Het is een stille en droevige dag voor de Vlaamse jeugdauteurs. André Sollie, hij die zijn volk leerde tekenen, is niet meer. Dan hebben we met zijn allen flink de pest in en zeggen we liever niks.
Heel goed heb ik André niet gekend. Hij kwam enkele keren op bezoek in de bibliotheek voor een lezing of een workshop. Hij zeulde een zware koffer met schetsen en pennen en stiften en boeken mee en vooraleer hij ’s middags met de trein vertrok wou hij nog even in de stad dwalen. Een middagwandeling in Wevelgem, een koffie in een gezellige kroeg: ik voelde plaatsvervangende schaamte. Maar hij stond erop. ‘Met die zware koffer, André!’ probeerde ik. ‘Die laat ik in het station wel achter in een locker.’ Plaatsvervangender schaamte. ‘Je kan die koffer bij mij thuis in de gang plaatsen. Ik laat de deur open,’ zei ik snel en vriendelijk, op die manier het euvel van het afgesloten station-zonder-lockers en de onbestaande kroeg-met-koffie omzeilend.
Met diezelfde trein reisden we in de late jaren ’90 naar de jaarlijkse Jeugdboekendag in het VTI van Ieper. Ik herinner me hoe onbevangen en gelukkig André vertelde over zijn nakende huwelijk met Wim. En die keer toen we de trein terug net misten. We gingen iets drinken in een Iepers café. Er was tijd voor één glas, André betaalde. ‘Volgende keer is het mijn beurt,’ zei ik. Dat glas heeft hij voor eeuwig van mij te goed.
Dag André, grote lieve zachte man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten