er is een deurtje in de stam van de boom. Een piepklein houten deurtje met een klink en een brievenbus. Het diertje opent de deur, gaat binnen in de donkere opening staan en kijkt achterom.<br />Het zwaait met zijn arm en zijn mond gaat open. Weer zijn er de smekende ogen.<br />‘Het wil echt dat we binnengaan!’ zegt Elsje.<br />‘Doe nu niet zo gek,’ zegt Karim. ‘Hoe kunnen we nu in godsnaam…’<br />Hij knippert met zijn wijsvinger tegen het deurtje. Hij voelt warme, hevige wind op zijn lichaam. Hij moet even zijn ogen sluiten, zo hard is de luchtstroom om hem heen. Het lijkt wel alsof een storm hem voortstuwt. Wanneer hij zijn ogen weer opent, ziet hij een vreemde persoon met een paarse mantel en lang rood haar naast hem.<br />‘Waar ben ik…?’ roept Karim verdwaasd. Hij wil weglopen, maar hij ziet geen deur en voor hem is alleen een donkere opening.<br />De man naast hem neemt zijn arm vast.<br />‘Wees niet bang…’ zegt hij. ‘Je bent veilig hier. Ik moet je iets vertellen. Maar laat eerst je vriendin ook binnenkomen…’<br />Elsje! Waar is Elsje nu ineens naartoe?<br />Hij kijkt naar de paarse man. Zijn ogen wijzen naar beneden.<br />Karim moet even slikken. Bij het topje van zijn schoenen, bij het zwarte gat, ziet hij Elsje staan. Ze is piepklein, maar hij herkent haar aan haar witte haar. In paniek kijkt hij om zich heen. Pas nu merkt hij waar hij is. Hij staat aan de andere kant van het deurtje van daarstraks. Hij staat in de boom en het diertje van daarnet is de paarse man die nu naast hem staat!<br />Hij gaat op zijn knieën zitten en wil Elsje in zijn hand nemen. Maar hij heeft haar nog maar even aangeraakt of ze staat al naast hem. Net zo groot als ze anders is.<br />‘Hé, waar was jij plots? Je was ineens zomaar verdwenen!’<br />‘Dat was ik ook, Elsje… Kijk eens waar je bent nu…’<br />Elsje kijkt om zich heen. Haar mond valt open. Pas nu ziet ze de paarse man.<br />‘Dat is… Ik wil hier weg, Karim. Zo snel mogelijk. Dit is... dit is… Kom, weg hier!’<br />Ze wil door het zwarte gat verdwijnen, maar de paarse man trapt met zijn voet een deur dicht. Elsje bonkt hard tegen het hout en valt naast hem op de grond. Ze legt haar handen op haar voorhoofd.<br />Karim kijkt met bange ogen naar de paarse man.<br />‘Sorry, ik moest dit wel doen,’ zegt hij kordaat. ‘Probeer de deur niet meer te openen nu, het lukt je toch niet meer.’<br />Karim duwt met beide handen zo hard als hij kan tegen het hout. De deur geeft geen krimp. Ook de klink zit vast.<br />Elsje barst in tranen uit.<br />‘Wat ben je met ons van plan…?’ zegt Karim met trillende stem.<br />‘Ik snap dat jullie bang zijn, maar dat ben ik ook. Al meer dan tien jaar ben ik ontzettend bang. En eindelijk vind ik iemand die mij van die angst kan bevrijden. Jullie moeten me helpen…’<br />Karim ziet dezelfde smekende ogen van daarnet.<br />‘Helpen waarmee?’<br />‘Me helpen om jullie te redden.’<br />‘Je spreekt in raadsels,’ zegt Karim. ‘Ik snap hier niks van.’<br />‘Volg me naar de hoofdwortel…’<br />‘Naar wie?’<br />‘Naar de hoofdwortel. Hij zal jullie alles uitleggen.’<br />Hij gaat hen voor in het donker. Waar hij voorbijkomt, licht een fel licht op. Karim kijkt omhoog. Hij ziet de takken van de boom die door elkaar in alle richtingen verdwijnen.<br />Hij legt zijn arm om Elsjes middel.<br />‘Kom,’ fluistert hij. ‘We moeten wel met hem mee nu…’<br />De paarse man blijft ineens staan.<br />‘Oh ja, zei ik jullie al hoe ik heet?’<br />Beduusd schudden Karim en Elsje van neen.</p><p style="text-align: justify;"><b>2.</b></p><p style="text-align: justify;">‘Ach, wat doet het er toe hoe ik heet…’ mompelt de paarse man. ‘Jullie heten Karim en Elsje, hé?’<br />Hoe weet hij dat nu, vraagt Karim zich af. Hij knikt van ja, maar de paarse man is alweer vertrokken. Waarom zegt hij zijn naam dan niet?<br />Met hun drieën gaan ze verder door de donkere en vochtige gangen in de aarde. Hier en daar moeten ze klauteren over wortels of kruipen door een smalle tunnel in de grond. De grillige vormen van de wortels maken het Karim en Elsje niet makkelijk om de paarse man te volgen. Hij is groter dan hen, maar heeft geen moeite om snel te lopen. Alsof hij deze weg al honderd keer heeft afgelegd.<br />Ineens blijft hij staan. Hij zegt niets en wijst met zijn hoofd naar een grote open ruimte die verborgen zit tussen grote wortels en rotte bladeren. Meteen wordt de ruimte ondergedompeld in een helder licht.<br />Karim laat stomverbaasd zijn ogen over de duisternis zweven. Hij valt achterover van de schrik. Gelukkig kan Elsje hem in haar armen opvangen.<br />‘Wat is er?’ roept ze bang.<br />‘Kijk… kijk zelf maar…’ prevelt hij.<br />Ook Elsje kijkt nu in de verlichte ruimte. Overal liggen mensen die eruitzien als de paarse man in het rond. Ze liggen kriskras door elkaar, hun benen en armen in elkaar verstrengeld. Net als de man dragen ze lange jassen, maar die hebben allemaal een andere kleur. Geen twee jassen zijn dezelfde. Karim wist niet eens dat er zoveel kleuren bestonden.<br />‘Het lijkt alsof ze slapen…’ zegt Elsje. ‘Wie zijn dit?’ vraagt ze met ogen vol angst aan de paarse man.<br />‘Ze slapen ook,’ mompelt hij. ‘Sinds drie jaar hebben ze geen oog meer geopend. Soms dromen ze hardop. Dan hoor ik hen roepen, of zingen. Of lachen. Maar ze worden niet meer wakker…’<br />‘Maar… wie zijn het?’ zegt Elsje opnieuw.<br />De paarse man staart voor zich uit. Karim ziet een traan over zijn wang glijden.<br />‘Kom maar mee…’<br />Zonder nog iets te zeggen haast hij zich weer door de doolhof van wortels, takken en bladeren.<br />Karims knieën knikken. Waar zijn zij in godsnaam aanbeland? Hij kijkt achterom en neemt Elsjes hand vast.<br />‘Ben je bang?’ vraagt hij.<br />‘Natuurlijk ben ik bang…’ zegt ze. ‘Heel erg bang.’<br />‘Het komt wel goed,’ zegt Karim stilletjes. Maar hij is lang niet zeker of dat wel zo is.<br />De paarse man wacht hen zwijgend op bij een zware houten deur. Als ze naast hem staan, kijkt hij hen vriendelijk aan. Hé, dat doet deugd! Ineens is Karim wat minder bang.<br />Dan trapt de man met zijn voet keihard tegen de deur, die met een harde bonk openklapt.<br />Hij kijkt ernstig hun kant op.<br />‘We zijn bij de hoofdwortel gekomen,’ zegt hij. Tegelijkertijd knikt hij met zijn hoofd in de donkere ruimte, die ogenblikkelijk weer in een helder licht baadt.<br />Karim en Elke komen dicht bij elkaar staan en houden elkaars hand stevig vast.<br />Maar veel is er niet te zien. Alleen een groot hol in zwarte aarde, hier en daar doorstoken met dikke en forse wortels. Die leiden allemaal naar het midden, waar niet meer dan een grote stronk is te zien. Een enorme klomp hout. Eigenaardig genoeg is die niet verlicht. Je kan hem alleen zien omdat de rest van het hol helemaal verlicht is nu.<br />De paarse man gaat even aan de kant staan om Karim en Elsje door te laten.<br />‘Ga maar…’ zegt hij.<br />Karim kijkt hem verbaasd aan.<br />‘Gaan? Naar waar dan?’<br />‘Naar de hoofdwortel. Hij wacht op jullie.’<br />‘Op ons?’<br />‘Ja, op jullie. Al drie jaar wacht hij. Eindelijk zijn jullie er.’<br />Ze blijven trillend op hun benen staan. De paarse man duwt tegen Karims rug.<br />‘Komaan, ga dichter. Maak hem niet boos!’<br />‘Maar...’<br />‘Ga nu!’<br />Bevend staan Karim en Elke bij de hoofdwortel. Ze weten niet goed waar ze moeten staan, want hij heeft geen gezicht. Staan ze nu voor, naast of achter hem?<br />Dan klinkt ineens een heel zachte, vriendelijke stem. Karim denkt meteen aan juffrouw Olga. Die heeft ook zo’n mooie stem. Alleen ziet ze er veel leuker uit dan deze knoest.<br />‘Dag Karim en Elsje. Jullie lieten me wel heel erg lang wachten. Maar ik ben blij dat jullie er zijn…’<br />‘Euhm… Dag,’ fluisteren Karim en Elsje.<br />‘Jullie hoeven niets te zeggen, laat dat maar aan mij over. Ik zeg wel wat jullie moeten doen.’<br />‘Oké…’ zegt Karim. De paarse man legt brutaal zijn vinger op zijn mond. Karim ziet hem driftig van neen schudden.<br />‘Jullie bovenmensen hebben het leven van de twiggies helemaal verstoord…’ begint hoofdwortel.<br />Karim zoekt vanwaar de stem komt. Ergens uit de wortel, dat is hij nu wel zeker. Maar hij ziet geen mond.<br />‘De twiggies hadden een prachtig bestaan. Hier onder de bomen van het park hadden we ons eigen land. In de holen bouwde elke twiggie zijn eigen kamertje. Maar er waren ook speelzalen, feestzalen, leeshoeken en knuffelkamers. Onder het kasteel was er zelfs een zwembad met water dat altijd warm en helder was. En tijdens de vakantie speelden we met de bovenmensen…’<br />‘De bovenmensen... dat zijn jullie,’ fluistert de paarse man stilletjes in Karims oor.<br />Hoofdwortel vertelt onverstoord verder.<br />‘Maar die tijden zijn lang voorbij. Jullie bovenmensen maakten onze wereld kapot. Jullie goten de grond vol beton en overal zitten nu buizen en leidingen. Onze holen stortten in en vele twiggies verdronken in water, stikten door gas of schrokken zich dood aan de elektriciteitsleidingen. Maar dit was lang niet het ergste…’<br />Karim en Elsje luisteren met open mond naar wat de hoofdwortel vertelt.<br />‘Het ergste is… Jullie zijn er niet meer. In de bovenwereld zijn geen kleine bovenmensen meer. Er rijden overal auto’s en motoren. Er klinkt harde muziek en er ronken grote machines. Maar er wordt niet meer gespeeld en verteld. Wie weet nog wat bosgeesten zijn? Wie zoekt nog naar boselfen en toverprinsen? Wie gelooft nog in kabouters en paddenstoelen als kastelen? De twiggies verveelden zich te pletter. Zij die niet door asfalt en beton werden verpletterd, gingen ten onder aan verveling. Boven was er niemand meer om te spelen…’<br />Het blijft even stil. Karim en Elsje kijken elkaar onwennig aan.<br />‘Jullie hebben de twiggies gezien. Ze zijn ingedommeld in de grote zaal. Ze hebben nog wel vrolijke kleuren, maar de lach is van hun gezicht verdwenen. Ze hadden nergens nog zin in. Daarom kropen ze dicht bij elkaar en vielen in een slaap waaruit ze nu al jaren niet ontwaken. Vroeger klonk overal gelach, werd er gezongen en gespeeld, ging het er vrolijk aan toe. Nu is het hier stil. De twiggies vielen in slaap van verveling en verdriet.’<br />Karim snapt wat er is gebeurd. Nog niet eens zo lang geleden kwam hij hier ook vaker met zijn pa spelen. Er waren toen ook veel meer kinderen. Ze maakten kampen in de bomen en speelden spannende bosspelen. Maar nu is het veel stiller geworden. De grote parking maakte het leukste stukje van het bos kapot. Rond de vijver verscheen een traliehekken. De hoogste bomen werden gekapt. En het kasteel is in verval en mag niet meer betreden worden.<br />‘Alleen jullie spelen hier nog, Karim en Elsje. Jullie verstoppen zich tussen de bomen, hollen door het bos en spelen voetbal op het veld. Jullie zijn de overblijvers en de laatste kans om de twiggies uit hun slaap te halen. Misschien krijgen ze dan weer zin om te leven en wordt het ook voor de bovenmensen weer veel leuker in het bos.’<br />Karim is in de ban van wat de hoofdwortel vertelt. Hij kijkt naar Elsje. Haar ogen fonkelen.<br />‘Ik snap het wel…’ zegt Karim. ‘Maar hoe moeten wij dat dan doen?’<br />De hoofdwortel zucht.<br />‘Helaas… Ik heb geen idee. Ik zie wat er gebeurt, maar ik ben niet sterk genoeg om er iets aan te doen. Ik kan ook niet weg van deze plaats. Ik zit voor eeuwig vast in de grond. Maar… Ik heb iets dat jullie misschien kan helpen.’<br />Meteen komt de paarse man tot bij de hoofdwortel. Hij buigt zich en haalt iets uit een verborgen holte.<br />‘Dit is de sleutel van het kasteel. Met de sleutel kunnen jullie in alle kamers en zalen. En elke vervallen ruimte waar jullie komen, zal weer schitteren als voorheen. De ruïne zal veranderen in het schitterende kasteel dat er vroeger was. Met de sleutel in de hand kunnen jullie de prinsen en prinsessen, de ridders en jonkvrouwen en de tovenaars en kunstenmakers van vroeger weer tot leven wekken. Het haardvuur zal weer branden in alle kamers.’<br />Opeens valt de sleutel voor Karims voeten. Hij neemt hem voorzichtig op. Hij is zwaar en koud.<br />‘Alleen jullie beschikken over de toverkracht. Probeer de twiggies weer tot leven te brengen. Laat kinderen spelen en doe het bos weer leven.’<br />Karim staat trots voor de hoofdwortel. Hij voelt zich ineens heel belangrijk.<br />‘Je kan op ons rekenen!’ zegt hij wat overmoedig.<br />‘Dat dacht ik al de hele tijd. Het duurde lang voor jullie mij vonden. Maar vandaag is de dag. Ga nu, Karim en Elsje. En vergeet niet: de toverkracht hebben jullie alleen in het kasteel. Veel geluk…’<br />Op hetzelfde moment gaat het licht uit en is er een felle windscheut. Er is geen spoor van de hoofdwortel meer te zien.<br />Karim en Elsje wrijven in hun ogen. Dan zien ze dat ze weer voor de boom in het bos staan. Waar zijn die twiggies nu? Waar is de hoofdwortel? Waar is de paarse man? Dit was toch niet gewoon een droom!<br />Karim buigt door zijn knieën. Jawel, hij ziet het kleine deurtje in de boom. En pas nu merkt hij de grote sleutel aan zijn voeten.<br />Hij kijkt naar het vervallen kasteel aan de andere kant van het bos.<br />‘Kom…’ zegt hij tegen Elsje.</p><p style="text-align: justify;"><br /><b>3</b>.</p><p style="text-align: justify;">Karim en Elsje kijken van ver naar het vervallen kasteel. Hier woonde vroeger een rijke baron, zei vader eens. Hij had geen kinderen en na zijn dood bleef het gebouw leeg staan. Grote stukken van het dak zijn ingestort en de meeste vensters zijn aan diggelen geslagen. Maar het voorste deel van het gebouw staat er nog. Er is een grote inkomdeur met mooie versieringen. Aan beide kanten van de deur zitten hoge ramen, maar door modder en stof kun je er nauwelijks nog door kijken.<br />Karim aarzelt als hij de sleutel in het oude roestige slot van de deur wil steken.<br />‘Mogen wij dit wel doen?’<br />Elsje kijkt hem verbaasd aan.<br />‘Het is toch wat de hoofdwortel ons vroeg? Het kasteel binnengaan en alle kamers en zalen weer doen schitteren.’<br />‘Ik weet het wel,’ zegt Karim. ‘Maar mag het wel? Het kasteel is toch niet van ons. Misschien komt de politie wel langs. Of boze buren die zien dat we binnengaan…’<br />Ineens kijkt hij paniekerig om zich heen.<br />‘Soms zijn er camera’s in de buurt van zo’n gebouw. In het politiekantoor staren agenten de hele dag naar een computerscherm. Ze zien alles wat je doet. Hé, misschien zijn ze al onderweg naar hier…!’<br />Karim haalt de sleutel snel weer uit het slot.<br />‘Ik weet niet of ik dit wel durf hoor, Elsje. Eigenlijk weten we niet eens wie die hoofdwortel is. Kunnen we hem wel vertrouwen? Misschien is hij een misdadiger. Misschien is het een valstrik en worden we zelf wel opgepakt. Misschien liggen we straks ook wel in dat donkere hol tussen de wortels van de boom!’<br />Elsje zucht. Ze komt op hem af en rukt de sleutel uit zijn hand.<br />‘Bangerik! Natuurlijk is die boomwortel geen bedrieger. Hij heeft ons nodig! We moeten de twiggies redden en die reddingsactie begint hier en nu in het kasteel!’<br />Karim laat zich de sleutel ontfutselen en zet een stap achteruit als Elsje die weer in het slot steekt. Het kost haar moeite om hem om te draaien. Het slot is roestig en de sleutel zwaar.<br />‘Yes…!’<br />Met een doffe plof springt het slot open. Elsje kijkt even achterom.<br />‘Kom je mee?’<br />Ze duwt voorzichtig de deur open. Een vieze geur dringt haar neus binnen. Het ruikt naar mos en dode ratten. Althans, dat denkt ze, want ze weet eigenlijk niet goed hoe dode ratten ruiken. <br />‘Bwah!’ roept Karim nu ook. ‘Wat een stank!’<br />Met hun vingers rond hun neus duwen ze de deur helemaal open en zetten enkele stappen in de inkomhal. Het is er erg donker. Maar de ruimte is heel groot en het plafond mooi versierd.<br />Aarzelend gaan ze naar binnen. Zodra de deur dichtvalt, licht de zaal helemaal op. Ineens werpen wel honderd fijne fonkelende lampjes een helder licht in de zaal. Er staan mooie houten kasten vol glinsterende glazen en borden en op zuiltjes tegen de muur staan porseleinen vazen te glanzen in het licht.<br />Helemaal verstomd kijken Karim en Elsje in het rond.<br />Elsje steekt haar hand uit.<br />‘Kom,’ zegt ze. ‘Daar verder is weer een deur.’<br />Karim neemt haar hand en volgt haar terwijl zijn ogen door het gebouw zweven. Waar komen al dat licht en dat sierlijk huisraad ineens vandaan?<br />Ook de deur die naar de andere ruimte leidt, zit op slot. <br />Elsje neemt de sleutel, opent de deur en duwt die voor zich uit.<br />Ze moeten even wennen aan de duisternis, maar ze zijn amper binnen en de zaal wentelt zich in een feestelijk licht. Er staan mooie banken waarop wel honderd mensen kunnen zitten aan een zware houten tafel met mooie tekeningen op het tafelblad en sierlijke krullen aan de poten. De mooie kasten tegen de muur zijn volgestouwd met boeken met kleurrijke ruggen en naast de ramen hangen stijlvolle schilderijen. In het midden is er een grote haard met houten blokken en knetterend vuur.</p><p style="text-align: justify;">Sprakeloos lopen Karim en Elsje op de toppen van hun tenen door de zaal. Ze komen bij een andere deur en weten dat ze ook nu weer zullen worden verrast.</p><p style="text-align: justify;">Elsje opent de deur en een helder licht floept aan van zodra ze een stap in de zaal zetten. Weer zien ze een grote ruimte, gehuld in een helder licht, gevuld met mooie meubelen en versierd met prachtige schilderijen. De zaal daarnaast is de keuken waarin de potten en pannen en het zilveren bestek glinsteren in de glazen kasten. Daarnaast komen ze in een slaapkamer met een heerlijk hemelbed waarop wel twintig vrolijke knuffeldieren zitten. De deur in de slaapkamer leidt naar een grote binnentuin vol bloemen en hoge bomen met slingers tussen wel tien boomhutten en met in het midden speeltuigen rond een grote zwemvijver.<br />Karim en Elsje vallen van de ene verbazing in de andere. Ze komen al jaren in het park en ze konden niet vermoeden dat achter de grijze muren en donkere ramen van het oude kasteel zo’n schitterende plaatsen waren verborgen. Of komt het dan toch door de wonderlijke sleutel die ze van de hoofdwortel kregen?<br />Op het einde van de tuin die groter lijkt dan het park zelf is er een klein houten poortje. Ook hier past de sleutel in het slot. <br />Hé, dit is schrikken. Ineens staan ze op het saaie asfaltpad dat naar de parkeerplaats naast het park leidt. Verder is er niemand te zien. Zelfs de eenden en zwanen in de vijver laten niets van zich horen.<br />‘Hoe saai hier,’ zegt Karim.<br />‘Ja hé,’ zegt Elsje een beetje triest. ‘Kom, we keren terug. Ik wil het kasteel verder verkennen!’<br />Karim knikt en wacht tot ze het deurtje weer opent.<br />Neen! De tuin is er niet meer! Wat ze zien, is een grote vieze koer. Omgevallen muren, resten bakstenen en dakpannen en verweerde houtbalken liggen slordig over elkaar. Twee ratten snellen weg over de stenen.<br />‘Hoe komt dit nu?’ roept Elsje. ‘Waar is die tuin nu?’<br />Ook Karim snapt er niks van. Hij grijpt naar de sleutel in Elsjes handen en loopt haastig naar de deur van de slaapkamer. Hij vreesde het al. De prachtige slaapkamer vol kleuren en knuffels is verdwenen. Hij ziet alleen een oude bergplaats waarin een oude bestelwagen staat en het ruikt naar olie en roestend ijzer.<br />Hij gaat ontgoocheld zitten. Elsje komt bij hem staan.<br />‘Misschien moeten we maar eens kijken in de andere kamers. Die meubels kunnen toch niet zomaar verdwenen zijn…!’<br />‘Ach, Elsje… Alles is weg. Het kasteel is niks meer dan een vervallen gebouw. We beeldden het ons allemaal maar in. Hoe kon dat ineens?’<br />‘Wat we zagen was toch echt? Neen hoor, Karim. Je geeft het veel te snel op. De hoofdwortel gaf ons een toversleutel om de twiggies te redden. Er moet iets zijn. Hebben we hem niet goed begrepen misschien?’<br />Elsje gaat naast Karim zitten.<br />‘Dankzij deze sleutel zou de ruïne weer veranderen in een kasteel, zei de hoofdwortel…’<br />‘Ja, dat was wel zo. Maar alleen die ene keer…’<br />Elsje denkt diep na.<br />‘We vergeten iets, denk ik. Maar wat?’<br />Opeens springt Karim recht. Hij houdt zijn hoofd tussen zijn handen.<br />‘Ik weet het!’ roept hij. ‘Ik weet wat de hoofdwortel wou zeggen!’<br />Elsje kijkt hem vol verwachting aan.<br />‘Wel… Met de sleutel moesten we niet alleen van de ruïne een kasteel maken. Hij zei ook…’<br />Elsje laat hem niet uitspreken.<br />‘Dat is het! We moesten ook de prinsen en prinsessen, de ridders en de jonkvrouwen en de tovenaars en de kunstenmakers weer tot leven wekken!’<br />Karim schiet in de lach.<br />‘Dat is het! Dat is ook normaal, toch! Een kasteel en een tuin waar niemand is… Wat heb je daar aan?’<br />‘Niks!’ lacht Elsje nu ook.<br />Maar dan worden ze ineens weer stil en kijken ze elkaar aan.<br />‘Denk je wat ik denk?’ vraagt Karim plots ernstig.<br />‘Ik denk het,’ zegt Elsje. Ze kijken om zich heen. Waar moeten ze die prinsen en prinsessen, tovenaars en kunstenmakers vandaan halen? Ze kijken in het rond. Niemand te zien… In de verte horen ze alleen het geronk van voorbijrijdende auto’s en vrachtwagens.<br />Ontgoocheld kijken ze naar elkaar.<br />‘Dit komt niet goed,’ zegt Karim. ‘De hoofdwortel heeft makkelijk praten. Hij zegt wat we moeten doen, maar niet hoe. Met die toversleutel kunnen we het kasteel wel mooi maken, maar sprookjesfiguren die kun je niet zomaar toveren…’<br />‘We moeten de kinderen uit hun huis halen. Misschien zitten ze nu voor de televisie. Of zitten ze te gamen of op hun smartphone…’<br />‘Konden ze maar zien hoe mooi dit kasteel kan zijn!’<br />‘Dan kwamen ze wel… Er zit niks anders op. We gaan overal aanbellen. Iedereen naar buiten, iedereen naar het kasteel!’<br />’Dat zijn wel heel veel kinderen, hoor. Hier zijn we dagen zoet mee…’<br />‘Dat is zo. Iemand moet ons helpen…’<br />‘Maar wie?’<br />Ineens horen ze geritsel in de struiken aan de overkant van het pad. Het lijken wel naderende voetstappen. En nu is er ook gefluister.<br />Ze kijken elkaar onbegrijpend aan.<br />Ineens komen wel twintig twiggies uit het struikgewas. Ze wrijven zich de ogen uit en kijken nog wat verdwaasd in het rond. De paarse twiggie in de eerste rij blijft stokstijf staan en wijst naar het kasteel.<br />Ook Elsje en Karim kijken in die richting. Hé, kijk eens! Nu komt er wel weer licht uit de ramen! Van waar ze hier staan, kijken ze binnen in de haardzaal en zien ze de kleurrijke ruggen van de boeken.<br />Opgewonden beginnen de twiggies door elkaar te praten. Maar ineens worden ze muisstil en kijken met zijn allen naar de paarse twiggie die voor Karim komt staan.<br />Hij maakt een diepe buiging en spreekt met een diepe, plechtige stem.<br />‘We gaan jullie helpen. Jullie brachten het kasteel weer tot leven. Dat geeft ons moed. Nu gaan we samen bewoners zoeken. Loop maar mee…’<br />‘Maar…’ stotteren Karim en Elsje tegelijk. ‘Hoe…’<br />‘Laat het maar aan ons over…’<br />Verbouwereerd lopen Karim en Elsje achter de paarse twiggie aan. Achter hen lopen de andere twiggies druk vertellend en luidop lachend. <br />Karim kijkt naast zich door het grote raam van de haardzaal. Hé, ziet hij daar een man voorbijkomen? En draagt hij echt een kroontje? Karim probeert beter te kijken, maar de ramen zijn te hoog en de paarse twiggie maakt haast.<br />Ze komen nu voorbij de slaapkamer. Ziet hij die knuffels in het rond vliegen? En hoort hij kinderstemmen achter de ramen?<br />Hij kijkt achterom. Net op dat moment zwaait het poortje van de kasteeltuin open. Wel tien kinderen die hij kent uit de klas van juffrouw Olga lopen naar buiten. Ze zijn verkleed als ridder en stormen luid roepend en met hun zwaard boven hun hoofd het park in.<br />Zou Elsje het ook gezien hebben? Maar Karim ziet haar niet. Zijn ogen dwalen in het rond en plots ziet hij haar. Twee twiggies staan gebogen voor het raam van de keuken. Elsje staat op hun rug en kijkt naar binnen.<br />‘He, Karim, moet je zien! De twiggies zijn aan het werk in de keuken!’<br />Karim staat stil. Hij snuffelt met zijn neus. Wafels!<br />Dan vliegt ineens de grote deur van het kasteel open. Verbluft ziet Karim juffrouw Olga naar buiten komen. Ze ziet eruit als een prinses.<br />‘En nu allemaal naar buiten!’<br />Een hels kabaal komt uit het kasteel. Wel honderd kinderen stormen naar buiten. Karim herkent veel jongens en meisjes uit zijn school. Ze zijn allemaal verkleed. Je kan het niet gek genoeg bedenken waarin ze zijn verkleed. In geen tijd is het park vol leven.<br />Karim zoekt de andere twiggies. Maar die zijn er niet meer. Hij speurt de omgeving af. Even verderop ziet hij bij de grote beuk naast het kasteel gewriemel op de grond.<br />Karim slikt.<br />‘Kom,’ zegt hij tegen Elsje. Ze lopen naar de boom en gaan op hun knieën zitten. De kleine harige diertjes lopen vrolijk in het rond. <br />‘Als je heel goed kijkt, kun je zien dat ze een vreugdedansje maken…’ zegt Elsje.<br />Karim kijkt blij naar de dansende twiggies en naar de spelende kinderen in het park.<br />‘Kom,’ zegt hij tegen Elsje. ‘We gaan ook spelen…’<br />Hij kijkt nog een laatste keer naar de twiggies. De paarse twiggie is dichter bij hem komen staan.<br />Als Karim heel goed luistert, hoort hij hem ‘dank je’ zeggen. En hij knipoogt.</p><p style="text-align: justify;"><b><i>Geschreven in de zomer van 2017 voor een speels avontuur van de Jeugddienst Wevelgem in het Park van de Bib in Wevelgem.</i></b></p><p style="text-align: justify;"><i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=B0jMPI_pUec">https://www.youtube.com/watch?v=B0jMPI_pUec</a></i></p><p style="text-align: justify;"><b>Meer voor kinderen:</b><br />- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/2018/04/keaukeaubelli.html" target="_blank">Keaukeaubelli</a><br />- <a href="https://koendhaene.blogspot.com/2020/12/verhaaltje-voor-magisch-park-dat-nog.html" target="_blank">Boom vol licht</a></p><p style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhouCxu3rtnUeUmH2hX655wKNmESrLgh1FVAFasBj4ijLrFnqi1bg4JiZ6uaneF03v63GsITrqHmlxSiNzxPuUAx-8htm6p6HO8RDaOffMEOtaMhyphenhyphenqoNwZLVkKGV9CrDFlk6Pgs7X1i0x0/s275/twiggies.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhouCxu3rtnUeUmH2hX655wKNmESrLgh1FVAFasBj4ijLrFnqi1bg4JiZ6uaneF03v63GsITrqHmlxSiNzxPuUAx-8htm6p6HO8RDaOffMEOtaMhyphenhyphenqoNwZLVkKGV9CrDFlk6Pgs7X1i0x0/w532-h354/twiggies.jpg" width="532" /></a></p>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-60430188981398569332017-11-05T17:48:00.001+01:002017-11-13T10:51:12.620+01:00Het boek of de muziek<div style="text-align: justify;">
Ik geef vaak lezingen in scholen en bibliotheken en dan komen tijdens de vragenronde de meest verwachte vragen op me af. Hoeveel boeken ik al heb geschreven, waar ik mijn inspiratie vandaan haal, of ik mijn boeken met een pen of aan de computer schrijf, hoe rijk je wordt van boeken schrijven. En of er al eens een boek van mij verfilmd werd.</div>
<div style="text-align: justify;">
Neen dus, een film heb ik nog niet en het is een wensdroom die ik heb noch koester. Ik laat die eer graag aan de Marc de Bellen, de Dirk Bracken, de Dimitri Verhulsten en de Lize Spitten dezer wereld. Ik ben al bijzonder blij dat mijn jeugdroman <i>De oversteek</i> maar liefst twee toneelversies kreeg, waarbij de voorstelling van theater Zazoe tot op vandaag toert in Vlaamse scholen en bibliotheken. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Groot was mijn verbazing toen enkele maanden geleden de mij toen nog onbekende Emmanuel Pereira van de mij al even onbekende rockgroep <b>The Other Intern</b> een mail stuurde met de vraag of ik er bezwaar tegen had dat zijn groep een cd met negen nummers geïnspireerd op mijn roman <i>IJs</i> zou uitbrengen. De artistieke vrijdenker die ik principieel ben zei nogal snel en zonder nadenken ‘uiteraard niet’. Hoe meer boeken, hoe meer plezier. Hoe meer muziek, hoe groter de vreugde. Dus, laat maar komen die cd en 'ik ben erg benieuwd', zei ik. En ik was ook wel een beetje trots, maar dat hield ik voor mezelf.</div>
<div style="text-align: justify;">
Uiteraard ging ik na die blitzkennismaking even zoeken wie of wat The Other Intern was. Een lokale rockgroep, zo bleek, die actief was in de al even lokale kunstenaarsgroep SYL (Support Your Locals). Net als de geestesgenoten van SYL is The Other Intern fanatiek artistiek bezig. De groep brengt geen covers, maar gaat op zoek naar authenticiteit en een eigen geluid en doet geen toegevingen aan trends of hypes. Toen ik ook nog las dat hun muziek, hun teksten en hun sound ergens het midden hielden tussen Johnny Cash, Leonard Cohen en Nick Cave kon er wat mij betreft nog maar weinig mislopen. Op You Tube was bovendien een leuk videofilmpje van hun nummer '<a href="https://www.youtube.com/watch?v=-t4Gf5xx3uk" target="_blank">More and more</a>' te zien dat in alle stilte en onzichtbaar voor de medewerkers was opgenomen in de splinternieuwe Bib in het park. Mooie promotie voor de bibliotheek waar ik werk. Niet ingaan op het voorstel van The Other Intern zou vanaf dat moment dus ook een professionele fout zijn.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mijn toestemming geven voor de cd is de enige verdienste bij de realisatie ervan. Wees gerust, ik zing niet mee en ik neem ook niet zelf de gitaar in de hand. En neen, ik heb de teksten voor de liedjes niet geschreven. De eer is helemaal aan de groep, die er wat mij betreft heel goed in slaagde om de kille sfeer die in mijn toch wat duistere misdaadroman te lezen is in muziek om te zetten. De cd<i> IJs</i> vertelt uiteraard niet letterlijk het verhaal van het boek – stel je voor! Ik ben er wel van overtuigd dat voor wie het boek heeft gelezen, de cd een mooie en verrassende aanvulling zal zijn. Sarah from the lowlands duikt op. Sarah, de warme jeugdvriendin van de koude kille Mats, die onverbiddelijk en diep in de kloof verdween. Maar zij was ook de muze van niemand minder dan Bob Dylan, dus kijk: ineens is de band met een muzikale held nog wat hechter. Een ander nummer heet 'Sempervivum Montanum’. Het was tijdens het schrijven van <i>IJs</i> al een uitdaging om mijn favoriete Alpenbloem, het koddige berghuislook, de cactus van de Alpen, in mijn boek te smokkelen. En kijk, nu staat het bloempje zelfs op cd. </div>
<div style="text-align: justify;">
Wie <i>IJs</i> leest, botst op veel muziek. Bruce Springsteen achtervolgt de personages, de jukebox van de jaren ’80 met Mike Oldfield, Rob de Nijs, Toto Cutugno en The Eurythmics klinkt luid en Michel Fugain vergezelt Sarah en Mats met zijn belle histoire op de snelweg naar Zwitserland. Maar naast deze klankband bij het verhaal is er ook een authentieke soundtrack en die kun je alleen maar horen op de cd van The Other Intern. </div>
<div style="text-align: justify;">
Beste lezer, moest ik van u zijn, ik zou niet aarzelen om die te kopen. Aan jou om dan te oordelen of de muziek beter is dan het boek.<br />
<a href="https://www.blogger.com/goog_821699213"><i><br /></i></a>
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=TxE5Z0szuYs"><i>https://www.youtube.com/watch?v=TxE5Z0szuYs</i></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgU9vR_560FqU53u6glcl-wLU9MH8D46hUgRWvWgAXcgK5b7EMKN5GIlhyphenhyphenUwToZ5_MJKixX-lH_on3xBF0_K5gNyTxAuEzHLgWRqucmOhpfIr8aGzq_fMtgy3m2x_GjbiJZNwMO4U1Kbc/s1600/cover+cd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgU9vR_560FqU53u6glcl-wLU9MH8D46hUgRWvWgAXcgK5b7EMKN5GIlhyphenhyphenUwToZ5_MJKixX-lH_on3xBF0_K5gNyTxAuEzHLgWRqucmOhpfIr8aGzq_fMtgy3m2x_GjbiJZNwMO4U1Kbc/s500/cover+cd.jpg" width="500" /></a></div>
<br />
Lees ook: <a href="http://koendhaeneschrijft.blogspot.be/2016/04/soundtrack.html" target="_blank">Soundtrack van IJs</a><br />
<br />
<a href="https://www.facebook.com/theotherintern/?fref=mentions" target="_blank">The Other Intern op Facebook</a>Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2771908898930323528.post-83645468849627636782017-08-02T21:50:00.000+02:002017-08-03T10:43:40.274+02:00Wat gaan jullie drinken?<div style="text-align: justify;">
<b>Ik ga graag naar Nederland op reis. Ik hou van het land en zijn bewoners. Bovendien achtervolgt het idee ‘Nederland – Gidsland’ me al mijn hele leven. Dankzij Boudewijn De Groot zijn ook wij gaan fietsen, dankzij Freek De Jonge gingen we strijden voor de natuur, Jan Terlouw leerde ons beter zorgen voor elkaar. En voetballen natuurlijk. Johan Cruyff die het spel even stillegde om zijn ploegmakkers met de wijsvinger aan te geven waar ze moesten gaan lopen. En hen dan vervolgens de bal op de afgesproken plek toespeelde. Die Nederlanders dus. Zij die de woeste zee bedwongen en nieuw land drooglegden.</b><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Maar na tien dagen reizen door achtereenvolgens Gelderland, Friesland en Flevoland is het even mijn beurt om te gidsen. Want niet alles doen jullie, Nederlanders, even vlekkeloos en voorbeeldig.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ik beperk me in deze bijdrage tot enkele bedenkingen na veelvuldig bezoek aan diverse eethuizen in de genoemde landen in Nederland.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
De keuze op de menukaart is gevarieerd en ik heb geen reden tot twijfel aan de kookkunsten van de chef. Op dat vlak hebben jullie de voorbije decennia heel veel achterstand opgehaald. Maar wij, Vlamingen, drinken graag een aperitiefje vooraleer we eten en we krijgen daar graag de tijd voor. En neen, we bedenken thuis niet vooraf, in een breed maatschappelijk debat, wat we gaan drinken als we aan onze tafel in het restaurant gaan zitten. Dat het bij jullie in Nederland allemaal net iets sneller gaat, is ons genoegzaam bekend. Maar geef ons alstublieft een beetje tijd om ons drankje te kiezen. En een drankenkaart graag. </div>
<div style="text-align: justify;">
Hierbij aansluitend: het is niet de bedoeling van ons, Vlamingen, om met één drankje zowel het aperitief, de hoofdschotel en het dessert te doorstaan. Het mag best bij elk van de genoemde onderdelen met een ander drankje. Zo zuinig zijn wij echt niet. Vraag maar op, we bestellen wel iets.</div>
<div style="text-align: justify;">
Het was verder ook nogal vreemd toen dat overigens sympathieke tafelmeisje in de gezelligste kroeg van Ameland aan de al even vriendelijke Duitser vroeg of hij een nieuw glas wou voor zijn tweede biertje. Een tweede biertje schenken wij, Vlamingen, in een net glas. Tot mijn tevredenheid hebben ook de Duitsers deze voorkeur. Nu jullie nog.</div>
<div style="text-align: justify;">
Tot slot nog enkele kleinigheden. Toch maar oppassen met de naamgeving van de herbergen. In Harderwijk gingen we met veel genoegen eten in een fijne kroeg die nogal Vlaams aandeed, maar ter informatie toch dit: een Vlaamse Griet is niet Dol, maar Dul. En het is ook geen fantastisch idee om een leuke koffieherberg in het erg gezellige plaatsje Nes op het formidabele eiland Ameland de naam ‘Nescafé’ te geven. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het kan dus net een beetje beter. Maar volgend jaar ben ik er weer. Hopelijk geven jullie me dan wat meer tijd voor de keuze van een drankje als ik ga zitten. Hoef ik met de ogen dicht niet van de weeromstuit zoveel Heineken of Hertog Jan te kiezen. Of niet elke keer weer een glas Sjaardonnee toegeschoven te krijgen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI">https://www.youtube.com/watch?v=tryI72ExYaI</a></i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1lVtzh6cYGwHJkFpN5rYiAZTfCXida2lY1gXP23NDWGZdaLnhq6JAu0AbZN4QtghaFLDqI5FqOdHtjPVbo2tRdwgG9Ahwe02ojdw4AaiatCw73ci23CC8GGcOOVvoO2uq-yQ5zmNObkw/s1600/P1120108.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1lVtzh6cYGwHJkFpN5rYiAZTfCXida2lY1gXP23NDWGZdaLnhq6JAu0AbZN4QtghaFLDqI5FqOdHtjPVbo2tRdwgG9Ahwe02ojdw4AaiatCw73ci23CC8GGcOOVvoO2uq-yQ5zmNObkw/s400/P1120108.JPG" width="500" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Lees ook <i><a href="http://koendhaene.blogspot.be/2013/11/scholeksters.html">Scholeksters</a></i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Lees ook <span style="text-align: justify;"><i><a href="http://www.lees-wijzer.be/begeleider/boek/gek-van-een-eiland" target="_blank">Gek van een eiland</a></i></span></div>
</div>
Koen Dhaenehttp://www.blogger.com/profile/16894605750578473619noreply@blogger.com