Uit mijn hoofd: Miss Recuperation

Ik schreef dit stukje in opdracht, als alternatief voor een passend verjaardagsgeschenk. En ik recupereerde een heerlijk fout maar ophitsend protestlied…

Elke straalt als ik haar van ver de bibliotheek zie naderen. Ik ben er blij om. Tijdens haar vorige bezoek aan de bib voelde ze zich niet zo goed. Een dipje. Maar ons blitzbezoek aan Machu Picchu hielp haar er helemaal bovenop.

Ik kom aan de balie om haar reisgidsen over Peru weer in te nemen. Recupereren is een beter woord, zoals later zal blijken.

‘Leuk geweest hé?’

‘Ja hoor,' lacht ze. ‘Moeten we eens meer doen…’

‘Zeker. Niets houdt ons tegen. Landen zat op aarde!’

Bibliotheekmedewerkers worden getraind in het zoeken naar het juiste antwoord op een vraag die de gebruiker nog moet stellen. Maar bij Elke is dat geen probleem. Ze aarzelt niet om haar vraag af te vuren en knap als ze is geeft ze in haar vraag meteen ook het antwoord mee.

‘Ik ben eigenlijk op zoek naar boeken over solliciteren. Die vind ik bij de rubriek samenleving en werken zeker? De boeken met het rode euro-teken op de rug… Maar ik kan misschien ook eens zoeken of ik geen interessante website over het thema vind?’

Even later stappen we samen de bib uit en vertelt ze over haar lastige zoektocht naar passend werk. De voorbije weken heeft ze deelgenomen aan minstens tien sollicitaties. Selecties met interimbureaus, gesprekken met managers en directors, assessments, interviews, schriftelijke proeven. Elke keer mocht ze teruggaan, en nog eens teruggaan. En telkens viel ze als een van de allerlaatsten af. De ene keer was ze te jong, de andere keer te oud, soms had ze te weinig ervaring, dan was ze weer te creatief voor de administratieve job.

Het vreet aan haar, maar ze blijft proberen.

‘2012 wordt mijn godenjaar…’ zegt ze. ‘Op een dag vind ik de job van mijn leven.’

Ze klinkt stoerder dan ze is. Ik hoor de twijfel en de angst die zich in haar verbergen.

‘Momenteel zit ik in een sollicitatie voor een job als medewerker recuperatie…’

‘Haha!’

Het is sterker dan mezelf. Ze kijkt me schuin in het gezicht.

‘Je wordt recuperatiemedewerker, Elke…! Toch maar oppassen hoor!’

‘Dat ze me niet meer willen teruggeven, bedoel je?’

‘Ha ja. Ze willen bezit van je nemen!’

‘Zolang recuperatie maar geen recyclage wordt…’

Dat is waar. Alles wil ze doen voor haar job, maar ze moet wel zichzelf kunnen blijven. In haar oorspronkelijke vorm, want het origineel is zoveel beter dan de kopie.

We dollen maar wat, maar ik merk dat het bij haar niet van harte is. Ze zeult een stapel boeken mee. Milieuwetgeving, personeelsbeleid, gemeentedecreet, afvalverwerking. Geen onderdeel van haar verhoopte toekomstige werk laat ze onaangeroerd. Boeken vol tests en tools voor het assessment en tips en trucs voor de sollicitatie. Ze wil op alles voorbereid zijn, de heren dames selecteurs zullen hun beste beentje moeten voorzetten!

‘Misschien kan jij me wel helpen…’ vraagt ze ietwat schuchter.

Of ik misschien iemand ken bij de werkgever, bedoelt ze… Of kan ze langsgaan bij de lokale politici, met mijn groeten? Mag ze mijn netwerk aanboren? Mijn adresboekje gebruiken?

Neen, Elke, doe jij maar gewoon je best. Lees je wetteksten, raadpleeg die sollicitatietips, lees alles over recuperatie en recyclage, verdiep je in milieuvergunningen, politiereglementen en actieplannen. Focus je op de job. Jou moeten ze hebben daar op die recuperatiedienst. Alleen, dat weten ze nu nog niet dus moet je hen dat zo snel mogelijk diets maken.

En ik? Ik zal de komende weken veel voedsel en drank in kartonnen en plastieken verpakkingen kopen. Liters water uit plastic flesjes, fruitsap uit drankkartons en cola uit blik drinken. Eerstdaags geen verse groenten meer voor mij, maar enkel erwtjes, witte bonen en snijbonen uit conservenblik. Rode kool en worteltjes uit bokalen. Geen appel als dessert, maar vanillepudding, yoghurt en plattekaas uit plastic potjes. Ik heb geen tijd voor de afwas: ik gebruik kartonnen borden en plastic bestek uit de kampeerwinkel. En al die rommel verdwijnt zonder plat te drukken in groene en blauwe afvalzakken. Ik krijg ineens ook een nijdige drang naar vette frietjes, maar eerst moet het nauwelijks gebruikte frituurvet naar het recuperatiepark.

Het zal er snel bijzonder druk worden. Dan hebben ze niet één, maar al snel twee Elkes nodig om alles in goede banen te leiden.
Maar jij was de eerste. Get that job!

http://www.youtube.com/watch?v=xV0b1jMqftI