Ik ging op reis naar de Zwitserse Alpen en las een schitterend passend boek. Mont Blanc heet het, van de Nederlandse schrijver Edzard Mik. Toepasselijker kon niet, we zaten in vogelvlucht op een boogscheut van die Mont Blanc. Het is een tintelende bergsportroman over een vader die een berg nodig heeft om de verstoorde relatie met zijn zoon te herstellen. Ik las het uit de bib en nu staat een ongeschonden exemplaar in mijn boekenkast: een boek om te hebben dus.
Maar Elke ging met haar zoon naar zee.
Ik heb haar sinds maanden niet meer gezien in de bib, maar ineens is ze er weer. Ze straalt en heeft een gebruinde huid die wijst op een passage in pakweg Portugal of Spanje. Haar nieuwe job en haar eerste zomerverlof deden haar zichtbaar goed.
‘Hoe was je zomer?’ vraag ik.
‘Schitterend geweest. Ik ging naar zee met mijn zoon en een boek…’
‘Klinkt aanlokkelijk. Mooi boek…?’
‘Ja hoor…’
Er komt een lichte blos op haar wangen.
‘Vijftig tinten grijs… Ken je 't?’
Ik heb het nog niet gelezen. Maar ik hoorde en las er al voldoende over om het rood op haar wangen te begrijpen.
‘Neen, maar het schijnt nogal pikant te zijn… Is het ook goed?’
‘Nou ja, pikant... Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Maar ik heb me wel geamuseerd.’
Ze aarzelt, kijkt even om zich heen.
‘En het zette me aan tot een stoere daad op het strand...’ fluistert ze mysterieus.
‘Aha…?’
‘Ja. Iets met.. Nou ja… Hoe moet ik je dat vertellen…?’
Elke zit met haar zoon op het strand. Hij laat twee petanqueballen van een zandbergje rollen. Zij leest een boek. Vijftig tinten grijs, haar rode wangen zijn er niet alleen vanwege de stralende zon.
Hun aandacht verlegt zich naar twee jonge vrouwen die schuin naast hen blijven staan. Druk kwebbelend spreiden ze een immense strandmat in het zand, trekken simultaan en zonder de minste gêne hun zomers jurkje uit en gaan languit neerliggen. Ze nemen vervolgens ruim de tijd om hun bruingebrande lichamen in te smeren tegen de schroeiende zon.
Elke houdt de vrouwen in het vizier. Haar ogen glijden samen met hun handen over hun borsten, buik en benen. Hun imposante boezem wordt druk bekeken als ze even later languit op hun rug liggen te zonnen.
Ook zoonlief blijft naar hen kijken en lacht schamper als zij hem aantikt.
‘Wil je dat mama dat ook doet? Met bloot bovenlijf zonnen?’ vraagt ze hem.
‘Kweetnie’, zegt de jongen ernstig. ‘Ik vind wel dat jij mooiere borsten hebt.’
Brede lach op moeders gezicht.
‘Vind je? Ze zijn wel kleiner dan die van hen hé.’
‘Weet ik… Die van jou zijn superklein maar mooi. En veel leuker dan die van hen!’
Ik zie het zo voor me. Een zaterdagavondtafereeltje. Elke gaat met haar zoon in bad omdat ze in alle openheid wil opvoeden. Geen preuts gedoe. Je moeder, je beste vriendin. En de jongen vindt dit alsnog prima. Binnen enkele jaren zal hij zijn ogen afwenden voor zoveel moederbloot en nog wat later zal hij de volle borsten van de vrouwen in het zand verkiezen boven de kleine maat van zijn moeder. Wellicht. Of zeker, als hij een man onder de mannen wil zijn.
Elke loert nog een tijd naar de topless vrouwen. Ineens staat ze recht. Ze spreidt haar verfrommelde badhanddoek over het zand en grabbelt in haar tas. Ze haalt een tube zonnecrème tevoorschijn. Haar boek bergt ze op.
Ze kijkt even om zich heen en trekt haar T-shirt over het hoofd. Even lijkt ze de koningin van het strand. Haar zoon heeft gelijk: ze heeft kleine, maar mooie borsten. Ook een strakke buik en een leuke kont. Haar slanke benen had ze al eerder geëtaleerd op het zand. Haar gave huid glimt als ze zich geduldig tegen de zon insmeert.
Even lager ligt ze languit te zonnen; haar handen onder het hoofd en haar kleine borsten moedig naar de zon gericht. Zoonlief blijft onverstoord met zijn zandberg spelen.
Ineens klinkt gegiechel. De twee vrouwen kijken achterom en fluisteren tegen elkaar. Ze schateren het uit terwijl ze hun zonnende buurvrouw opnieuw bekijken.
Elke krijgt het in de gaten. Haar boezem wekt hilariteit op. Even overweegt ze om haar T-shirt weer aan te trekken. Of toch minstens haar bikinitopje.
Doet ze niet. Ze blijft een tijdje de spottende vrouwen observeren. Dan veert ze op en gaat op hen af. Met vooruitgestoken borsten en de handen in de zij blijft ze uitdagend voor hen staan.
‘Mmm, jullie hebben mooie borsten hoor, ik ben echt wel onder de indruk. Vol en rond en stevige tepels waar ik alleen maar kan van dromen.’
De twee vrouwen kijken verbouwereerd naar haar op. Ze monstert hen om de beurt. ‘Weet je, ik houd toch veel meer van mijn strakke buik, zonder vetrolletjes zoals die van jullie. En van mijn billen. Trouwens, grote blote borsten zijn toch niet meer in? Jullie zijn hopeloos uit de mode. Zielig…’
Na nog een minachtende blik op de grote boezems onder haar gezichtsveld, komt Elke weer op haar zoon af. Ze tovert een stoere uitdrukking op haar gezicht.
Als ze weer neerzit, proest haar zoon het uit.
‘Goed gedaan, mama!’
‘Ja hé!’ zegt ze guitig.
Ze gaat weer op haar rug liggen. Haar pronte borstjes lopen met de sympathie van alle omstanders weg. Ze zijn klein en mooi.
‘Euhm… Wel een speciaal verhaal hé…’ zeg ik.
Stilaan nam ik de rode wangen van haar over.
‘Leuk toch?’ zegt Elke. ‘Weet je, ik vind dat je er iets mee moet doen…’
Ik frons mijn voorhoofd.
‘Doen? Waarmee dan…’
Ze schiet in de lach.
‘Wel… met mijn literaire borsten…’
‘Ha, dat! Oké... Dan wordt dat ongetwijfeld het pikantste avontuur van Elke en Koen dat ik ooit schreef!’
‘Doe dan maar,’ zegt ze, terwijl ze al naar de romanafdeling stapt, op zoek naar deel twee van de vijftig tintentrilogie.
die op de foto heeft gewoon geen borsten
BeantwoordenVerwijderengrappig tekstje, ook de andere posts op deze blog zijn leuk. op de foto zijn geen borsten te zien, ook dat is grappig! als je héél goed kijkt zie je stijve tepeltjes.
BeantwoordenVerwijderen