Pagina's

vrijdag 16 september 2011

'Waarom Jote, waarom?'

Jongeman stikt door frietketelbrand. Een kop in de regionale bladzijden van een krant die ik normaal gezien niet eens opmerk. Het is het soort berichtgeving dat me niet raakt. Een slippartij, een klapband, een omgevallen boom, een schouwbrand, een steekpartij. Het ruikt naar sensatie of non-news.

Maandagmorgen ging ik over de zin en mijn ogen bleven staan. Zopas had mijn zoon gevraagd of hij zaterdag de auto kon gebruiken om naar de begrafenis van een vriend te gaan. Ja, hij was het. Jonathan kwam zaterdag thuis van het Schippersweekend in Lauwe, hij had (ongetwijfeld) wat gedronken en besloot ‘s morgens om vijf uur nog een frietje te bakken. In slaap gedommeld terwijl de olie warm werd. Heet werd. Te heet werd. Jonathan stikte in zijn diepe slaap. Als een ware schipper die zijn schip niet verlaat.

Ik heb Jonathan niet gekend en nooit gezien. Maar god, wat moet hij een toffe gast zijn geweest! Een warme goedgeluimde vent, waar iedereen graag bij was. Je kon altijd op hem rekenen. Hij knuffelde, hij maakte plezier, hij deed veel dingen samen met zoveel vrienden. Met zijn hele lijf en leden in de maatschappij. Chiroleider. Kandidaat Prins Carnaval toen hij 19 was. ‘Skivendraaier’ en tapper achter den toog. Hij zette het feest klaar en hij ruimde het op.
Zijn verhaal is zo herkenbaar. Mijn zonen zijn ook chiroleider, ze gingen ook naar het Schippersweekend, ze komen ook wel eens met honger thuis.

1284 vrienden had Jonathan vorige maandag op Facebook. Vandaag, vrijdag, heeft hij er al 1329. Er komen er bij, over zijn dood heen. Geen nepvrienden. Echte vrienden die nooit eerder op Facebook kwamen maakten een account omdat ze iets op Jonathans prikbord wilden schrijven. Anderen hebben hun account gereactiveerd. Een hele generatie jongeren uit de regio is in shock.

Ik huilde tranen met tuiten toen ik de posts en reacties op zijn prikbord las. Ismael zat maandag op de bus en hoopte een glimp op te vangen van Jonathan. Elke morgen zwaaide hij terwijl hij de krant las als hij wachtte op de bus. Kimberly zal zijn knuffeltje missen dat hij haar altijd gaf als hij een pintje teveel op had. Voor Jelle was hij een gouden jongen die voor alles en iedereen klaar stond. En dan de zus van Jonathan, die de verweesde vriend troost: 'je was écht zijn vriend hoor'. Het zal Jelle deugd hebben gedaan om dat te lezen - zijn verdriet des te groter. Veel woorden die je alleen begrijpt als je in onze streek woont: dat Jote ne bjistige keirel was. Niet te tellen hoe bjistig. Veel godverdommes ook en fuck yous en shits. Hoe poëtisch deze woorden ineens klinken. Margot wenst veel sterkte aan familie en vrienden. Zin moaten, wuk zagen ze hem geirne.

Jonathan was een leutemaker, een zeveraar, ne sjieken, een gjistigaard, ne zaligen tip, een matje, ne gast waar je op kon rekenen. De positivo van Menen City. Daphne had net zijn sjaal van het galabal teruggevonden, ze hoopt dat ze hem op een dag kan teruggeven en zal er in afwachting heel goed voor zorgen. Een geruststelling ook voor wie niet op Facebook komt: in den Beepop ligt een boekje klaar waarin je iets kunt schrijven. Den Beepop op de markt van Menen, waar iedereen Jonathan nu hard zal missen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn op de markt van Menen, in den Overkant, in de Jukte, in ’t Schipke, in de JC, in den Abatoir, op het secretariaat van de school waar hij werkte.

Jongeren hadden hem graag, ouderen keken naar hem op. Jonathan ging ooit bij drie vriendinnen langs om hun BBQ aan te steken. Ge moe roep’n é vo de barbecus! En wie gaat ter Nicoline nu ut heur bedde beln gat in nacht om te bluvn slaapn omdat tie nie mji tus grakte? De leraar Nederlands leest mee en vindt het jammer dat deze woorden moeten geschreven worden. Jonathan was een stoere kerel met een gouden hart, zegt hij. Van Chou zal hij altijd de grote liefde blijven. Zijn klasgenoten uit de lagere school, zijn homomatje, zijn eerste lief, zijn swarovskibabe. Allemaal missen ze hem. Jonathan wordt weer tot leven gewekt op steeds meer getagde foto’s, op filmpjes waarop je zijn stem hoort, met muziek die hij graag hoorde. Stand by me, oh darling stand by me en den Bob. Maar Afscheid van een vriend van Clouseau staat er ook tussen. Er is een online rouwregister. En een RIP-Facebookpagina voor Jote, the legend.

Jonathan ligt heel mooi in het funerarium. Met een sjiek kostuum aan, hij mag er trots op zijn, zegt Lobke. Morgen wordt hij begraven, ze zullen er allemaal zijn. En binnen drie weken zullen ze voor Jote allemaal Dwars door Geluwe lopen.

Al die jongeren die geen woorden vinden om hun verdriet uit te drukken, het ontroert me zo. Jonathan, ze zijn boos op je omdat je er niet meer bent… Dat ze je niet meer zullen horen lachen en dat je hen niet meer aan het lachen zal brengen. Ze gaan je heel hard en heel lang missen. Maar ze zijn ook superblij dat ze je gekend hebben. Als dat geen mooi compliment is.

Deze blogpost wil niets meer dan een bloemlezing zijn. Said krijgt het laatste woord: Jote, we misn je bère ard vint.

Veel sterkte aan de familie en vrienden.