Pagina's

vrijdag 4 januari 2013

Af

Op 29 december tikte ik als status op mijn Facebookpagina ‘Af’. Ik wist natuurlijk dat dit ultra korte antwoord op de vraag van Facebook ‘wat er aan de hand was’, veel vragen zou opwekken. Ik zal maar bekennen dat ik dat best graag doe, dat teasen. Prijsgeven dat er iets is waarover je verder niets zal vertellen. Foei zeker...

In mijn jeugdjaren, lang voor Facebook, bestond de status ‘af’ ook al. 'Het' was namelijk ofwel ‘aan’, ofwel ‘af’. In deze gaat het niet daarover. Tussen Elsy en ik is het al heel lang ‘aan’ en niets laat vermoeden dat het snel ‘af’ zal zijn. Van die hypothese zijn jullie dus al af.
Wat wel af is, is wat bij vele lezers vaak uit is. Een boek dus. Dat van Gent-Wevelgem was net voor kerstmis al af, dus ook daarover ging het niet. Het ‘boek’ dat op 29 december af was, is ook weer niet echt een boek. Het bevat namelijk 48 pagina’s en volgens de Unesco-normen spreken we dan niet van een boek, maar van een brochure. De ‘brochure’ die af is, is een biografisch essay over de Oostendse schrijfster Katrien Vervaele. De tekst zal eind februari verschijnen als nummer 274 in de reeks cahiers van de Vereniging van West-Vlaamse Schrijvers. Ik voer al ruim twaalf jaar de redactie van deze eerbiedwaardige reeks. In elk nummer laat een gastauteur zijn of haar licht schijnen over leven en werk van een levende of overleden schrijver uit West-Vlaanderen.
Deze keer kroop ik zelf in mijn pen en verdiepte ik mij in de schrijverscarrière van Katrien Vervaele. Zij schreef tot 2007 boeiende jeugdromans voor een doelpubliek en over thema’s die ook wel een beetje die van mij zijn. Sinds 2007 schrijft ze niet meer voor jongeren, maar schrijft ze reportages en verhalen over alles wat met de zee te maken heeft. Zij is gek van de zee, ik ben gek van een eiland. Ook dat schept een band. Katrien heeft ook iets met grenzen: ze voelt zich overal en nergens thuis en wil vooral ongedwongen en met een open geest het leven tegemoet treden. Als je op een eiland bent, ben je dan op zee of aan land?
Mijn tekst kreeg als titel ‘Veel meer dan meisje van de zee’. Wie mij al heel lang kent, weet dat ik ooit ook een meisje van de zee kende, maar met haar is het al heel lang 'af'. Katrien Vervaele is op Facebook gekend onder haar alter ego Zee Meermin – nu wordt het wellicht ook duidelijk waarom dat kleine meisje uit Kopenhagen daar momenteel mijn profielfoto is. Nooit is een profielfoto van mij toevallig gekozen: hij verwijst altijd naar een thema dat later wel eens in een boek zal opduiken. Spannend toch? 
Ik maak het nog spannender. Niet alleen het boek over Gent-Wevelgem en het cahier over Katrien Vervaele zijn af. Er is nog een verhaal af. Dit heb ik geschreven, gelezen, gepolijst, geschaafd, herschreven en opgestuurd. Daar komt in 2013 een boek van. Waarover dit gaat, wat de titel is, hoe ik tot een thema kom, wanneer ik schrijf, hoe lang ik over een boek doe? Dat hou ik het liefst voor mezelf. Maar hou mijn profielfoto in de gaten. En op zondag 20 januari zondig ik voor een keer tegen het principe om mijn schrijven dood te zwijgen. Dan vertel ik alles over de boeken die ik heb geschreven en nog hoop te schrijven aan al wie het horen wil. Ook over het boek dat af is en eraan komt.
Kom maar af.