Pagina's

dinsdag 14 april 2015

Nooit over jezelf

‘Waarom schrijf je niet eens een boek voor volwassenen?’ vragen vrienden me soms. ‘Misschien, ooit,’  zeg ik dan. ‘Maar eerst wil ik een boek voor jonge kinderen schrijven. Dat lijkt me veel moeilijker’.
Voortaan heb ik een excuus minder om geen boek voor volwassenen te schrijven, want het boek voor kleine kinderen is er. 

Of ik de tekeningen in mijn boeken zelf maak, vragen kinderen me vaak als ik een lezing geef in een lagere school. ‘Neen,’ zeg ik dan, ‘dat doe ik niet en daar mogen jullie erg blij om zijn. Want ik kan niet tekenen. En dus ben ik zelf ook blij dat ik de tekeningen voor mijn eigen boeken niet maak, want dan zouden jullie die niet willen kopen. Wedden dat je het een lelijk boek zou vinden nog voor je een zin hebt gelezen? Om tekeningen voor een boek te maken, moet je heel goed kunnen tekenen. Een echte kunstenaar zijn!’ zeg ik dan.
En nu is er een kinderboek met tekeningen van Ellen Loncke die ik bij voorbaat dus een echte kunstenares noemde. 
Kijk in De plannetjes van papa op bladzijde 71. Kijk naar Siemen. Hoe hij zijn linkerbeen strekt en straks zijn voet zal laten neerploffen. En naar dat ene kleine puntje dat zijn rechteroog voorstelt. Hoe woest die blik, hoe geïrriteerd dat gezicht. Hij vindt zijn pa een luierik. Dat zie je zo op zijn gezicht, nog voor je het hem op de volgende bladzijde leest zeggen.  
Dat alles door dat ene puntje. Met een potlood van Caran d’Ache, denk ik. Maar de punt staat precies waar en hoe hij moet staan. Net zo precies, even to the point als de timing tijdens een theatershow van Wouter Deprez. Een flauwe grap wordt hoogstaande humor als je elk woord en elke spatie op het juiste moment laat horen.

Of de boeken die ik schrijf over mezelf gaan, vragen jongeren uit de middelbare school vaak. ‘Neen, dat mag je als schrijver nooit doen,’ zeg ik dan. ‘Iemand die denkt dat zijn eigen leven boeiend genoeg is om er een boek over te schrijven, heeft last van hoogheidswaanzin. Geen enkel leven is boeiend genoeg om er een heel boek aan te wijden. Je kan een prachtig liedje met een schitterende tekst over het leven van Frank Vandenbroucke schrijven, maar geen heel boek. Ik schrijf levensechte verhalen en alles kan ook echt gebeuren. In elk boek zit altijd wel iets van mezelf, maar ik verzin mijn personages en alles wat ze doen.’
Dat probeer ik de scholieren met schrijfgoesting uit te leggen. Dat ze vooral niet te veel over zichzelf moeten willen schrijven.

‘Je hebt gewoon een boek over jezelf geschreven,’ zegt mijn vrouw nadat ze De plannetjes van papa nog eens heeft nagelezen. Ik schrik ervan. Waarom zegt ze dat, want dat wou ik echt niet. Ik verzon maar wat. Mijn prille vaderschap van jaren terug was een inspiratiebron, een aanleiding, maar niet het script voor de verhaaltjes in het boek. 
Ik  spreek wat verbolgen op haar in. ‘Niet waar toch! Ik schreef gewoon vier verhaaltjes over een wat gekke papa en zijn twee zonen. De ene zoon is nogal nuchter en onbezorgd, de andere  piekert meer en heeft last van driftbuien. En ze heten Rindert en Siemen, zo heten die van ons toch niet? En die vader in het verhaal bedenkt dan gekke plannetjes om zijn zonen te helpen als ze een probleem hebben. Echt gek hoor, ronduit stomme dingen! Je houdt het toch niet voor mogelijk wat die man uit zijn botten slaat om zijn jongens iets wijs te maken. Maar hij bedoelt het goed, hij wil hen iets leren. Iets bijbrengen. Hij is vast leraar, denk ik. Alleen…’
Ze laat me niet verder ratelen. ‘Je hebt gewoon een boek over jezelf geschreven…’ lacht ze.

---
De plannetjes van papa is een kinderboek voor jonge lezers vanaf zeven jaar en hun papa’s.
Het verscheen bij De Scriptomanen en is verkrijgbaar in de boekhandel.

Het boek werd voorgesteld tijdens Kinderboekendag op zaterdag 25 april in Standaard Boekhandel Menen en in Standaard Boekhandel Wevelgem.
Op zondag 26 april kon je kennismaken met de plannetjes van papa en de tekeningen van Ellen Loncke tijdens een informele babbel in het Verdip in Wevelgem.