Pagina's

vrijdag 27 januari 2012

Staken kan beter

Komende maandag is het land in staking. De vakbonden kijken reikhalzend uit. Het patronaat vindt het een regelrechte schande. De politici roepen op tot kalmte. De verslaggevers noemen de staking nu al een mislukking.
En ik? Ik droom van een betere wereld. Met een dikke knipoog, maar voor wie goed leest: ook met een heel ernstige mening en oproep.


‘Zijn jullie maandag open?’ vraagt Elke.
Met ‘jullie’ bedoelt ze natuurlijk de bibliotheek. Ze moet dringend de uitleentijd van haar boeken over solliciteren verlengen en liefst ook aanvullen met wat leukere lectuur. Over knappe mannen en hippe vrouwen bijvoorbeeld. Dat wou ze maandag doen.
Wat mij betreft is de bibliotheek altijd open. Zondag of geen zondag. Feestdag of geen feestdag. Staking of geen staking. Maar soms heiligt het doel de middelen en deze week was het deelnemen aan de algemene vakbondsactie hot news op elke werkvloer. Ook op die van ons, de bibliotheek. Zelf vond ik het moeilijk te bepalen hoe heilig in dit geval het doel was. Voor mij is het wezenlijke kenmerk, het bestaanrecht zelfs, van elke staking: solidariteit. Of om het met een oud-Vlaams woord te zeggen: solidarność! Dus ben ik in de eerste plaats solidair met de collega’s om me heen. Zelfs de Heilige Bibliotheek moet dus maar dicht als het moet. Nood breekt wet. Maar wat te doen als de helft staakt en de andere helft niet?
Zo is het gelukkig niet deze keer.
‘Neen, we zijn gewoon open. De meeste collega’s waren geen voorstander en het publiek reageert nogal koel. De bibliotheek is open, kom maar af!’
‘Ik zou graag kunnen staken… ‘ zegt ze terwijl ze van me wegkijkt. ‘Als beroepswerkzoekende ligt dat voor mij echter wat moeilijk…’
Haar immer bijtende humor… Ik onderdruk een glimlach, maar vind geen passende repliek.
Ik snap haar wel. In een tijd waarin veel mensen snakken naar passend werk leggen anderen er voor een dag het bijltje bij neer. Omdat ze niet willen dat het misschien wel een heel klein beetje minder goed zou kunnen gaan. Maar anderzijds… Die vakbonden hebben gelijk, de lasten én lusten moeten eerlijk verdeeld worden. En het is niet hún heilige werkende klasse die de crisis moet betalen. Laat de rijken het inderdaad maar doen!
Maar het land nog eens platleggen?

Mmm, dat moet toch veel beter kunnen?
Bijvoorbeeld. Je komt naar de bib, ontleent een boek van Pieter Aspe, komt thuis en ziet dat de baliemedewerker de nieuwste Nicci French in je tas heeft gestopt. Met een leuke bladwijzer erbij: ‘Vanwege een vakbondsactie leent de bibliotheek vandaag alleen goede boeken uit. We hopen dat je onze actie apprecieert en de onheuse besparingsmaatregelen van de regering met de nodige argwaan zal benaderen. We willen er ook in de toekomst voor jullie zijn met passend leesadvies en spannende boeken.’
Of wat dacht je hiervan. Je gaat naar het cultuurcentrum voor de jaarlijkse voorstelling van de plaatselijke amateurtoneelgroep. Een routineklus. Maar als je in de zaal zit en de gordijnen schuiven open, zie je Matthias Schoenaerts, Jan Decleir, Marie Vinck en Lucas Vanden Eynden het podium betreden. Tijdens de pauze krijg je een pamflet: ‘Vanwege een vakbondsactie word je vandaag verrast met een toneelopvoering van de bovenste plank. We hopen dat je geniet van de voorstelling en de onheuse besparingsmaatregelen van de regering met de nodige argwaan zal benaderen. We willen er ook in de toekomst voor jullie zijn met  puike concerten en spannende voorstellingen’.
Of deze. Je stapt die morgen op de trein met je abonnement voor Brussel-Zuid op zak, op weg met je pendeltrein naar je pendelbureau. Als de trein na de vertrouwde reistijd halt houdt - je krant heb je net helemaal uit - ga je automatisch naar de deur en als die opent zie je het bordje Mechelen. Verbouwereerd maar vol verwachting stap je op de klaarstaande bus naar de ingang van Planckendael. Mensen met rode en groene petjes overhandigen je een strooibiljet: ‘Vanwege een vakbondsactie rijdt de trein vandaag niet naar je vertrouwde bestemming. We verrassen je met een vrij bezoek aan het dierenpark als reactie op de onheuse besparingsmaatregelen van de regering. We hopen dat je geniet van je bezoek en dat we je ook in de toekomst kunnen blijven bekoren met leuke ritten naar heerlijke plaatsen vol spannende dieren’.
Je gaat naar het postkantoor om een pakketje af te geven. Net als je dat wil overhandigen aan de loketbediende, roept die een medewerker bij zich. Postzegels heb je niet nodig, de vriendelijke postvrouw achter het loket zal het pakketje persoonlijk overhandigen aan de bestemmeling. Die zal er van de stralende vrouw-in-uniform bovendien nog een stralende glimlach bovenop krijgen. Die krijg jij nu ook, samen met een pamflet: ‘Vanwege een vakbondsactie worden alle postpakketjes vandaag gratis en persoonlijk bezorgd. Zie het als een uiting van onze zorg en bekommernis voor een vlekkeloze bediening, die door de ondoordachte maatregelen van onze regering in het gedrang komt. We hopen je ook in de toekomst even trouw en stipt van dienst te kunnen blijven zijn’.

‘Dan is maandag het zwembad ook open, veronderstel ik...?’
Ik schrik als Elke er opeens weer is. Samen met mijn pakketje was ik meegereisd met de postbediende.
‘Euhm… Ja hoor. Natuurlijk!’ mummel ik.
‘Ik wil wat baantjes trekken om de conditie op peil te houden. Als dopper mag ik me dat pleziertje toch veroorloven denk ik? Of mag ik mijn dopgeld niet aan dergelijke frivoliteiten besteden? Ik heb niet eens een deftig badpak. Als armoezaaier en profiteur draag ik een sjofele bikini uit de solden in de H&M…’
Ik blijf stil. Komaan Elke… Kop op en borsten vooruit in die bikini! Wees trots als een geus op je werkzoekendenstatuut!
Dit wens ik jou maandag toe…
Je gaat naar het zwembad en koopt je ticket aan het loket. Je betreedt hierna met open mond vol verbazing het tot een subtropisch paradijs omgetoverde zwembad. Na het trekken van je baantjes, het stomen in het ene en het bubbelen in het andere bad mag je na een passage aan de cocktailbar naar de saunaruimte waar je een heerlijk sensuele en ontspannende massage krijgt. En een pamflet natuurlijk: ‘Vanwege een vakbondsactie werd de dienstverlening van ons zwembad tijdelijk uitgebreid. Geniet van het warme water, onze heerlijke waterpartijen en de wonderlijke massages. Het is ons protest tegen de oneerlijke besparingen die ons personeel hard dreigen te treffen. We hopen dat je geniet van deze dag en dat we je ook in de toekomst met evenveel enthousiasme zullen kunnen verwelkomen’.
Heerlijk toch die zwembadstaking? Ik leg het idee voor aan de collega’s van de sportdienst en aan de militanten en visionairen van de vakbond die zoeken naar een meer passende methodiek om hun ontevredenheid over het werkbeleid van de regering te uiten.
Elke, ga jij in afwachting op zoek naar een goddelijk badpak?

maandag 9 januari 2012

Miss Recuperation

Ik schreef dit stukje in opdracht, als alternatief voor een passend verjaardagsgeschenk. En ik recupereerde een heerlijk fout maar ophitsend protestlied…

Elke straalt als ik haar van ver de bibliotheek zie naderen. Ik ben er blij om. Tijdens haar vorige bezoek aan de bib voelde ze zich niet zo goed. Een dipje. Maar ons blitzbezoek aan Machu Picchu hielp haar er helemaal bovenop.
Ik kom aan de balie om haar reisgidsen over Peru weer in te nemen. Recupereren is een beter woord, zoals later zal blijken.
‘Leuk geweest hé?’
‘Ja hoor,' lacht ze. ‘Moeten we eens meer doen…’
‘Zeker. Niets houdt ons tegen. Landen zat op aarde!’
Bibliotheekmedewerkers worden getraind in het zoeken naar het juiste antwoord op een vraag die de gebruiker nog moet stellen. Maar bij Elke is dat geen probleem. Ze aarzelt niet om haar vraag af te vuren en knap als ze is geeft ze in haar vraag meteen ook het antwoord mee.
‘Ik ben eigenlijk op zoek naar boeken over solliciteren. Die vind ik bij de rubriek samenleving en werken zeker? De boeken met het rode euro-teken op de rug… Maar ik kan misschien ook eens zoeken of ik geen interessante website over het thema vind?’

Even later stappen we samen de bib uit en vertelt ze over haar lastige zoektocht naar passend werk. De voorbije weken heeft ze deelgenomen aan minstens tien sollicitaties. Selecties met interimbureaus, gesprekken met managers en directors, assessments, interviews, schriftelijke proeven. Elke keer mocht ze teruggaan, en nog eens teruggaan. En telkens viel ze als een van de allerlaatsten af. De ene keer was ze te jong, de andere keer te oud, soms had ze te weinig ervaring, dan was ze weer te creatief voor de administratieve job.
Het vreet aan haar, maar ze blijft proberen. 
‘2012 wordt mijn godenjaar…’ zegt ze. ‘Op een dag vind ik de job van mijn leven.’ 
Ze klinkt stoerder dan ze is. Ik hoor de twijfel en de angst die zich in haar verbergen.
‘Momenteel zit ik in een sollicitatie voor een job als medewerker recuperatie…’
‘Haha!’
Het is sterker dan mezelf. Ze kijkt me schuin in het gezicht.
‘Je wordt recuperatiemedewerker, Elke…! Toch maar oppassen hoor!’
‘Dat ze me niet meer willen teruggeven, bedoel je?’
‘Ha ja. Ze willen bezit van je nemen!’
‘Zolang recuperatie maar geen recyclage wordt…’
Dat is waar. Alles wil ze doen voor haar job, maar ze moet wel zichzelf kunnen blijven. In haar oorspronkelijke vorm, want het origineel is zoveel beter dan de kopie.

We dollen maar wat, maar ik merk dat het bij haar niet van harte is. Ze zeult een stapel boeken mee. Milieuwetgeving, personeelsbeleid, gemeentedecreet, afvalverwerking. Geen onderdeel van haar verhoopte toekomstige werk laat ze onaangeroerd. Boeken vol tests en tools voor het assessment en tips en trucs voor de sollicitatie. Ze wil op alles voorbereid zijn, de heren dames selecteurs zullen hun beste beentje moeten voorzetten!
‘Misschien kan jij me wel helpen…’ vraagt ze ietwat schuchter.
Of ik misschien iemand ken bij de werkgever, bedoelt ze… Of kan ze langsgaan bij de lokale politici, met mijn groeten? Mag ze mijn netwerk aanboren? Mijn adresboekje gebruiken?
Neen, Elke, doe jij maar gewoon je best. Lees je wetteksten, raadpleeg die sollicitatietips, lees alles over recuperatie en recyclage, verdiep je in milieuvergunningen, politiereglementen en actieplannen. Focus je op de job. Jou moeten ze hebben daar op die recuperatiedienst. Alleen, dat weten ze nu nog niet dus moet je hen dat zo snel mogelijk diets maken.

En ik? Ik zal de komende weken veel voedsel en drank in kartonnen en plastieken verpakkingen kopen. Liters water uit plastic flesjes, fruitsap uit drankkartons en cola uit blik drinken. Eerstdaags geen verse groenten meer voor mij, maar enkel erwtjes, witte bonen en snijbonen uit conservenblik. Rode kool en worteltjes uit bokalen. Geen appel als dessert, maar vanillepudding, yoghurt en plattekaas uit plastic potjes. Ik heb geen tijd voor de afwas: ik gebruik kartonnen borden en plastic bestek uit de kampeerwinkel. En al die rommel verdwijnt zonder plat te drukken in groene en blauwe afvalzakken. Ik krijg ineens ook een nijdige drang naar vette frietjes, maar eerst moet het nauwelijks gebruikte frituurvet naar het recuperatiepark. 
Het zal er snel bijzonder druk worden. Dan hebben ze niet één, maar al snel twee Elkes nodig om alles in goede banen te leiden.
Maar jij was de eerste. Get that job!